Mijn wiebelbenen liggen in bed, wat hebben de benen en voeten hun best gedaan vandaag. Waarom ze hun best gedaan hebben en wat er gebeurd is ga ik nu uit mijn brein toveren.

Vorden om 9.15 uur. De trein komt het station binnen rijden met aan boord een kalende (lees kale) man. De man is compleet onherkenbaar met pet en rugzak. Wel met een plan. Hij wil zijn rugzak in elf dagen wandelen naar Maastricht brengen.

Volgens de Pieterpad etappes is het van Vorden naar Zelhem, zo’n 17 kilometer. De man, Karel, (verderop genaamd ik) denkt al dat is te weinig en besluit om door te lopen naar Braamt, nog een keer 17 kilometer.

Wat moet ik anders om 12.30 uur in Zelhem doen? Het loopt iets anders. De start van de dag gaat goed, lekker aan de wandel. Wel wat onrustig in mijn hoofd maar dat komt omdat het de eerste dag is (denk ik).

Onderweg loopt mij een jongeman achterop, we raken aan de praat en lopen samen verder. Laat hij nou dezelfde slaapplek als mij gereserveerd hebben, hoe dan?

Na een uurtje met gesprekken over onder andere het werk neemt hij pauze. Ik besluit door te lopen en met de woorden: "we zien elkaar", nemen we afscheid.

Heel vreemd maar iemand heeft de rood- witte Pieterpad tekens van de bomen gehaald… o nee, ik ben gewoon verkeerd gelopen. Ik loop terug en krijg telefoon met een voor mij onbekend nummer. Hé met T (de naam van de jongeman) hoor ik. Hij vertelt me dat we verkeerd zijn gelopen. Op de vraag hoe kom je aan mijn nummer vertelt hij: "ik heb de slaapplek gevraagd of ze jouw nummer wilden geven omdat we verkeerd waren gelopen."

12.30 uur Zelhem wordt dus fors later. Jammer joh. Wel snel een drankje gedaan en door.

Ik vraag naar zijn thuissituatie. Hij vertelt dat hij een broer heeft. “En ouders?” is mijn volgende vraag.

Dat is het onrustige gedeelte van het jaar waar ik je over vertelde. Zijn vader is begin dit jaar overleden aan alvleesklierkanker. Vol liefde vertelt hij met tranen in de ogen (en ik inmiddels ook) het hele verhaal, van diagnose tot afscheid.

Ook een reden voor hem om het pad te lopen.

Het tweede deel van de dag gaat moeizaam, we lopen langzamer. Bij nog een drankje bellen we de slaapplek op met de verwachte aankomsttijd. We eten mee maar weten niet hoe laat het geserveerd wordt. Ze willen wachten tot 19.00 uur. Zo’n 2,5 kilometer voor het eindpunt gaan we beiden met de oortjes in wandelen, dit gaat wel sneller maar 19.00 uur hebben we niet gehaald. Ik bedank T nog voor zijn openheid voordat we op de plaats van bestemming zijn.

Desalniettemin was de ontvangst hartelijk en, niet onbelangrijk, we waren op tijd voor het eten.

Met zes andere gasten en het echtpaar van de slaapplek hebben we een gezellige maaltijd gehad.

Daarna nog een biertje in de tuin, even douchen, blogje schrijven en de dag van ruim 42 kilometer wandelen zit erop… mag het licht uit.

One-word-close: open (en gekte ook een beetje)

Geschreven door Karelskriebels