Gisteravond met mijn kamergenoot afgesproken dat de wekker om 07.15 uur pas lawaai mag gaan maken. Uitslapen dus.

Dit is overigens geen luxe na de lange wandeldag en de nodige wijntjes.

Snel een handvol water in het gezicht gegooid, de tanden gepoetst, rugzak volgepropt en op weg naar de herberg voor het ontbijt.

De herbergier had keurig alles klaargezet. Zelfs de koffie, deze mochten we opwarmen in de magnetron.

De meeste mensen waarmee ik gisteren heb gedineerd, nog even gesproken.

Iedereen gegroet, deur dicht en op weg naar Zamora.

Nog voordat ik het dorp uit was liet mijn richtingsgevoel mij in de steek, gewoon linksaf gaan zonder dat er gele pijlen staan. Niet handig. Ik denk een kilometertje extra aan stappen toen ik daar achter kwam. Het is maar 31.5 km naar de volgende stad dus een kilometer meer of minder maakt niet uit.

De stappen werden makkelijk gezet en de eerste 10 km waren zo weg.

De rugzak voelt weer heel vertrouwd, bijna een gevoel van thuiskomen.

De wolkenluchten waren prachtig, wel zo mooi, dat ik heb besloten om in de berm langs het pad op mijn rug te gaan liggen en ze te bewonderen. Een gelukzalig moment, wat kan het leven toch eenvoudig zijn. Beetje wolken kijken en beseffen dat je niets hoeft (behalve een beetje wandelen dan)

Heel fijn dit gevoel, het gevoel van niets hoeven, willen en moeten. Leven in het moment en op nieuwsrantsoen…vrijheid.

Door mijn pauze liepen Germaine en Jonathan (het stel uit Deventer) mij achterop. Beetje kletsen over de Camino’s die zij en ik hebben gewandeld.

Door het geklets liepen de kilometers snel weg. Voordat we het beseften waren we in het volgende dorp. Koffiepauze dachten we. Ook nu weer pijlen die ons naar rechts stuurden niet gezien, wel een volgend dorp, helaas een verkeerd volgend dorp.

Via de provinciale weg op weg naar het goede dorp. Mede door de dag van gisteren, zij hadden ook dezelfde afstand gelopen, en nu het verkeerd lopen besloten om niet door te lopen naar Zamora maar eerder een herberg te zoeken.

De provinciale weg weer achter ons gelaten en op de paden, soort van evenwijdig aan de weg, te gaan wandelen.

Dat dit eindigde midden in een weiland waar we doorheen banjerden was minder. Het laatste gedeelte voor de weg nog via een wijngaard gewandeld en onszelf getrakteerd op heerlijke druiven.

Bij het binnenlopen van het dorp komen we met een mevrouw aan de praat, ze herkent ons als pelgrims (gek hè) en ze zegt dat ze de herberg runt.

Meegelopen naar herberg in het dorpje waar niets, echt niets te doen is.

We genieten van het, door Jonathan meegenomen brood, stukje kaas, avocado's en tomaten. Het pelgrimsleven is zo eenvoudig.

Even douchen, wasje doen en relaxen. Beetje op bed liggen, even door dorpje wandelen en wachten tot de dame van de herberg het brood voor vanavond en morgenochtend komt brengen.

Al etend en pratend vliegt er zo een paar uur voorbij. Weer zijn de gesprekken mooi.

Het was een relaxte caminodag. Ik ben als een douanier geweest, niet over mijn grens gegaan door het eerst bedachte einddoel aan de kant te gooien.

Song van de dag: Liberte— Paula & Pardoux

Geschreven door Karelskriebels