Dat kon vandaag maar een titel zijn: Cruz de Ferro.

Markus en Michelle sliepen op dezelfde kamer, op deze dag, 23 jaar geleden, os Michelle geboren. Nadat het Spaanse echtpaar de kamerdeur in het kozijn gooide hebben Mariëtte en ik lang zal ze keven gezongen. Ik had nog een hoedje van papier gemaakt met daarop de felicitaties.

Enfin na het ontbijt was het een klein uurtje lopen naar Cruz de Ferro, een klein ijzeren kruis, een replica, op een hoge houten paal met daaronder een enorme berg stenen. Op zich niet een heel mooie plek maar meer een indringende plek. Zoals gezegd een plek waar je symbolisch dmv een steen, achter kunt laten wat hè kwijt wil...dingen die je dwarszitten, negatieve nou noem maar op, wat je wil.

Daar aangekomen kwamen er zoveel emoties los, en niet alleen bij mij, ze hadden acuut geen laag water meer in de IJssel gehad. Ik heb daar denk ik wel een kwartier zitten janken. Vervolgens mijn van huis meegebrachte steen daar achter gelaten. Pff dat was wel een “dingetje” hoor.

Stil hebben we onze wandeling voortgezet...ieder met de eigen gedachten in de weer.

Het was een drie sterren dag vandaag volgens de boekjes. Na de vlakke etappes op de Meseta, de klim van gisteren en een klim vandaag begon de afdaling. Drie sterren betekent niet een echt makkelijke dag maar wat was het mooi. Weer fantastische vergezichten, mooi bospaden, besteende bergpaden, heel zwaar, je moet echt bij elke stap opletten die je zet.

Na een paar pauzes en kleine breakjes kwamen we tegen een uur of half vier in Molinaseca aan.... hier een bord spaghetti en een biertje. Martin kwam nog langs/aan maar die besloot te blijven. We hadden al besloten on door te lopen, nog een kilometer of zeven. We hebben de route, heel saai, langs de weg gevolgd. Het was een pittig zwaar stuk, biertje, warm, laat .... maar we hebben Ponferrada gehaald. Eerst nog een paar boodschapjes voor het eten en door naar de herberg. Wat een fantastische herberg, heel leuk ontvangen, veel gezelligheid....al had ik daar niet zo veel zin aan. Bram en Jobea zaten al op ons te “wachten”. Het werd toch weer gezellig. Het was een emotionele dag, daarover nog ff gepraat en weer werd de IJssel gevuld, ook omdat, nee vooral omdat het dan heel goedbedoeld persoonlijk is... wat een prachtmensen heb ik al ontmoet. Geen small talk, nee gewoon waar het echt om gaat.

Ook deze emotionele dag op de Camino heeft slechts 24 uur...

Wie weet tot morgen, ik merk dat het steeds later wordt om te schrijven.. wel een korte dag op het program, 25 km naar Villafranca en nog wat.

Laterzzzzz

Geschreven door Karelskriebels