Ik heb een slechte nacht achter de rug. Onrustig in mijn benen en hoofd. Wandelen zou zeker dat laatste onrustige deel niet mogen produceren. Waarom dan wel, geen idee.

Vanochtend samen met een “ikfietsvanzuidnaarnoord” dame, T, en de dame van het slaapadres ontbeten. Een bijzondere dame. Ze kwam een beetje stug en zakelijk over. Vanochtend bij het ontbijt leek ze wat te ontdooien.

Nadat de fietsdame en T vertrokken kwam ik nog even met haar aan de praat. Eén op één werd het een prima gesprek. Tot haar 18de was ze met haar ouders samen op een binnenvaart schip heel Europa doorgevaren. Daarna op kamers en een losbandig leven gehad. Wel kinderen…pfff geen man hoor die de hele dag bij me in de buurt is, vertelt ze. Leuk.

Terwijl ik me klaarmaak voor vertrek krijgt ze telefoon, deze staat op de luidspreker. De afsluitende woorden “mam ik hou van je” hoor ik gelijktijdig met haar.

Gelukkig hoor of lees ik het van mijn kinderen ook. Ik vraag haar: “meer heb je niet nodig vandaag toch?” Ze knikt.

Het afscheid is hartelijker dan de ontvangst, ze zwaait nog een keer terwijl ik het pad afloop.

Het eerste deel is saai, langs de dijk en een rustige weg richting en door Zyfflich. Als ik de filosofenbeek gepasseerd ben duik ik het bos in. O nee, duiken gaat naar beneden, dat heb ik gisteren al gedaan, het gaat omhoog tot de Duivelsberg.

Het restaurant waar ik koffie drink bestaat bijna net zolang als ik.

Wat heeft de Duivelsberg voor mij, naast de koffie en een stukje cake, nog meer in petto?

Een grote hoeveelheid rood wit geschilderde bomen en paaltjes. Ik zie door de paaltjes het bos niet meer en loop, zeker niet de eerste keer, weer verkeerd. Een extra rondje Duivelsberg met vier keer dezelfde trap is geen grapje. Humeur naar beneden, trap maar weer omhoog.

Gelukkig is het goed gekomen. Was wel blij dat er een korte etappe op het menu stond. Niet alleen daarom maar ook omdat er (zeker met extra lusje) veel geklommen moest worden.

De korte etappe was dus onthaasten na het wandelgeweld van de afgelopen dagen. Lekker lui op bankjes geleden onderweg, schoenen uit, timer aan…en oortjes in. Oortjes in dat was de bedoeling. Dat is het stukje loslaten. Net als vier jaar geleden op deze dag, toen mijn wasje nog aan de waslijn hing in Puenta la Reina, heb ik nu mijn oortjes achtergelaten…o ja en ook het van de bieb geleende Pieterpadboekje is niet meer in mijn bezit.

Mijn onrustige hoofd helaas niet, mijn gedachten zijn op zoek naar de gouden Snaai en vliegen alle kanten op.

Tegen een uur of drie wandel ík Groesbeek binnen, heerlijk om zo op tijd in het dorp van bestemming te zijn. Ik kan na 17.00 uur pas op mijn slaapadres terecht.

Een ijsje, een latte, een stukje schrijven, een gesprekje met M. zorgen ervoor dat het 17.00 uur wordt.

Lekker douchen, benen en voeten vertroetelen, even op bed voor het eten is weer het onthaastgedeelte.

Ook het alleen wandelen past in deze categorie. Je eigen ding doen zorgt bij mij voor rust, lekker met zijn drietjes, me, myself and I. Het was leuk met T, zeker en samen wandelen was ook een eigen keus.

Ik kwam onderweg nog een bord tegen met: kwetsbaar gebied, verboden toegang… zie foto…

Verboden toegang…dreunt nog even na in mijn hoofd… ik weet zeker dat ik mensen toelaat…maar dat gaat, zeker als het dichterbij komt, niet altijd vanzelf… ook maar loslaten dan?

One-word-close: hersenspinsels

Geschreven door Karelskriebels