Daar we gisteren nieuwe buren kregen hebben we deze ochtend geen zon op ons terras. We verplaatsen onze tafel en stoelen dan maar naar achter onze camper want in de schaduw is het nog te fris om te ontbijten. Vandaag donderdag dus dacht ik dat de groenteboer hier voor de camping zou komen zoals vroeger. Maar neen zelfs na tien uur zijn er nog geen wachtende vrouwen te zien dus geen groenteboer vandaag. We haasten ons dan maar naar het dorp want ik wil graag aardbeien kopen en vandaag is de nieuwe levering binnen gekomen. Er zijn toch nog dingen die niet veranderen. Als we bij de groenteboer in ‘t midden van de straat aankomen zie ik nog wat aardbeien liggen. Ik neem zo snel ik kan 1 kg, want op=op! Met nog 4 tomaatjes en een busseltje peterselie erbij betalen we de ronde som van 3,00€. Bij de collega op het eind van de straat lagen er helemaal geen aardbeien!
Terug thuis wil ik natuurlijk proeven. Ze smaken ons toch al zijn ze niet super zoet. Allicht heeft dit te maken met het voorbije slechte weer.
Na de lunch doen we het nog wat rustig aan al kan ik mij toch niet houden om van lege petflessen nieuwe bestemmingen te maken voor de piketten waaraan onze luifel is vastgemaakt. Zonder bescherming kan je makkelijk je voeten kwetsen als je er tegen stoot. Ik maak ze zodat ze net meer kunnen gaan vliegen als er geen linten zijn gespannen. Morgen maak ik er wel een fotootje van.
Tegen vier uur maken we ons klaar om met een 4X4 mee te rijden, op tocht door de woestijn. Het is een tocht georganiseerd door Lahcen, de baas van de camping. De eerste stop is het meer van Merzouga. Na de voorbije regenval staat er zelfs water in! Je kan er Flamingo’s zien maar nu zijn ze aan de overkant van het meer en zien we niks. Onze chauffeur wil ons daarna naar het dorp van de muzikanten brengen. Het zijn vroegere slaven uit Mauritanië die hier nu de toeristen vermaken. Daar we het spektakel al twee maal zagen vragen we hem om naar Johanna te rijden maar die kent hij niet, wel haar man die ook Lahcen heet. Hij is nog nooit bij hen binnen geweest en is blij verrast als hij eenmaal binnen is. Lieve bestelde er nog twee kleine schilderijtjes om aan onze muur met reissouvenirs te hangen. Ze laat ook nog wat Bookmarkers kalligraferen in het Tifinagh alfabet, Berberschrift. Met nog een kleine Djembé erbij kunnen we er weer tegenaan.
Het vervolg van onze rit brengt ons naar de overblijfselen van een nederzetting van het Franse leger, dicht bij de Algerijnse grens en in een gebied waar veel loodmijnen waren. Deze worden nu nog enkel gebruikt voor de ontginning van kristallen, een vuil en gevaarlijk werk want er is altijd wel instortingsgevaar. Even verderop is er nog een mooi uitzichtpunt waar alle 4X4’s even halt houden en natuurlijk hebben de verkopers dit plaatsje toevallig ook al ontdekt. We gunnen hen ook iets en kopen een paar armbandjes.
Ondertussen is het tijd geworden om naar het kamp in de duinen te rijden van “Les Roches”. Het zijn enkele tenten temidden van de honderden tenten die hier opgesteld zijn. Het is een héél dorp! Wij lopen nog even de duinen in om naar de zonsondergang te kijken maar we klimmen niet tot op de hogere duinen dus is het uitzicht beperkt. Terug in het kamp krijgen we een Whisky Berber voorgeschoteld (een muntthee) met nootjes en zoete koekjes. Dit is ook een gebruik bij de Berbers: eerst thee en koekjes en dan de warme maaltijd. Tegen 20.30u kunnen we aan tafel. We krijgen een gemengd slaatje zoals we zondag ook al kregen en daarna een Kefta tajine idem dito. Hier was er wel nog een kleine tajine bij met tomaatjes, aubergine en kaas erover gesmolten, wel héél lekker. Na nog een dessertbord kunnen we weer op weg naar Merzouga. Het is een rit los door de duinen in het pikkedonker. Maar ja deze chauffeurs doen dit elke dag en kennen de woestijn op hun duimpje. In ons campertje drinken we nog een glaasje wijn en schrijf ik nog wat leesvoer voor jullie.
Morgen komen er weer nieuwe avonturen op ons af! Tot dan!

Geschreven door Dirlie.onderweg