Een schroefje los…

Vandaag stond in het teken van het inpakken van de fiets. Waar ik er eerst vanuit ging dat de bottleneck het vinden van een fietsdoos zou zijn, blijkt dit toch iets anders te lopen. Tot mijn schrik zag ik op de website van Transavia dat ze, zonder enig bericht naar hun klanten, de eisen aan het fietsvervoer danig hebben aangescherpt. Waar er voorheen alleen een gewichtseis was (32 kg), waardoor je rustig met een doos van 2 meter lang kon komen aanzetten (waar je je fiets zo in reed), zijn er nu ineens verplichte maten.
En wel 113 x 85 cm. Dat zegt de meeste mensen niet veel, maar daar past alleen het fietsje van Roel van Velzen in.
Natuurlijk kan ik er op gokken dat de soep niet zo heet gegeten wordt, maar als je de verkeerde treft aan de balie….Ik heb weinig zin om hem onder tijdsdruk op het vliegveld verder te demonteren.
Er zit dus niets anders op dan de fiets compleet uit elkaar te halen. Ik mag de grote vergaderzaal van het hotel gebruiken en het gaat best soepeltjes. Maar uiteraard stuit ik op een schroefje waar geen enkel bitje op past. Hij moet er af want hij is van de standaard die anders naar achteren uitsteekt, waardoor ik de maten zeker niet haal. De receptionist heeft nog een gereedschaps-setje maar die past ook niet op dit exotische schroefje.
Dan maar in de bloedhitte naar het dorp (half uur lopen), waar ik een dhz zaak weet (omdat ik daar gisteren ductape heb gekocht). Wanneer ik daar volkomen bezweet aankom, blijkt hij dicht te zijn. Vreemd, dan maar doorlopen naar een andere. Daar blijkt dat het vandaag één of andere Nationale feestdag is. Murphy’s law blijkbaar.
Terug naar het hotel, waar ik plotseling bedenk dat ik bij een jachthaven zit. Daar is vast wel een werkplaats. En gelukkig, die is open en biedt redding.
Verder met het kleiner maken van de doos en alles er in proppen. Nu maar bidden dat ze niet moeilijk doen op het vliegveld. Het blijft een gedoe; een ervaring die door de meeste vakantiefietsers helaas gedeeld wordt.

Geschreven door WillemDeMol