Leegte

KM 75/519 - HM 246/1.583
Ik word wakker van gerommel. Niet in mijn darmen door de bruine bonen, maar buiten. Het onweert en de regen komt met bakken naar beneden. De weeromslag is een feit. Als ik naar de weersverwachting kijk, wordt er vandaag meer dan 30 mm neerslag voorspeld. Ik besluit de route daarom aan te passen en de kortste weg naar mijn bestemming te nemen.
De tocht begint langs de oevers van het meer van Velence. Het ziet er niet bepaald fraai uit. Een mix van oude sovjet gebouwen en heel veel discount supermarkten. Daarna gaat de route over het platteland, dat zich het beste laat omschrijving met het woord ‚leegte’.
Eindeloze akkers met af en toe een dorpje. Veel, heel veel graan. De route gaat langs rustige wegen, maar is behoorlijk saai. De regen is niet heel heftig, het is meer gespetter. Maar genoeg om de hele weg het regenpak te moeten dragen. Daardoor kom ik wel redelijk droog aan op mijn bestemming Simontornya.
De reden van het bestaan van dit plaatsje is mij niet duidelijk, maar het heeft het enige hotel in de verre omtrek. Dat snap ik dan weer wel. Bij het inchecken probeert men mij eerst nog even af te zetten door te goochelen met de koers van de Forint, maar ik ben niet voor niets gediplomeerd boekhouder, dus daar trap ik niet in.
Achter mij gaat het bordje „ Geen Kamers Beschikbaar’ op de deur, terwijl het pension toch echt niet vol zit. Ze hebben zeker een baaldag omdat het geld aftroggelen van een argeloze toerist niet is gelukt.
Ook in dit gat valt het niet mee om wat te eten te scoren, maar gelukkig heeft de plaatselijke kruidenier nog een blik witte bonen in tomatensaus staan, waarschijnlijk uit de noodrantsoenen van de Koude Oorlog. Dus weer een culinair spektakel !

Geschreven door WillemDeMol