Pyjama-party

KM 69/426 - HM 336/4.127
De kamer die ik vannacht had, was niet ideaal, maar wel met eigen badkamer (op de gang, weliswaar…). Een gedeelde badkamer ben ik namelijk geen fan van, vanwege eerdere ervaringen met rondzwervende haren van onduidelijke herkomst en andere aangekoekte sporen van gebruik.
Als ik ‘s morgens rond 9:15 beneden kom, zit de hele familie in pyjama op de bank. Bejaarde vader, moeder en te lang thuiswonende vroegoude zoon. Geen aantrekkelijk gezicht. Er hangt ook een rare (pis)lucht, maar die blijkt gelukkig te komen van de 3 katten die rondzwerven.
Waarschijnlijk zitten ze te wachten tot ik opzout, zodat ze hun badkamer weer kunnen gebruiken. Dat besluit ik dan ook maar gauw te doen, maar niet zonder paniek te veroorzaken door per ongeluk 1 van de katten te laten ontsnappen. Gelukkig kan de familie in pyjama het beest met gezamenlijke inspanningen weer vangen.
Om te bekomen van deze turbulente start, zet ik direct koers naar het plaatselijk café om daar mijn ontbijt te nuttigen, zodat ik met goedgevulde maag op weg kan.
De eerste 25 km gaan via een mooi pad door de natuur. Het wegdek varieert van gravel tot zand en modder. De enkele auto die passeert draagt prima bij tot het kweken van stoflongen.
Na de koffie in La Palma del Condado volg ik de rest van de dag een provinciale weg, helaas recht, saai en met tegenwind. Vandaag zijn de weersomstandigheden wel een stuk dragelijker qua hitte. Het is namelijk heiig (sahara-zand ??), waar ik deze keer blij mee ben. Ik stop nog even bij de brug in Niebla. De Rio Tinto doet zijn naam eer aan. Waarschijnlijk zit er ergens ijzererts, want de grond is terra-kleurig.
Het laatste stuk is geen feest. Veel verkeer en industrie om eindelijk in Huelva te arriveren. De eerste indruk van deze stad is daarom bepaald niet positief. Als ik aanbel bij Pension Vega en de deur gaat open, is het eerste dat ik zie een loei-steile trap. Ik heb nog hoop dat ze een gelijkvloerse opslag of garage hebben, maar nee de fiets moet de trap opgezeuld.
Het pension wordt gerund door een oudere familie; broer, zus en een zo te zien licht dementerend bejaard familielid, die al jaren op de bank lijkt te zitten. De broer blijkt Johan te heten. Ik kop hem in en maakt de associatie met Cruyff, waarop de man zich terstond bereid verklaard mijn fietstassen naar de kamer te dragen. Hij krijgt er direct spijt van als hij het gewicht voelt, maar laat zich niet kennen. Mijn straf voor dit misbruik is een kamer die een minuscule 1 persoons-cel blijkt te zijn, volledig in overeenstemming met de prijs van EUR 40 en uitstekend bijdragend aan het lijden van een pelgrimage. Maar goed, in Amsterdam zou zo’n compacte studio van 8 m2 al gauw 3 ton opbrengen.

Geschreven door WillemDeMol