The Caretaker

KM 71/1.616 - HM 616/7.748
Vandaag fiets ik door een gebied genaamd Gard. Ik moet zeggen, niet bijster boeiend. Het is een mediterraan boerenlandschap met wijngaarden en andere BBB-aktiviteit. Er zijn geen echte beklimmingen, maar de weg golft op en neer. Daardoor scoor ik ongemerkt (maar niet heus) toch zo’n 600 hoogtemeters.
Na Lezan is er alweer gedoe met een fietspad dat er al of niet is. Ik waag het er maar weer op, ondanks allerlei borden en ik heb het idee dat ik de eerste fietser ben die hier fietst. Dat blijkt niet zo te zijn, als ik moet stoppen voor een onneembare barrière en er bijna 2 elektrieke Omroep Max-leden achterop mij knallen. Na overleg in onze moerstaal komen we gezamenlijk tot de conclusie dat de asfalteer-machine voor onze neus inderdaad een niet te nemen hindernis is.
Ik fiets een stukje terug en kan er dan toch omheen door mijn fiets door wat struikgewas en modder te slepen. Vlak voor Sauve houdt het pad dan echt op en moet ik een stukje langs een grotere weg. Ik weet echter dat snel de Voie Verte weer begint en sla vlak voor het dorpje linksaf naar een fijn fietspad.
Als ik daar fiets, heb ik het idee dat er iets niet klopt, maar negeer het gevoel. Pas na een kilometer of 3 valt het kwartje. De brandende zon is rechts van mij en dat betekent rond dit tijdstip zoals elke padvinder weet, dat ik naar het Oosten fiets. Da’s niet goed… Met enige krachttermen draai ik om en fiets terug.
De laatste 8 kilometer naar mijn bestemming kosten veel kracht, want het is gloeiend heet zonder een zuchtje wind.
Op karakter bereik ik mijn bestemming St Hippolyte. Daar heb ik een kamer geboekt in een huis dat blijkens de recensies met hetzelfde woord werd omschreven. Een huis met karakter dus, dat lijkt mij echte makelaars turbo taal.
Ik word ontvangen door een Indiër, die zichzelf voorstelt als The Caretaker. De laatste keer dat ik dat woord hoorde was bij een toneelstuk van Harold Pinter, waar we met school verplicht naar toe moesten. Het sloeg nergens op, maar telde mee voor de boekenlijst. Maar dit terzijde.
De Indiër takes blijkbaar care (in de ruimste zin des woords) voor zijn bazin, die even later ten tonele verschijnt. Het blijkt een volslanke dame op leeftijd in een zwarte soepjurk. Ze is half Iers, half Nieuw-Zeelands, dus we kunnen in ieder geval lekker Engelands spreken. Het karakter van het huis is dat het groot, oud, stoffig en zeker niet af is. Volgens mij is vooral geïnvesteerd in foto’s op de website.
De Gite wordt in de markt gezet als geschikt voor 4 personen (2 x 1 pers bed, 1 x 2 pers bed, 1 badkamer). Mocht je deze woning met 2 stellen willen boeken, dan is het wel handig als het hele reisgezelschap niet al te preuts is. Alles wat bovengenoemd is, bevindt zich namelijk in 1 grote kamer. De douche op een soort podium heeft geen enkele afscheiding, zelfs geen douchegordijn.
Nu reis ik alleen, dus dit is voor mij geen probleem (zolang ik niet voor het raam ga staan, dat ook geen gordijn heeft). Ik ben wel, volgens sommige bronnen, een expert in het maken van een waterballet in de badkamer. Dat lukt deze keer inderdaad moeiteloos !

Geschreven door WillemDeMol