Het ontbijt gaat er bij Lieve nog niet al te goed in. Haar maag werkt nog niet zoals het hoort. We spreken af met Riet en Cis om mekaar te ontmoeten op een parking aan de stadsmuren. We vinden mekaar op de parking nabij de standplaats van de “Petit Taxi’s”. Eerst geeft Riet nog een wondermiddeltje voor de spijsvertering aan Lieve: Umi Boshi, een Japans middeltje.
Dan kunnen we op verkenning in de stad. We gaan op zoek naar de Place Assarag. Het is het Jemma El Fna van Taroudannt maar dan veel kleiner. Eerst belanden we in de souk. Iedere souk die we bezoeken is toch steeds heel verschillend. Hier zijn er veel winkeltjes waar je stoffen en garens kan kopen. Er zijn dan ook heel wat kleermakers. Juweliers zijn er ook bij de vleet. En zo kunnen we onze ogen weer uitkijken. Uiteindelijk belanden we toch op de Place Assarag. Er zit een man op de grond met wat toeschouwers errond. We denken dat het een waarzegger is. We mogen hem helaas niet fotograferen zonder te betalen. Een andere man bespeelt een oud traditioneel Marokkaans instrument, de Ribab. Het is ondertussen al middag en we zoeken een terrasje op om een drankje te nuttigen, wij een cola zero en onze vrienden een fruitsap. We eten er ook een portie frietjes. De man met de Ribab komt voor het terras nog een serenade geven. Riet en ik zijn geïnteresseerd in het instrument en ik vraag aan de ober of dit instrument hier ergens te koop is. Hij wil ons wel tonen waar maar uiteindelijk haalt hij gewoon het instrument van de man. Ik mag er even op spelen en de man wil het wel verkopen. Het ding is vies en vuil en ik bedank vriendelijk. Ik kan toch die man zijn bron van inkomsten niet afnemen hé.
Om terug naar de auto te gaan moeten we nogmaals door de souk. Als we voorbij een verkoper van aardewerk komen wil Riet 2 kleine tajines kopen. Ze kosten 15 MAD per stuk. Ongelooflijk toch, 1,5 €!!! Aan de auto en camper gekomen spreken we af voor het vervolg van de reis. Wij hebben de eerste dag van onze reis ons hotel in Agadir al vast gelegd voor de laatste drie nachten van onze vakantie. Zij wilden via een bergpas hogerop naar Marakech. Nu wijzigen ze hun plannen en willen meekomen naar Agadir, het voordeel van reizen met de camper je kan altijd van gedacht veranderen.
Naargelang we dichter bij Agadir komen wordt het verkeer drukker en drukker. Op een bepaald moment steek ik een vrachtwagen voorbij aan 100 km per uur. Als ik naast hem ben zwenkt hij plots uit en drumt mij in het grind van de middenberm. Mijn hart sloeg even op hol!!! Van dan af toeter ik even alvorens in te halen! Toch komen we veilig en wel aan ons hotel Timoulay. Ik vraag onmiddellijk of de camper op het plein voor het hotel mag staan maar helaas niet. Dus scheiden hier onze wegen, jammer maar helaas.
We zijn niet zinnens om morgen met de auto te rijden en dus kan ik genieten van de alcohol vergunning van het hotel. We eten deze avond nogmaals de lekkere gamba’s die we ook de eerste avond aten en ze smaken weer. En ja, het Japanse wondermiddeltje heeft gewerkt want de maag van oever doet het weer. Gelukkig. Het verslag schrijven kwam er niet meer van dus krijgen jullie het met enige vertraging.

Geschreven door Dirlie.onderweg