Het bleef niet lang onrustig in de herberg gisteren. De vier pelgrims, inclusief ik, in een ruimte met veertig bedden, maakten er geen feestje van. Het licht ging al vroeg uit…en ook niet onbelangrijk, laat weer aan. Een lange nachtrust dus.

Voor vandaag weer een terugschakeldag, er staan slechts 15 km op het programma. Van het klooster naar O Castro Dozon. Appeltje eitje als je alleen naar de kilometers kijkt.

Even gewacht tot het wat lichter werd voordat ik de natte wandelschoenen weer aan mocht doen.

Het klimmen en dalen leek soms meer op een klimbos dan op een wandelpad. Opletten dus bij iedere stap die mag zetten.

Vandaag wederom genoten van iedere stap. Omdat het slechts 15 km was heb ik grote delen in de Princeton shuffle gewandeld. Twee stappen zetten, vier seconden in het rond kijken, twee stappen zetten enzovoort. Het schiet voor geen meter op. Wel een mooie manier om de omgeving in je op te nemen en waar te nemen wat er om je heen gebeurt. Dat doet wandelen zo wie zo echter op deze manier nog meer.

Jaaaa, geopende horeca. Bij het grijze langwerpige gebouw staat een dame buiten in een vat te roeren. Ik besteed er verder geen aandacht aan en ga naar binnen.

Daar bestel ik een bak koffie. Deze wordt uit een thermoskan geschonken, evenals de warme melk. In dit gebouw dus geen luxe koffiemachine. De koffie smaakte goed.

Benieuwd naar wat de dame buiten aan het doen is loop ik naar buiten. In een soort vat, warm gestookt op een gasbrander staat ze inktvis te koken. Leuk om te zien. Ze vraagt of ik met Octopussy op de foto wil, ook leuk. Het proeven sla ik over. Ik ga vandaag geen nieuwe ervaring opdoen.

Tijd genoeg, dus ik bestel nog een koffie, nu met een huisgemaakte, zo legt de man uit, croissant. Ook deze smaakte verrassend goed.

Na het passeren van de snelweg en de provinciale weg (de N525, die ik al dagenlang meermaals zie en kruis) is het weer kimmen.

Bovenaan de klim komt de omweg, die ik gelopen heb via het klooster, weer samen met de gewone route.

Even daarvoor dacht ik: “wellicht zie ik hier Jonathan en Germaine weer”.

Precies op het kruispunt, kijkend naar links, zie ik Germaine wandelen, Jonathan loopt rechts van de kruising. Hoe dan weer. Het lijkt wederom of ik een Camino loop, bijna niet te geloven. Laten ze nu ook nog eens dezelfde hostel (er is in dit dorp geen herberg die open is) geboekt te hebben.

Gedrieën brengen we onze rugzakken naar O Castro. Drinken een kop koffie en lopen naar de hostel, tegenover de bar.

Er is niemand aanwezig, gelukkig is de deur open. Er staat een papiertje op tafel met wie er in welke kamer slaapt.

Na het douchen snel de kleren in de wasmachine en droger gegooid. Beiden zijn gratis te gebruiken. De kleren stinken dus weer naar zeep. De kamer is luxe, een gewoon bed en normale handdoeken.

We eten nog een broodje, kletsen wat bij over de laatste dagen. Ook sluit er nog een Zweeds echtpaar, 79 en 80 jaar en bezig met hun achtste Camino, aan. Het Nederlands wordt weer Engels.

Toch weer een redelijke lap tekst uit mijn brein geschud op alweer een rustige wandeldag.

Ik ga het niet meer hebben over het weer alleen omdat het weer is. Zo veranderlijk. Het voordeel van het uitblijven van zon is dat je niet met je eigen schaduw wordt geconfronteerd 😜.

ordenen
van gedachten
iedere keer weer
op zoek naar rust
ruimte

(best lastig die elfjes…)

Song van de dag: Another 45 Miles / Golden Earring

Geschreven door Karelskriebels