Geen idee wat ik nog ga uitspoken was de opmerking gisteravond. Dat was niet heel veel, kreeg het koud, warm, koud. Ik ben tegen 19.00 uur, na een paar broodjes tonijn mijn bed ingedoken. Paar appjes, beetje muziek luisteren en klaar was Karel…

‘‘s Nachts het gevoel koorts te hebben, dan weer rillerig. Uiteindelijk in slaap gevallen en wakker geworden van de wekker om 07.15 uur.

Spullen inpakken, paar stukken brood en door. Onderweg pikte ik Pedro, een Braziliaan op. Samen doorgelopen tot aan de bar, hier een bak koffie en een paar geroosterde broodjes met jam. Wat is het leven toch eenvoudig als je genoegen neemt met weinig.

Consuminderen in de puurste vorm, ik hou ervan. Geen luxeproblemen, geen keuzestress. Ik denk dat ik dit nog meer ga introduceren in mijn “normale” leven. Minder meuk, meer leuk.

Alleen verder gewandeld. Er lagen nog wel wat kilometers te wachten. Weer een keuze moment, of 14,8 of door naar bijna 30. Mogen jullie kiezen welke het geworden is.

In het 14,8 dorp boodschapjes gedaan en met een veel te zware rugzak weer op stap. 231 treden heb ik afgelegd om boven te komen. Wat een mooi gedeelte van Puebla de Sanabria, dit kasteel met daarbij behorende steegjes en stadsmuren.

Het emotionele wrak kwam weer even voorbij denderen, tranen verlieten mijn ogen. Ik realiseerde mij dat ik dankbaar mag zijn dat mijn lijf en geest dit gewoon aankunnen. Dagen achter elkaar wandelen. Afzien in de wind en regen, genieten van de zon, de gesprekken, de mensen die je onderweg ontmoet.

Ik word ook heel blij van een appje uit het hoge noorden van Nederland..paar keer heen en weer. Heel blij dat ik wat van haar hoor.

Ook de vele kilometers alleen lopen doen me goed. Mooie oefening en terugkijkmoment voor als ik me eenzaam voel als ik alleen op de bank zit te sippen. Straks ga ik meZelf nog leuk en goed gezelschap vinden. Dat zou fijn zijn.

Mooie intentie zodat de Camino niet slechts een parkeerplaats is.

Hoelang gaat het duren voordat ik de snelweg van hoofd naar hart ga afronden. Ben aardig onderweg, heb al diverse tolpoortjes, omgevallen bomen, wegomleggingen en andere obstakels overwonnen. De eindstreep is in zicht. Of is er geen eindstreep? Blijft het altijd een heen en weertje op deze weg. Dan weer denken, dan weer voelen.

Goed, de tranen droogden op en ik kon weer door.

De restanten van orkaan Kirk zijn zichtbaar. Omgevallen bomen en heel veel water dat zijn weg zoekt naar de rivier. Hink-stap-springend en op je kont vallend er overheen. Loop je al uren alleen en toch omkijken of er iemand is die gezien heeft dat je viel…

De route was door het vele water niet te volgen, ik moest een gedeelte langs de weg. Wel wat korter, zeker minder mooi. Het is wat het is.

Tegen half vier plof ik op het bed in de herberg. Jullie weten vast welke keuze ik heb gemaakt.

Twee in het Spaans luidruchtig sprekende mannen irriteren me mateloos. Ik pak mijn rugzak weer in en ga. Tien minuten later ben ik weer terug, er is verder geen andere slaapplek te vinden. Zal er vast raar hebben uitgezien.

Na douchen nog een paar wijntjes in de bar met Jean uit Frankrijk en de Australische mannen. Nadat Jean weggaat verandert het gesprek en wordt het wat persoonlijker. Brian geeft aan dat het bijzonder is om “zo’n persoonlijk gesprek” te hebben met mannen, dat gebeurt in Australië niet geeft hij aan.

Na de wijntjes loop ik naar de herberg, de anderen gaan nog uit eten. Te laat voor mij, ik eet nog wat in de herberg en duik weer mooi op tijd mijn nest in.

Morgen ben ik al over de helft van de 482,2 te lopen kilometer. Tijd genoeg om rustig aan te doen. Bestaan deze woorden in mijn woordenboek? Ik vind dat ze goed passen bij een eenvoudige levensstijl. Ik ga ermee aan de slag.

Voor straks welterusten allemaal.

Buen Camino

Lied van de dag: Sound of Silence (maar dan anders)/ Disturbed

Geschreven door Karelskriebels