Wakker worden in je eigen bed, en vooral eigen kussen, heerlijk.

Snel naar de supermarkt voor een ontbijt, behalve koffie heb ik niets meer in huis.

Als ik aan de koffie zit denk ik terug aan de laatste dagen van deze Camino.

In het klooster waar ik slaap is een plek waar je kunt ontbijten, en niet geheel onbelangrijk, je kunt hiervoor zelfs de ingrediënten kopen. Zo ook een cafe con leche.

Na het ontbijt loop ik terug naar de kathedraal om de mis bij te wonen. De mis begint om 12.00 uur. Het is tegen elf als ik naar binnen ga. Vijf jaar terug had ik deze optie niet, toen stond de kathedraal van binnen helemaal in de steigers. Het is al druk, vooral veel mensen die met een oortje inlopen en de informatie over de kathedraal in hun oren geroepen krijgen. Deze groep is vele malen groter dan de groep pelgrims die de mis willen bijwonen.

Van de dienst begrijp ik helemaal niets, de enige woorden die ik begrijp zijn perigrino's en camino...ik denk dat het een pelgrimsmis is. Mis is...?? Nee, niets mis mee, het is goed.

Een heel indrukwekkend moment is dat het grootste wierookvat ter wereld, de Botafumeiro (kijk even op YouTube voor filmpje), door priesters in de kathedraal rondgeslingerd wordt. Het dient, volgens overlevering, om de onwelriekende geuren van de pelgrims te elimineren...kan me er wel iets bij voorstellen.
Ook loop ik langs de vermeende overblijfselen van Jacobus, ik strijk over het beeld van Jacobus dat zich bevind boven het altaar. Ach, ik ben er nu toch..foto's maken is ten strengste verboden.

Na deze rituele handelingen ga ik wat eten alvorens ik weer naar de herberg loop.

ik merk dat ik de knollen op heb, geen zin om nog veel te ondernemen. Later in de middag krijg ik een mail van Brian, of ik mee uit eten ga. Van deze uitnodiging maak ik gebruik en zo sta ik om 19.00 uur weer voor het clubhuis.

Eerst een paar biertjes, dan het eten. De gesprekken over kwetsbaarheid, muurtjes afbreken, grenzen aangeven en tranen durven laten zien gaan gewoon verder. Ok de luchtige onderwerpen komen aan de beurt.

We nemen afscheid met een knuffel, tranen in de ogen en dankbaarheid uitspreken hoe wij elkaars camino een andere kleur hebben gegeven. Nog een laatste zwaai..

De vrijdagochtend is een kopie van de donderdagochtend. Nu na het eten terug naar de herberg en daar ook gebleven....wil naar huis.

Nog wel een paar medepelgrims gesproken maar verder niets bijzonders.

Zaterdagochtend de spullen pakken, na twee rugzakloze dagen mag hij weer op. Terug naar centrum, nog beetje rondwandelen, kijken, koffiedrinken wat eten en op zoek naar bus 6A die me naar het vliegveld gaat brengen.

Ik ben al vroeg op het vliegveld. Geen stress. Ook daar nog hele tijd zitten kletsen met een Duitse dame die vanaf Porto haar eerste Camino heeft gelopen. Ze geeft aan: dit is zeker niet mijn laatste camino. Dat geld ook voor mij...het clubhuis en de weg er naar toe blijft voor mij een hele fijne vriendschappelijke weg om te bewandelen.

Wat een verrassing als ik met mijn bagage de deur uit loop. Deysi staat klaar met een brede glimlach, ballon en een blikje Fanta (stisch). Tja mijn ogen drooghouden is niet echt een kernkwaliteit van mij..zo fijn. Samen treinen we naar Amsterdam, daar waar Deysi uitstapt. Wat een schat.

In Deventer staat Henk te wachten, hij hoeft nu niet mee te lopen de stad in zoals vijf jaar terug. Hij brengt me naar de stadsbrouwerij waar we samen met Luis en Amber een drankje doen. Zo fijn om hen ook weer te kunnen knuffelen.

Wat ben ik een blij ei met zulke fijne mensen die deel uitmaken van mijn leven.

Lieve allemaal dankjewel voor de leuke reacties, de appjes, het meeleven en meelopen met de stappen die ik heb gezet.

Het was opnieuw een mooie reis, compleet anders dan vijf jaar terug, niet te vergelijken met elkaar.

Heb ik wat geleerd...waarschijnlijk wel...heb ik wat achtergelaten (slechts twee kilo geeft de weegschaal aan) ...waarschijnlijk wel...heb ik stappen gezet naar...waarschijnlijk wel, de tijd zal het leren.


BUEN CAMINO

Geschreven door Karelskriebels