Tijdens het ontbijt krijgen we telefoon van Riet. Ze willen ons nog graag eens zien en vragen of we naar de camping waar ze staan willen komen of naar de Carrefour waar ze straks naartoe rijden. Na de uitspattingen van gisteravond zie ik het niet zitten om nu met de auto te rijden gezien de nultolerantie hier. Het drukke verkeer van gisteren heeft me ook wat afgeschrikt. Het is met veel spijt in het hart maar we moeten afscheid nemen zonder een warme knuffel. We hebben zo genoten van jullie gezelschap en jullie kennis van het land heeft er voor ons een onvergetelijke vakantie van gemaakt! Kom veilig thuis in België en tot snel!
Wij willen toch eens naar de stad en nemen een Petit Taxi. Aan de receptie raad men ons aan om naar café Jour & Nuit te gaan en dan verder te wandelen. De taxichauffeur zegt dat dit 2 € zal kosten maar stelt toch voor om ons een uur rond te voeren in de stad. Het wordt een hele discussie want ik hou voet bij stuk. We willen niks meer dan wat we vroegen. Als we aankomen en ik betaal hem grist hij het geld uit mijn handen en mompelt kwaad: “marché à pied”.
De temperatuur is hier aan zee niet meer zo hoog als in het binnenland, een goeie 20°, maar daar dromen jullie allicht van in België.
De lange broeken en truien die we aantrokken zijn wat overdreven. Het is aangenaam flaneren op de dijk. We wandelen tot aan de Marina, de jachthaven. Wie naar hier wil komen met zijn plezierjacht doe maar, er is nog plaats genoeg.
Op de terugweg drinken we een verse fruitsap zodat we voldoende energie hebben om de 67 treden te beklimmen om in de eigenlijke stad te komen. We lopen langs de Grote Moskee om dan in een zijstraat te belanden waar we ons een populair restaurantje uit kiezen.
Je kan er slaatjes, pasta en pizza eten. Wij kiezen voor een pizza. Al is de pizza nog zo lekker toch krijgen we hem niet helemaal op. Tijdens onze maaltijd roept de Imam op tot gebed. De mannen spoeden zich naar de Moskee met een matje in de hand. Het is vrijdag, dus de belangrijkste dag voor het gebed.
Het doet ook wel een beetje raar om hier rond te lopen, je waant je hier helemaal niet in Marokko. Vele vrouwen lopen hier rond zonder hoofddoek en het valt op hoe mooi ze wel zijn! Ook krioelt het hier van de toeristen, niettegenstaande er een negatief reisadvies gegeven wordt in Europa. Ik begrijp niet van waar dat negatief advies komt. We voelen ons hier overal veilig.We keren terug naar ons hotel met de taxi. We doen eerst een lekker dutje en gaan dan wat zonnen aan het zwembad.
Voor het avondeten vindt Lieve een restaurant in een wijk op 15 minuten stappen: The Roasteries. Onderweg valt het al op dat we door straten lopen waar het vol staat met chique auto’s. We komen in een gezellige buurt en het restaurant is ook heel leuk ingericht. We bestellen een geroosterde Saint Pierre, een lekker visje. Hij wordt opgediend met een lekkere saus, wat gestoofde groentjes en puré aardappeltjes. Het smaakt ons weeral. Hier is er geen alcohol te krijgen dus gaan we maar terug naar ons hotel voor nog één slaapmutsje. Weer terug op de kamer zet ik mij achter mijn klavier om het verslag van donderdag te schrijven terwijl Lieve de reis naar dromenland aanvat. Tegen middernacht kan ik ook horizontaal gaan maar er is nog luide muziek in een bar aan de overkant van de straat. Toch raak ik al snel in slaap.

Geschreven door Dirlie.onderweg