Heel fijn dat er op een feestdag in Spanje binnen 200 mtr vanaf de herberg een bar open is. De café con leche en een croissant smaken goed.

Dit is het goede gedeelte van de start van de dag. Het slechte weer van de afgelopen dagen heeft ervoor gezorgd dat de route niet gevolgd kan worden en er een alternatieve route gelopen mag worden. Er is een brug door zijn hoeven gezakt. Heel fijn, zeven kilometer langs de weg.

Kijken even in je hoofd. Je loopt Deventer uit op de dijk richting Olst en loopt de hele dijk, niet stiekem het fietspad opgaan, naar Olst, leuk hè met die auto’s die voorbijkomen?

Niet echt dus. Het is wat het is. Ik neem de eerste mogelijkheid om het pad te verlaten. Ik zie Brian en Lindsay (de Aussies) langs de weg lopen. Zij besluiten niet de originele weg te nemen. Even later hoor ik ze roepen, ze lopen langs de weg, ver boven mij.

Het pad is vanaf nu goed te bewandelen. Een verademing vergeleken met de struggle langs de weg.

Als ik ze weer tegenkom zitten ze heerlijk aan de koffie. Ik sluit bij ze aan en neem ook een koffie met tortilla. Heerlijk. Terwijl we genieten van de traktatie klettert de regen met bakken naar beneden. Gelukkig is het droog in het restaurant.

Na de uitgebreide lunch, verlengd ivm de hevige regen, wandel ik door. De zon laat zich zien en ik geniet van iedere stap die ik zet. Het pad is door de regenval nog niet gemakkelijk te bewandelen maar o wat is het mooi. Heel blij met de keuze om niet langs de weg te blijven lopen. Af en toe door het water banjeren, wat een mooie wandelomgeving.

Terwijl ik op een bankje zit krijg ik gezelschap van een hond. Heel leuk. Ik eet een appeltje en ga er weer vandoor. De hond is op mijn pad gekomen, niet zomaar, met een reden. Als ik wegloop draai ik me nog een keer om richting hond, zie ik dat ik mijn wandelstok ben vergeten. Ik pak mijn stok, de hond draait zich om en loopt weg. Heel bijzonder.

Het eerste gebouw dat ik tegenkom in het dorp is de herberg. Mijn schoenen gaan uit, de beentjes omhoog.

Vlak daarna komen de Aussies binnenvallen.
Binnen 10 minuten is de rest van het gezelschap, de andere slapers uit de vorige herberg ook gearriveerd.

Jonathan en Germaine hebben/gaan twee nachten in het vorige dorp slapen. Wie weet of ik ze nog ga zien…ik zeg tot Zus in Deventer . Het was fijn om ze ontmoet te hebben (is dat goed Nederlands?)

Het ritueel is gedaan. In een bar ontmoet ik de Aussies weer. Met een wijntje te veel op lopen we twee uur later weer terug naar de herberg. Fijn om met mooie persoonlijke gesprekken de dag af te sluiten. Net als met Germaine Jonathan, ze geven mijn Camino een mooiere kleur.

Nu we het toch over kleuren hebben. Ik heb een gesproken bericht van Miranda ontvangen mbt de kleurvraag van een tijdje terug.

Het geel: als stralend middelpunt, het helpt je voorbij persoonlijke blokkades…pfff

Het blauw: durven luisteren naar het fluisteren, de pijnstukken die je tegenkomt.

En blauw en geel zijn samen groen: weten waar de grenzen van je ❤️ wonen en deze durven uit te spreken.

Pff, wat begon als een saaie wandeling langs de weg eindigt wel heel mooi. De Camino provides.

Song van de dag: the wanderer/we’re all going home

Geschreven door Karelskriebels