Vlak voor vertrek de regenjas nog boven in de rugzak gestopt. Dan hoef ik straks niet de hele rugzak overhoop te halen. M. leest het weerbericht voor, droog blijft het zeker niet volgens het bericht.

M. en ik verlaten gelijktijdig de slaapplek, het is dan 09.00 uur. Mooi op tijd.

Ik ben M. al snel “kwijt”. Nog even snel naar de supermarkt en door. Het wandelen gaat de eerste kilometers voorspoedig en al snel zie ik niets meer van Montfort. Op naar Sittard.

De eerste druppels probeer ik te negeren, let wel probeer, het gaat al snel veel harder regenen. Dus jack aan, pet op, capuchon op, regenhoes om de rugzak en door.

Ik kom erachter dat ik kan functioneren in regen, ik geniet er zelfs van. De regen die zo heerlijk op de capuchon tikt zorgt ervoor dat ik in een mooie cadans mijn meters maak richting Sittard.

Een paar bankjes in het bos zorgen ervoor dat ik pauze neem, het is dan alweer droog. Ik deel in de appgroep… Mien Breurs…een herinnering van negen jaar geleden, toen waren we met zijn drietjes met de motor op stap in Limburg, nu te voet. Het volgende bericht is: jongens geen paniek maar de ambulance staat voor de deur om mij op te halen. Niet goed met mijn hoofd…zegt Henk.

Ik schrik er behoorlijk van, dit is namelijk niet de eerste keer. Mijn hoofd slaat op hol en er komen diverse scenario’s voorbij. De eerste gedachte: ik loop hier en kan er niets aan doen, niets regelen, niet op bezoek. Neem ik vanavond de trein vanuit Sittard en laat ik het Pieterpad voor wat het is.

Nu komt het water niet alleen van boven, ook uit mijn ogen. Al denkend loop ik ook weer eens verkeerd. Schiet niet op zo.

Omdat hij zelf de ambulance geregeld heeft en zelf appt denk ik: als je dat nog kunt. Ik app terug met de vraag: kan ik doorwandelen of wil je dat ik naar huis kom?

Natuurlijk zegt hij: doorwandelen.

Later komt er een berichtje dat hij een nachtje ter observatie moet blijven en dat ik me geen zorgen hoef te maken. Als de nacht goed gaat, in het ziekenhuis, loop ik door.

Het heeft me behoorlijk bezighouden. Later deel ik dit verhaal met M. Doordat ik verkeerd ben gelopen treffen we elkaar weer. We lopen een tijdje samen op, hebben samen pauze, praten weer en gaan weer onze eigen weg.

Ondanks dat ik mijn schoenen zo goed heb behandeld, lees ingespoten om ze waterdicht te houden, stap ik vanavond waarschijnlijk uit de schoenen met afwastenen. Inmiddels weet ik dat dat zo is. Jammer en maar hopen dat ze nog een beetje droger worden vannacht. Zou je schoenen kunnen drogen in een magnetron?

Ik loop al in Sittard als ik een bericht krijg van de dame van de slaapplek: ik ben thuis dus je hoeft niet tot 17.00 uur te wachten. Heel fijn.

Na een latte en een heerlijke cake arriveer ik dus voor 17.00 bij de genoemde dame. Loop maar direct door naar boven (dat hoor ik niet zo vaak bij een eerste ontmoeting..). Ook deze dame is zeer bereisd en heeft een hele muur vol met nummerplaten van auto’s uit landen waar ze geweest is. Bij sommige vertelt ze een leuk verhaal over hoe ze er aan gekomen is.

Nadat de “huisregels” zijn uitgelegd zegt ze nog: “ik zet een fiets voor je in de gang dan kun je naar de stad fietsen”. Ik heb de beschikking over een kamer met een eettafel, een slaapkamer en een badkamer, dit alles op de bovenste verdieping. Het ontbijt voor morgen staat al klaar in de kast en koelkast. Ik kan dus eten en vertrekken wanneer ik wil, handig.

Op zoek naar een eetgelegenheid zie ik al die mensen gezellig eten. Ik knap hier helemaal op af, in één keer zo geen zin meer om uit eten te gaan met ons drietjes.

Tien minuten later zit ik een (ja alweer) maaltijdsalade te eten op de kamer. Het is genoeg voor vandaag. Moe door het wandelen en van wat er verder is gebeurd vandaag.

Het heeft en houdt me behoorlijk bezig. Hopen dat ik morgen weer van het wandelen kan genieten.

Laat ik het erop houden: het is een bijzondere dag geweest.

One-word-close: familie

Geschreven door Karelskriebels