Onze nacht in de kamer was al verrassend goed, primitief maar toch was het een leuke kamer. Voor onze vrienden was het niet zo leuk. Zij moesten afscheid nemen van hun Marokkaanse familie. Mofida, de dochter van 26 jaar kreeg de tranen in de ogen. Voor haar is de situatie hier natuurlijk niet zo eenvoudig. Haar broers kunnen studeren maar zij moet thuis blijven en meehelpen in de keuken. We hopen voor haar dat het lukt om zelf een man van haar keuze te vinden en niet uitgehuwelijkt te worden.
We zetten koers naar Zagora. Het is de enige manier om weg te raken uit M’Hamid over de weg. In Zagora scheiden onze wegen weer tijdelijk. Wij kiezen voor het hotel La Fibule du Draa. Een hotel dat in de Trotter vermeld staat als zeer mooi met een uitstekende keuken en de beste frietjes van zuid Marokko. Noppes dus! We hebben nog nooit zo slecht gegeten in Marokko! En de frieten waren bijna rauwe staafjes aardappel die dropen van het vet! De kamers zijn mooi geweest, maar dan 50 jaar geleden.
Riet en Cis staan op camping Le Jardin de Zagora. Een mooie camping maar deze keer zijn er geen kamers. Vandaar de split up. In de namiddag willen we samen wat shoppen. De eerste stop is een biowinkel of herborist. De voorrad Arganolie voor cosmetische doeleinden wordt aangevuld alsook wat kaneelpoeder en thee. De brave man is blij, zijn dag is goedgemaakt. Hij troont de ladies mee naar een winkeltje er schuin over. En ook die man zijn dag wordt goed gemaakt met de aankoop van 2 Djelabas. Op de terugweg naar onze auto komen we voorbij garage Momo. Het is de beste en bekendste garage van Zuid Marokko. De baas is goed bevriend met Hassan de vader van de familie in M’Hamid. Hij kent Cis en Riet ook al. Vooral door hun hond Nanouk. En ja, dan worden we uitgenodigd op de thee. Hier zijn zulke ontmoetingen van levensbelang. Heb je ooit een mekanieker nodig en je komt hier terug, zelfs al is het enige jaren geleden, dan herkennen ze je nog. Ze hebben een héél sterk visueel geheugen. Alleen al hier op een stoeltje zitten en kijken wie hier allemaal komt is al de moeite waard. Zo komt er plots een jeep aan met Belgische nummerplaat. Het zijn fotografen die de tweede grootste rally ter wereld, na de Dakar, vastleggen op de gevoelige plaat. De deelnemers zijn neergestreken even voor M’Hamid maar zij rijden bijna 200 km om even goeiedag te komen zeggen: relaties onderhouden!!!
Vandaar gaat het naar een supermarktje waar er alcoholische dranken te koop zijn. We vullen er onze voorraad rosé en bier aan. De prijzen zijn redelijk. We zetten onze vrienden terug af op de camping en gaan ons opsmukken voor het avondeten in ons hotel. Voor het aperitief gaan we naar de bar. Er zit een koppel aan een tafeltje op gemakkelijke stoelen. De ander zien er niet zo goed uit. Als ik mijn beste Frans boven haal om de twee resterende stoelen te vragen is het antwoord: zeg het maar in ‘t Vlaams. En zo wordt het niettegenstaande het slechte eten toch een gezellige avond.
Hilde en Johan zijn een koppel uit het Leuvense en hij heeft gewerkt in Gasthuisberg. Ze zijn voor 3 maanden op toer hier met een VW-busje. Eens terug op de kamer leert mister Google ons dat hij een gerenomeerd psycholoog is die reeds verschillende boeken publiceerde over eetstoornissen en anorexia. En zo is er weer een avond voorbij gevlogen.

Geschreven door Dirlie.onderweg