Toen we deze ochtend wakker werden stond onze Franse buurvrouw Lieve al op te wachten. Ze wil weten waar ze het broekpak gekocht heeft dat ze al een paar keer aandeed. En zo begint iedereen met iedereen te babbelen want iedereen vertrekt hier deze morgen. We krijgen amper tijd om te ontbijten. De ene na de andere komt afscheid nemen. Er is er zelfs eentje bij die zowaar begint te wenen als ze Lieve omhelst. Niet dat we samen gezeten hebben, maar ja. Ze geeft haar adres en zegt dat we steeds welkom zijn bij hen in Frankrijk. We zien wel…..
Als we dan toch eindelijk beginnen eten komt daar zowaar Kristien en haar zoon, Alex, die we gisteravond aan de andere kant in het tentenkamp zagen, aangewandeld. Het is een Duitse vrouw die in Engeland woont dus zowel voor haar als voor haar zoon zijn beide talen geen probleem. Zij moeten vandaag nog naar Marrakech met de taxi. Een rit van minstens 8.30u met deze temperaturen, pfffff.
Met al dat afscheid nemen gaat de ochtend al snel voorbij en wij willen nog geld afhalen voor de middag. Het is vandaag de warmste dag tot nu toe, maar geen genade, we moeten snel naar de bank aan de andere kant van Merzouga. Ik wil er zijn voor 12.00u. Daar is het weer hetzelfde liedje. De geldautomaat doet het niet. Het is de enige automaat in héél Merzouga en wijde omgeving. Het enige wat we kunnen doen is wachten tot er iemand naar het apparaat kijkt. Jullie weten toch: wij hebben een uurwerk, zij hebben tijd!!!! Terwijl we staan te wachten komt er een jong, Nederlands koppeltje aanschuiven om geld af te halen. Het wordt weer een gezellige babbel en zo gaat het wachten heel wat vlotter. Uiteindelijk komt alles goed zoals Lieve’s mama altijd zei, en we konden weer geld uit de muur halen. Vandaar naar de winkelstraat om de aankopen van de foto te verzamelen: 2,30 €.
We hebben gehoord dat Mustapha, in 2020 was hij nog een jongentje van 12à13 jaar en een weeskind dat bij een ouder koppel opgevangen werd, in restaurant Tenere werkt. Hij maakt er de koffie’s klaar. Destijds kwam hij bij ons op de camping om wat munt, sla en peterselie te verkopen, met zijn fietske, dat hij kweekte in de palmerie. Het was een tof ventje en hij was zéér ondernemend. Natuurlijk hadden we nooit het gepaste geld en kreeg hij steeds een pak meer dan hij vroeg. Dus wij naar restaurant Tenere om een cola te gaan drinken. Als we vragen naar Mustapha horen ze het in Keulen donderen. Toch roept er iemand “MUSTAPHA!” En hij verschijnt vanachter het koffiemachien. Hij is uitgegroeid tot een knappe jongeman van 18 jaar. Als we hem uitleggen wie we zijn is hij compleet van zijn melk. En weer is het een emotioneel moment. We zijn zoooo blij dat het hem goed gaat!
Eens terug op de camping is de eerste was gedroogd en wacht de tweede om opgehangen te worden. We denken dat we voor de rest van de dag het rustig aan kunnen doen. We lunchen rustig aan en willen genieten van zon en zwembad. Niks daarvan dus!!! Om kwart voor drie komt onze chauffeur en fixer, Mohammed, de camping opgereden. Er is blijkbaar een misverstand want Lieve dacht dat hij morgen zou komen. OK, we passen ons maar weer aan en doen snel andere kleren aan, de luifel dicht, de was naar binnen en weg! Ik heb zelfs nog geen tijd gehad om mijn tanden te poetsen! We zijn hier niet op vakantie maar we reizen hé! De vaste bezienswaardigheden, hier in de buurt, hebben we al gezien dus vragen we hem wat hij ons kan aanbieden. Hij stelt voor om naar een berg te gaan ergens buiten Rissani, op de baan naar Zagora. Eerst wil Lieve nog eens naar Johanna om een dubbele Djembé te kopen (in ‘t klein natuurlijk). Ze heeft al een plaatsje gevonden om hem thuis te zetten. Op de terugweg stoppen we aan het huis van Mohammed om er thee te drinken. Het huis is compleet veranderd.Het is nu héél mooi ingericht met mooie vloeren, vakkundig bepleisterd en van een mooi kleurtje voorzien. En dan op naar de berg. Nee, niet die van Mozes of de Calvarieberg maar die van Rissani, de Jbel Mdouer. Het is echt de moeite. Het uitzicht is adembenemend! Hopelijk komt het een beetje over op de foto’s. Natuurlijk zijn de verkopers van allerlei snuisterijen ook van de partij. Nu naar de Moskee: “The mausoleum of Moulay Ali Cherif” in Rissani. We kunnen er de binnentuin en gaanderijen bezoeken. En dan weer terug richting Merzouga. Als we onze thuishaven naderen ziet hij een politiecontrole staan. Om die te ontwijken gaat hij offroad richting een dorpje net buiten Merzouga. We bezoeken er een van de mooiste campings van de streek “Haven la Chance”. En wie we daar hebben: het Nederlandse koppel met hun klein zoontje dat deze morgen nog bij ons stond, staat nu hier. Wat de camping betreft spreken de foto’s voor zich hoop ik. Dan nog langs een museum/winkel dat we vorig jaar al bezochten met hem en vandaar huiswaarts. En dan kunnen we eindelijk douchen. Als avondeten een fris slaatje en dan weer achter het klavier, zo ben ik van de afwas verlost!!

Geschreven door Dirlie.onderweg