De lamp gaat aan in het klooster, ik realiseer me dat dit echt de laatste dag is van mijn Camino. Snel even badderen, spullen pakken en wegwezen.

Na zo’n kleine 20 minuten lopen kwam ik aan bij de bushalte. Voor het eerst in bijna vijf weken ga ik mij niet te voet verplaatsen. De bus bracht mij naar het vliegveld. Heerlijk om zo op tijd te zijn, ff vragen waar ik moest zijn... ik kon direct in de rij staan voor bagage afgifte en de boardingpas.

Broodje, bakje koffie. Op de grond gaan zitten met de rug tegen een muurtje, 10 minuutjes ogen dicht, heerlijk.
Nadat ik de ogen open deed, zeker niet daarvoor, zag ik Laura, we zitten op dezelfde vlucht. Vlak daarna kwam Angel de hal inlopen. Ze kwam naast me zitten en hebben nog even de gesprekken, die we samen hadden, kort geëvalueerd. Ze zei, en daar was ik blij mee om te horen, dat de gesprekken die we hadden haar een mooie Camino hadden gegeven, ze was er anders tegen aan gaan kijken. Tenslotte gaf ze me een hangertje met de Jacobsschelp, hoe lief.

Maar de grootste verrassing moest nog komen.....ik zie Gaetano de hal in komen en hij ziet mij zitten. We rennen naar elkaar toe, vliegen elkaar in de armen.....fantastisch, had niet gedacht dat ik hem ooit weer zou zien. In vogelvlucht, aan elkaar, verteld hoe de “rest” van de Camino was gelopen nadat we elkaar waren “kwijtgeraakt”. Het werden twee mooie over en weer verhalen met persoonlijke gebeurtenissen, te persoonlijk om er maar iets over te schrijven...schiet er weer vol van, zo mooi.

Toch plotseling is het echte afscheid daar, heb hem gegroet....walk and don’t look back... dat bleek het makkelijkste, ben toch nog even gestopt voor een zwaai.

Dat vliegen niet mijn favoriete manier van reizen is weet ik inmiddels wel, maar en want het gaat zo snel.

Je staat bijna drie uur later, na 32 lopen, gewoon weer te wachten op de bagage in Nederland.

Kom ik naar buiten lopen staan Tessa en Marita mij op te wachten. WoW wat een verrassing, deze had ik niet aan zien komen maar wat mooi dat ze daar staan...en weer een dankbaar gevoel.

Snel ff Laura gegroet in al het ontvangst geweld...het waren mooie verhalen.

Samen met Tessa en Marita op zoek naar Tonnie en Geri...ik ga ze bombarderen als superontvangstcomite (ook de laatste keer dat ik aankwam op Schiphol waren ze er, bij de strandzesdaagse en nu weer....)

Ze gaan naar Vietnam op vakantie, wel leuk nog ff te kinnen praten...echt een hello goodbye gesprek.

Ben nog getrakteerd op een biertje en een heerlijke croissant voordat “mijn” ontvangst comité ook mijn “uitzwaai” comité werd. Vanuit de trein een laatste groet (snik) en Karel is onderweg naar Deventer.

In Twello uitgestapt, ik wilde nog even terugschakelen naar het wandelritme en ik wilde Deventer inkomen met de gebruikelijke vakantie afscheidsfoto met de toren op de achtergrond. Het ging zo snel vandaag. Dus de laatste 6 a 7 kilometer gewandeld... straks ga ik wandelen nog echt leuk vinden haha.

Vlak voor de spoorbrug, vanaf Twello dan, komt Henk me tegemoet lopen....stukje rennen, huggen, tranen en samen door.

Niet via de brug Deventer in maar met pontje, zo hoort het Karel, een mooie entree van je stadje en een beetje zen om wandelend binnen te komen.


Ik wist dat er soep en broodjes klaar zouden staan, Anne belde al omdat ze honger had.....

We lopen de straat in en ik zie Deysi en Louis op me afkomen...weer stukje rennen.... ohhh wat was ik blij dat ik ze zag...met zijn drieeen staan knuffelen. Daarna Melvin gehugd, die stond ietsje verderop te wachten.
Daarna waren Anne en Bep aan de beurt.

Kijk ik naar het spandoek voor het raam....komen daar Yvonne, Cynthia, Chris, Marc, Rene en Charles het gangetje uitlopen. Weet inmiddels dat ik aardig kan praten (ook met vreemde mensen heb ik gehoord) maar ik was totaal verrast....dankbaar en blij dat mensen dat voor mij over hebben. Werd er stil van.

Een prachtige lijst gekregen met een “overzicht” van mijn Camino (top Chris), een Davo bierpakket, worsten van de keurslager... heerlijk.

Na alle mooie cadeautjes die ik op de Camino heb mogen ontvangen kreeg ik er nog een stapel bij in de vorm van “echte” cadeaus en de mooie woorden.

Tja hoe sluit je zo’n Camino ervaring nu af: ik ben zo blij en dankbaar dat ik de Camino heb mogen en heb kunnen lopen, dat mijn lijf en geest in staat zijn geweest mij te dragen van SJPDP naar SdC, dankbaar voor alle mooie, warme mensen en ontmoetingen onderweg. Dankbaar met alle lieve, leuke, opbeurende reacties op mijn kriebels, zo leuk om te lezen, niet wetende dat er zo meegeleefd werd.

Ik heb het heel leuk gevonden om jullie mee te nemen op mijn Camino waarin ik mijzelf, met vele van mijn emoties en gedachtenkronkels (lees karelskriebels), heb blootgegeven.

Het is het mooiste cadeau dat ik mezelf ooit gegeven heb en voel me zeer dankbaar.

Citaat 1:

Woorden zullen het geheim van de Camino nooit kunnen ontsluieren
Om het te kennen zal ieder zelf de weg moeten gaan
Nog altijd immers is de weg
wijzer dan de wegwijzer

Nu echt de laatste, citaat van de herbergier in Tosantos:

Misschien weet jij niet waarom je de Camino loopt
De Camino weet wel waarom jij hem loopt

Geschreven door Karelskriebels