Vandaag slapen we lang uit. Het is bijna 8.30 u als we opstaan. Na het ontbijt zet ik mij aan het tafeltje op ons terrasje met mijn klaviertje en mijn telefoontje om het verslagje van gisteren te schrijven. Een kwestie van niet te ver achter te geraken. Rond 11.30 u ben ik klaar en kunnen we aan onze dag beginnen. We gaan eerst even naar de souk, hier vlakbij. Lieve laat haar sandaal herstellen die een van de eerste dagen kapot is gegaan. Tafraoute is de stad van de Babouchekes, de typische schoentjes van hier in de streek en bij uitbreiding van heel Marokko. Dus er zijn hier tientallen winkeltjes waar men die Babouches maakt en waar men dus ook een schoen kan herstellen. Twee Marokkaanse broden en een baguette kopen we ook zodat we straks in het Keteldal kunnen lunchen. Nog wat zoute pinda’s voor bij de aperitief en wat Hibiscusthee voor mij kopen we ook voor een habbekrats.
Lieve wil graag nog even naar de juwelierszaak waar we in 2020 een armband voor haar en een ring voor mij kochten. Het is een kwestie van haar collectie nog wat uit te breiden. De armband van haar keuze kan ze onmiddellijk meenemen maar de ring moet op maat gemaakt worden en zal morgen klaar zijn. Oh ja, in deze zaak is alles in zilver.
Dan vertrekken we met de auto naar het Keteldal waar onze vrienden ervan geprofiteerd hebben om wat huishoudelijke taken uit te voeren. De lunch heeft goed gesmaakt en, al is het nog zo gezellig in hun fantastische camper, toch roept de zin naar avontuur weer. We willen naar Ait Mansour. Het is een diepe kloof. Om er te geraken moeten we eerst door de bergen. Als we in de kloof aankomen herken ik het. We waren hier in 2020 ook met een taxichauffeur die ons niet wou geven wat ons beloofd was door de baas van de camping waar we stonden.
De chauffeur van vandaag was héél wat inschikkelijker en paste zich aan aan zijn klanten. :-) We drinken er een cola aan een klein restaurantje - winkeltje. Als Cis gaat afrekenen valt zijn oog op een “diploma”. In 2007 kwam Valéry Giscard d’Estaing hier eten!
Om geen twee keer dezelfde weg te moeten doen reden we tot het einde van de kloof en lieten we ons leiden door onze vriend Google Maps. Het was een grote omweg maar toch leuk om te doen.
Op een gegeven moment kwamen we in een klein dorpje waar een 4X4 vrachtwagen stond, met Duitse nummerplaat, die iets teveel risico genomen moet hebben. Hoe moeten die mensen uit dat wrak gekomen zijn!!!
Bij het naderen van Tafraoute slaan wij een zijstraatje in dat naar de geschilderde rotsen leid. Riet en Cis deden het enkele maanden geleden met hun elektrische fietsen en blijkbaar rijden er ook wel auto’s door. Na een tijdje wordt het een grindweg die wel héél oneffen ligt. Mocht het met mijn eigen auto zijn dan was ik misschien wel door gereden maar met de huurauto let ik toch wat meer op. Dus rechtsomkeer en morgen langs een andere weg. Het verhaal over deze rotsen houden jullie tegoed voor morgen.
Even later komen we aan aan de camper. Riet heeft het een beetje gehad met tajines, couscous en kip en wil zelf een vegetarische spaghetti klaarmaken. En of het ons gesmaakt heeft!!!
Als Cis en Lieve de afwas gedaan hebben keren we terug naar ons hotelletje om dit verslag op mij klaviertje in te tikken. De Spaanse motards zijn ook terug in het hotel dus zal het weer middernacht worden voor ik kan slapen. Terwijl ik hier schrijf is Lieve al aan het dromen van weet-ik-veel.

Geschreven door Dirlie.onderweg