Eindelijk vatten we onze laatste rit naar Merzouga aan. Er is weer zéér veel stof in de lucht. Onderweg stoppen we in een dorpje waar Cis een postkantoor kent en daar lukt het mij wel om geld af te halen. Ik neem 2 maal 2000 MAD of 400 €. Daarna lukt het Cis niet meer. We rijden verder tot Rissani. We bezoeken er de authentieke Souk. Lieve vindt er de lamp van haar dromen! Riet moest er ook dringend tanken. Aan het eerste tankstation lukt het niet echt zoals jullie wel zullen zien op de foto. Iets verderop dan weer wel. In het vorige verslag was ik nog vergeten vermelden dat ik plots op mijn Dashboard de melding kreeg dat ik dringend Adblue en olie moest bijvullen. Blijkbaar kan je totaal niet rijden als de Adblue op is, dus weerom stress. Enige kilometers verderop vinden we toch een benzinestation waar we kunnen bijvullen. Er kan 10 liter bij! Toch blijft de vraag hoe het mogelijk is dat men een auto meegeeft die niet in orde is!
Nu verder met onze laatste kilometers naar Merzouga. Het geeft ons een raar gevoel in onze buik. Hoe zal het weerzien zijn?
De palmbomen die we voorbij rijden zien er meestal droog en dor uit. Het is een trieste aanblik. De droogte slaat hier onverbiddelijk toe. Hoelang zal het nog duren voor er helemaal niks meer kan groeien. Is Merzouga gedoemd om te verdwijnen?
En dan rijden we door de ingangspoort van Auberge Les Roches. De eerste die we zien is Lachen, de grote baas van de camping. Hij ontvangt ons met een brede glimlach en een welgemeende omhelzing. Het doet wat met een mens. Riet en Cis installeren zich achteraan naast het zwembad op het plaatsje waar wij in 2020 zolang stonden. Het is een goed plaatsje. Een beetje later komt ook Ahmed aan. Ook dit is weer een emotioneel weerzien. We voelen ons weer direct thuis. Het avondeten nuttigen we hier in het restaurant. Het is een tajine met gehaktballetjes, Kefta.
Vannacht verschijnt er een eerste sikkeltje van de nieuwe maan. Het ministerie van religieuze zaken kondigt aan dat de Ramadan morgen gedaan is. Dus morgen feest.

Geschreven door Dirlie.onderweg