Even nog naar gisteren.

Hoe bijzonder is het dat ik een berichtje krijg van Jonathan met de boodschap dat mijn pelgrimspaspoort is gevonden. De Guardi Civil heeft hem persoonlijk onverhandigd.

Het berichtje kwam toen ik met De Aussies (Brian en Lindsay) op een bankje zat te kletsen onder het genot van een glas vino tinto.

Een beetje emotioneel verbaasd vertel ik het verhaal aan hen. Een echt Camino verhaal. Bijna hetzelfde als mijn brilverhaal.

De avond werd afgesloten met een gezamenlijke maaltijd, lekker eten en hup naar bed.

De dag begint in het donker, even ontbijten, geld pinnen en door. Het is dan tegen half acht en nog donker.

Op handen en voeten kruipt de zon boven de heuvels uit en laat zijn allermooiste kleuren zien. Echt heel mooi.

Ik heb er nog een Camino verhaal bij bedacht, als ik toch alles terugkrijg kan ik ook wel een wandelstok……

Deze heb ik aan Pedro gegeven, hij loopt geblesseerd rond en ik dacht: wellicht loop je met een stok beter. Hij voelde zich een beetje schuldig. Wat te doen als ik je niet meer zie? was de vraag…Lekker meenemen naar Brazilië geef ik aan. Heel benieuwd of dit nog ergens een staartje krijgt.

Zoals vele andere dagen geen horeca open. En het wordt al een 30 plus dag. Veel klimmen en de daarbij behorende uitzichten maken veel goed. Een meer blijf ik van grote hoogte kilometers lang volgen, met iedere keer weer een andere kijk op het zonlicht.

Na ruim 20 km een geopende bar. Bak koffie en een cola. Hier kom ik een Duitse dame tegen waarmee ik even klets. Hier is een keuzemogelijkheid, of slapen in een duurdere hostel of nog ruim 10 km door…jullie mogen weer raden (het is dan 13.00 uur)

In dit dorp ook mijn meegenomen steen achtergelaten met daarop geschreven wat ik achter wil laten. Ik ben een open boek, echter wat er op de steen staat behoort echt tot de gesloten hoofdstukken van mijn boek.

Het voelt direct als een verlichting, zowel fysiek (bijna 400 gram) als emotioneel.

De kilometers die volgen vallen me zwaar, weer veel klimmen en dalen.

Mijn watervoorraad is gereduceerd tot nul. De laatste nootjes eet ik op en ik denk na hoe ik de laatste zes kilometer ga volhouden.

En dan, opeens uit het niets, een donativo kraampjes met fruit en drinken. Ik drink een blikje en neem er een mee, heerlijk.

Vlak voor het dorp ga ik nog ff pootje baden in het ijskoude water, barevoet schoenen aan en op naar de herberg.

Brian en Lindsay komen me tegemoet lopen met de mededeling dat je je in het dorp mag melden. Ook de Duitse dame pikken we op. Terwijl zij met zijn drieën naar binnen gaan haal ik ff een paar biertjes uit blik, lekker koud.

Als we allemaal hebben ingeschreven drinken we ze op, zittend op een picknicktafel in het dorp, heel gezellig want een tweede volgt al snel.

Op naar de herberg om de rituelen na te leven. Dan nog hapje eten met de dame uit Duitsland, een Engelsman (niet uit New York) en een Australiër.

Song van de dag…U2/beautiful day

Geschreven door Karelskriebels