Ik kon zowaar vanmorgen mijn bed uit komen. Het was mijn blaas die met het laatste zetje gaf, had zo geen zin om wakker te worden. Gisteravond nog ff met mijn gastheer zitten kletsen. Ik was zo moe dat ik bijna in slaap viel op de bank, dus na een colaatje en een paar nootjes was het echt einde oefening voor mij. Omdat ik gisteren nog een (behoorlijk) stukje heb doorgelopen hoefde ik vandaag maar een klein stukje. Lekker uitgebreid ontbeten met daarbij een kopje maandverbandkoffie (je weet wel zo’n apparaatje waar zo’n ding in gaat….zoals jaren geleden al gezegd Senseo). Dit terzijde. Tijd genoeg dus vandaag. Stukje wandelen, beetje lezen, beetje liggen en dat verschillende keren. De dames van het koetje kalf verhaal van gisteren tegengekomen. Nu iets langer gepraat, heel gezellig. De andere dame niet gezien. Wel een stukje opgewandeld met een echtpaar uit Amstelveen. Deze kwam ik tegen bij het Pieterpad monument ter ere aan de initiatiefneemsters. Ook hiermee de “gewone” Pieterpad verhalen… waar begonnen, tot hoever, waar slapen jullie, hoe gaat het met vervoer.
Weer geen geopende horeca gezien vandaag, weer geen koffie met appelgebak. Dat gaan heel wat kilo’s afvallen worden haha. Het werd een hele gewone dat op het Pieterpad, slechts 16 km gelopen, weinig gepraat, wandelen kan echt saai zijn. Gelukkig geen bemoeizuchtige papagaai gezien of gehoord, relaxed dagje dus. In het leesboek kwam ik nog wel een quote tegen: durven wil zeggen, even de vaste grond onder je voeten verliezen. Niet durven wil zeggen jezelf verliezen. Ik vind hem mooi. In de bossen vlakbij Noord-Sleen loop ik nog langs een vliegtuigmonent. Hierin zitten restanten verwerkt van een neergeschoten Britse bommenwerper. Zeven bemanningsleden komen hierbij om, vechtend voor onze vrijheid. Vrijheid is één van mijn kernwaarden dus op dat moment gaat er weer van alles door mijn hoofd. Mooi om zo in een spiegel te mogen kijken. Op de slaapplek aangekomen kom ik met de eigenaar in gesprek. De slaapplek is een campercamping met een pipowagen (daarin slaap ik), een trekkershut en je raadt het al camperplekken. De man is fysiotherapeut geweest maar heeft daarbij zijn eigen lijf een beetje in de vernieling geholpen en is noodgedwongen iets anders gaan doen. Een “ik vertrek in Nederland” vertelt hij. Om deze plek te vinden heeft hij het werkwoord fundafietsen bedacht. Dus aan het eind van de dag toch nog een leuk verhaal.
De mensen van onderweg staan hier met een camper.
One-word-close: jippen (morgen volgt de uitleg)

Geschreven door Karelskriebels