Het leek vannacht wel of ik in een herberg sliep. Het gesnurk van de gastheer was zo luid dat ik er wakker van werd, wat een lawaai. Met oordopjes in en regenmuziekje aan ben ik uiteindelijk weer in slaap gevallen. Mijn wiebelbenen hebben ook niet mee gewerkt aan een goede nachtrust. Heel vrolijk stond ik dus niet op. Mijn “interne” humeur werd er niet beter op. Ik zie naast mijn ontbijtbordje een boekje liggen met de titel: ook jouw psychische nood is oplosbaar. Een kadootje van mijn gastheer. Het boekje gaat over de wonderen en tekenen, die God kan en wil doen in mensenlevens (zo lees ik nu). Waarschijnlijk heel goed bedoeld maar ik weet niet zo goed wat ik er op dat moment mee aan moet. Ik bedank hem vriendelijk en stop het in mijn rugzak. Het voelt een beetje opdringerig. Ik geloof echt dat niet alles toeval is en dat er meer is tussen hemel en aarde maar mijn kernwaarde vrijheid komt hierbij wel even in opstand. Het ontbijt was niet heel gezellig en nadat het zakelijke gedeelte is afgehandeld vertrek ik. Op het industrieterrein in Coevorden komt Pieterpadversperring één om de hoek. Hmm, loop ik er langs of… ik als brave burger heb de omleiding gevolgd. Bij Pieterpadversperring twee dezelfde gedachtegang. Ook hier speel ik weer de brave burger. Zo blij dat ik dat gedaan heb want ik wordt getrakteerd op een prachtig concert van langs scheurende auto’s en veel vrachtverkeer op de N 34, heel blij mee. Dit had ik na deze ochtend echt nodig. Ik denk dat ik vandaag zeker 70% van de route legaal met de motor had mogen rijden. Om te wandelen is dat iets minder. Ik zie “mijn-medestrijder” van gisteren weer lopen, ze loopt aan de overkant van een water. We zwaaien en lopen beiden door, ik zie haar daarna niet meer, het lijkt de camino wel. Ieder zijn eigen pad. In Gramsbergen voor het eerst in vier dagen onderweg weer een bakje koffie gedronken, in het begin van de week was er geen/nauwelijks horeca of gesloten. Het lopen gaat lekker en als ik zo doorloop ben ik al vroeg op de plaats van bestemming. Ik ga terugschakelen, plof tegen een boom aan en ga ff lezen. Meer met “onderweg” bezig zijn en minder met het einddoel. Ik kom in een fijne flow met deze gedachte, dat is veelal compleet anders. Een leermoment zeg maar. Vlak voor Hardenberg kom ik met een viertal medewandelaars in gesprek. “Pff: jij hebt veel in je rugzak” zegt een van de vier. (Ik dacht juist dat het de laatste jaren aardig minder was geworden) Als ik vertel dat ik zaterdag in Pieterburen ben begonnen en doorloop tot Holten snapt ze de hoeveelheid in de rugzak. We slapen in hetzelfde hotel, nog zo’n 5 km gaans maar zij nemen een andere route. Ik loop langs het water en zie aan de overkant, in het centrum van Hardenberg, een etablissement met grote ramen. Ik neem de gok, loop er naartoe en vraag of ze, ja alweer, bokbier op de tap hebben. Dat hebben ze. Ik mag in de serre gaan zitten. Wachtend op mijn biertje zie ik, ja hoor, J. zitten (heb niet gevraagd of ik haar naam mag vermelden). Hoe dan, denk ik. Iets met universum. Weer even mooi zitten praten. Morgen is haar laatste dag, we groeten en ik zeg haar: je hebt mijn Pieterpad een stuk mooier gemaakt. Een traan is mijn beloning. Wat een mooie mensen zijn er op de wereld. Ik slaap in een hotel, ik eet alleen, ik drink een biertje alleen en hoef geen verhaal meer aan te horen. Ook lekker.
One-word-close: accepteren

Geschreven door Karelskriebels