Weet niet precies waar ik gisteren gebleven ben met schrijven, weet wel dat ik na het eten behoorlijk vroeg in bed lag. Op de kamer lag een snurker die ons vooraf gewaarschuwd had, dus oordoppen in.

Dat betekent tevens als je wakker wordt dat iedereen al klaar is als jij de luiken open doet.

Na het ontbijt spullen gepakt en tegen half 8 vertrokken.

Wat een prachtig begin van de etappe, de opkomende zon op de bergen voor je en je ziet dan heel langzaam de berg in de zon komen, elke keer een reepje.

Er moest een hellinkje beklommen worden van 12% voor ruim een kilometer, gelukkig heb ik de Alp D’Huez nog in de benen, maar dat was op de fiets, aan de andere kant 18% naar beneden, best pittig.

Op het prachtige open stuk heb je de schaduw in de rug. In het begin ben je heel lang, gaandeweg de dag krimpt je schaduw.

De schaduw is wel een beetje vreemd fenomeen, het is een beetje ying en yang, de schaduw bestaat niet zonder licht. Ik ben er ook achtergekomen dat of je nu snel loopt of langzaam je raakt je schaduw niet kwijt. Eigenlijk heeft rennen en vliegen, als je niet op de Camino bent, ook geen zin, je haalt je schaduw nooit in.

Op een bepaald moment ben ik gaan nadenken over mijn schoenen. De schoenen als metafoor voor je leven.

Ze geven houvast en bescherming. Je kunt ze los dragen of strak dichtknopen. Onder het filosoferen voelde ik dat ze toch wel op bepaalde punten een beetje (sommige plaatsen wat meer) beginnen te wringen... heb nog tijd genoeg om de Camino zijn werk te laten doen, de antwoorden komen vanzelf, het ei is gelegd.

Ik heb geen idee waarom mensen over de Meseta klagen, ik vind het een prachtig stuk. Een kleine pauze bij een kraampje langs de weg, twintig minuten met de benen omhoog tegen een boom, een colaatje met Jan en Wilma en de pauzes zaten erop.

De laatste paar kilometers met Jan en Wilma gelopen langs het kanaal tot Fromista. De herberg is van een Nederlands Spaans stel... ben blij dat ik er ben, was stiekem toch wel weer een zwaar warm stukje op het eind.

De voetjes, vooral de linker, doet behoorlijk pijn, de voorraad iboprufen slinkt.

Wel weer 25 km dichterbij Santiago.

Hopen dat de voeten me kunnen blijven dragen en me niet in de steek laten.

Groeten uit Fromista

Geschreven door Karelskriebels