Ik knoop er toch nog een verhaaltje achteraan. Gewoon omdat het kan maar ook omdat het volgende verhaal zo mooi is in te delen...een echt Camino verhaal.

Tegen 18.00 uur was ik weer op het plein, de afspraak met Martin. Bram en Jobea was ik al tegen het lijf gelopen en stond wat met ze te kletsen.

Jobea zag Martin als eerste, we “vliegen” elkaar in de armen van blijdschap...in Zubiri het eerste diner for two, nu vele ontmoetingen en maaltijden samen staan we hier op het plein.

Samen op de foto voor de cathedraal...fotootje zus, fotootje zo...nog een zegt Martin, ik kijk hem aan....... wat ik toen zag, een oerkreet van hoe is het mogelijk: Martin staat naast me met mijn bril op. Wat een bijzonder moment weer, hoe is het mogelijk.

Ik vraag om uitleg.... First a beer and then the story.

Met zijn viertjes een bar opgezocht, kon niet wachten.

Ik had Martin nog wel gevraagd of hij wilde kijken trouwens.

Hij heeft in het donker samen met iemand met hoofdlampje rondgekeken, het is een zeer donker bos... helaas niets gevonden. Bij een bar gevraagd naar een gevonden bril, niks. Een dame die het verhaal op afstand had gevolgd vertelde dat ze een bril, op een caminokilometerpaaltje, had zien liggen maar ze wist niet precies waar. Heeft Martin de rugzak achtergelaten bij de dame waarmee hij liep.... heeft ongeveer 39-40 minuten teruggelopen en uiteindelijk mijn bril gevonden. Een paar blogs geleden schreef ik al dat het een topgozer is.....wat kan ik nu nog over hem zeggen...wat een geweldig fijne vent, dat hij dit heeft gedaan voor mij is wel heel bijzonder. Martin bedankt, wat een mooi verhaal (en bril) heb je me cadeau gedaan. 😢.

Zittend op het terras sloten Georg en Siggi nog aan. Onder het genot can een hapje, drankje nog genoten van alle mooie Camino verhalen, maar zo mooi als het bril verhaal werden ze niet meer.

In de regen teruggelopen naar de herberg...en snel naar bed.....

Het os inmiddels droog geworden hier.. na het ontbijt weer terug naar de huiskamer om mijn verhaal te doen...een en al verbazing... bij hef weggaan loopt de heer van de huiskamer (ben helaas zijn naam kwijt) nog even mee, jij vertelt over de de dingen kwijtraken, verlies en hij zegt tegen mij: mooi om te zien hoe veerkrachtig je er mee omgaat, ik denk, meepakken dat kadootje. En weer denk ik: het is de Camino.

Zoveel over gelezen en gehoord... maar meemaken is compleet anders, al is het alleen maar km de hugjes.

Op het plein Michelle en Markus gegroet, ook het Franse echtpaar doe ik al weken keer op keer zag. Joost kwam nog aanzwaaien maar daarna op “stap” met een oud clubje.

In het fooddock een hapje, een biertje en vele mooie ontmoetingen, Angel, Gaia, Sabrina, Laura, helemaal gaaf om elkaar weer te zien... morgen vlieg ik met dezelfde vlucht terug als Laura.

Een paar biertjes, een paar hapjes en diverse huggen later besluit ik toch naar de herberg te gaan...tot mu toe was het toch weer een mooie, zeker geen saaie, dag.

Op naar morgen... daar kijk ik ook naar uit.

Groeten vanuit Santiago

Geschreven door Karelskriebels