Eerst en vooral ben ik jullie het relaas van gisteravond nog verschuldigd. Als avondmaal krijgen we nogmaals een tajine met gehakt en een geklutst ei. Als we terug thuis zullen komen zullen we de eerste dagen geen eieren meer eten! Als nagerecht een schotel vers fruit: sinaasappel, banaan, meloen, appel met yoghurt erover en enkele schijfjes aardbei. Iets dat ik eigenlijk al gemist heb zijn de lekkere aardbeien die we hier in 2020 konden kopen. Het zijn dezelfde die bij ons worden ingevoerd uit Spanje maar dan gerijpt aan de plant. Ik vond die zéér lekker. Degene die we hier zien zijn niet zo mooi en hebben dikwijls al rotte plekken.
Maar goed, na het eten worden we vergast op een optreden van enkele jonge gasten van de familie die de auberge hier uitbaat. De zanger van het groepje is Hassan, de zoon van Lachen. En de djembé speler is Ibrahim zijn jongere broer. De band wordt vervolledigd door nog enkele niet nader benoemde leden van de familie. Ze spelen verschillende soorten Berber-muziek. Je hebt 3 soorten: uit het noorden, midden en zuiden. Recentelijk is er een nieuwe soort Berbers ontdekt maar deze is zéér uitzonderlijk en is moeilijk te vinden. Het zijn de Berbers uit Middelkerke. Een nadeel: hun muziek is niet om aan te horen.
Het optreden wordt georganiseerd voor de Griekse meiden en wij genieten ervan mee. De meiden zijn eerst zéér enthousiast en dansen mee op de opzwepende muziek. Ahmed komt naar ons met enkele Leffes, gekregen van een Belg. Het zou wel eens van Vergauwen kunnen zijn. Ik drink er één van maar omdat ze niet goed gekoeld zijn vind ik het niet zo lekker. Ahmed laat ze hem smaken en na de derde springt hij wild in het ronde en laat zich zowaar op de grond vallen. De meiden worden al snel moe en druipen af. Wij daarentegen kunnen nu van een privé concert genieten. Hassan zingt echt prachtig met een warme stem.
Voor zover de gebeurtenissen van gisteravond.
Vandaag, zondag, ons laatste dagje in Merzouga. Het wordt een vakantiedagje. We willen nog eens naar Auberge Merzouga gaan. Het is het hotel waar we in 2020 héél de voorraad wijn opkochten en waar je in een gezellige bar een lekker pintje kon drinken. Wat een ontgoocheling! De baas van het hotel is overleden en de zoon heeft het over genomen. Het trekt op niets meer! Alles is verwaarloosd. Van de gezellige bar schiet niks meer over. Een voordeel: de wijn kost nu slechts 15 € in plaats van20 € toen. Eens terug besluiten we om naar het dorp te gaan en de winkelstraat eens af te dweilen. Omdat het niet goed is om op een lege maag te shoppen gaan we eerst nog een hapje eten. We bestellen ons elk een verse fruitsap en iets wat een lasagne met gehakt zou moeten zijn. Als we onze vorken in het kommetje steken komen er algauw frieten naar boven overgoten met een kaassaus en gehakt. Héél raar en onverwacht maar eigenlijk zo slecht nog niet.
Daarna komende winkeltjes aan de beurt en hier en daar kopen we wat kleinigheden. Een kwestie van de mensen iets te gunnen. Het is heel wat leuker en kleurrijker dan in 2020 toen alles dicht was en Merzouga meer op een spookstad leek.
Als laatste activiteit vleien we ons neer aan het zwembad. Het is goed te doen. De wind is niet meer zo fel en het is een aangename 26 graden. Lieve gaat zowaar nog even in het zwembad maar het is eigenlijk iets te koud. Ze hebben het de voorbije twee nachten niet toegedekt en dan koelt het af natuurlijk. De nachten zijn nog fris. Als de vliegen weer beginnen te bijten houden we het voor bekeken en is het voor mij tijd om dit verslagje uit mijn mouw te schudden.
Straks de koffers al wat voorbereiden en van onze laatste avond genieten. We zien wel of het morgen lukt om het verslag te vervolgen.
Het wordt weer en spannende dag met als eerste activiteit: bankkaarten ophalen!
Dan op naar Zagora, onze volgende stop.

Geschreven door Dirlie.onderweg