Ontmoetingen

KM 68/1.960 - HM 802/11.006 ☀️26°
Op 2 mensen na, is de ontbijtzaal volkomen leeg. Ze zijn sportief gekleed in fietskleding en lijken zeker niet Turks. Je hoeft bepaald geen David Livingstone zijn om te veronderstellen dat dit Greet & Arnold zijn, het echtpaar dat al een paar dagen in de achtervolging is. Met respect hoor ik hun fietsverhalen, ze zijn namelijk vanuit Nederland gestart en hebben via de Limes route de Sultans Trail opgepakt. Begonnen in augustus is dit hun twee-en zestigste fietsdag en ze doen in principe niet aan snipperdagen, zoals uw luie verslaggever. Vandaag nemen ze een afwijkende route, omdat Greet opziet tegen de hoogtemeters van de rit.
Die krijg ik dus wel voor mijn kiezen, merk ik al vrij snel na vertrek. Hoewel geen steile beklimmingen, is het landschap golvend. Eindeloos dalen en stijgen over een weinig inspirerend platteland. Het zal vandaag uiteindelijk zo’n 800 hoogtemeters opleveren.
Het eerste grotere dorp dat ik tegenkom is Süloglu, het is hier drukker door de aanwezigheid van een geheime legerbasis (shit, nu heb ik het verklapt). Waar ik zelf tijdens mijn diensttijd alleen maar wakker kon blijven door overmatig gebruik van cafeïne, zijn er hier louter theehuizen. De enige koffie die ze schenken is Nepcafé, en ik ben nogal kieskeurig als het gaat om mijn bakkie pleur. Ik fiets dus maar door. Wel valt op dat de mensen enthousiast zijn. Er wordt druk gezwaaid, vooral door de oude mannetjes die zich de hele dag zitten te vervelen op een terrasje. Verder zie ik alleen maar loslopende kippen en (gelukkig) slapende honden.
Na een kilometer of 50 ben ik het lege boerenland zat en neem een zijweggetje naar de snelweg. Die is vierbaans, heeft gescheiden rijbanen en een vluchtstrook. Ik weet daarom niet zeker of ik hier wel mag fietsen. Dan demarreer ik en haal moeiteloos een (oud)paard en wagen in; als die hier mag rijden, dan ik ook. Even later kom ik Erdem tegen en het laatste uurtje fiets ik samen met hem. Hij is amateur wielrenner en in training voor een wielerronde in Istanbul. Waarschijnlijk houdt hij zich in, maar ik moet alle zeilen bijzetten om hem bij te houden en tegelijk te ouwehoeren. Ik wil mij natuurlijk niet laten kennen en daardoor bereik ik toch vrij vroeg mijn bestemming Kirklareli, waar ik bij een verrassend goed hotel incheck. De kamer is superruim en voorzien van een keuken. Weliswaar zonder servies, bestek, kookgerei, magnetron of fornuis, maar dat mag de pret niet drukken. Wel is er een wasmachine, zodat Miep Kraak nog 1 keer de wielerkleding kan wassen. Bidden dat het droogt anders moet de hulp van Teun Föhn worden ingeroepen. Daarna moet ik even plat gaan liggen om bij te komen van alle sociale interactie !
Eenmaal weer opgeknapt dineer ik ‘s avonds in het levendige centrum van het plaatsje bij The Green Chef, die zoals de naam al doet vermoeden, vooral vleesgerechten serveert. Ik ben niet kinderachtig en eet het met smaak op, onder het genot van een blikje Halal Cola. Zoals gemeld ben ik geen fan van de ijsjes hier, maar des te meer van de taartjes. De Turken zijn werkelijk meesters in het maken van allerlei zoete heerlijkheden vol met koolhydraten die de calorieën-verbrandende vakantie-fietser prima kan gebruiken.

Geschreven door WillemDeMol