Prachtig om het dorp uit te lopen met een fantastisch mooi gekleurde lucht...

Dit deden we, Mariëtte en ik, nadat we eerst een soort van ontbijtje hadden gehad.

We lopen in een zelfde tempo en het is easy going, beetje zelfde als de dagen hiervoor, tenminste de manier van lopen, praten lachen enzovoort. Het landschap verandert, we lopen weer richting de bergen. Het is genieten met een grote G.

Onderweg in een kapelletje nog ff kaarsje opgestoken, beetje gezeten en rondgekeken. Het blijft heel bijzonder om met mensen daar te zijn die je pas kent en waarvan je van sommigen al veel weet, maar ja what happens on the Camino....

Het was vrij koud in de eerste paar uurtjes, de jassen dus aan.

Na de lunch deed de zon iets meer zijn best en konden de jassen weer onderaan de rugzak geknoopt worden, ze waren inmiddels kletsnat van het zweet.

De kilometerpaaltjes lijken nauwkeuriger te worden.... het voorzichtige aftellen, nog niet de final countdown, is begonnen. Mooi om te zien dat je al zoveel kilometers hebt gelopen...best knap toch?

Ongeveer 25 km is als getal niet echt veel maar ik loop inmiddels al 23 dagen. We praten er onderweg over dat het heel knap en stoer is wat we doen, we hebben het tot hier al mooi geflikt.

Bij de tweede lunch, zo tegen een uur of een, een leuk plekje gevonden met heerlijke ligstoelen....heb wel ff gedacht om er te blijven.

Daar besloten om toch nog even de laatste 6 a 7 kilometer door te lopen. Nog even werd een pittige wandeling over een redelijk steil bergpad, het slokte stiekem iets meer tijd dan verwacht.

Toen we in het dorp aankwamen eerst onze vitamine B op peil gebracht.

Het terras werd bevolkt door onder andere Martin, Jobea en Bram.
Jobea haalde haar ukelille op en heeft wat voorgedragen. Nu even allemaal je hoofdtelevisie gebruiken, ogen dicht en inbeelden hoe dit er uitziet en wat voor een sfeer je hebt op dat moment. Hebbes? Zo was het dus ongeveer.

Na de biertjes terug naar onze herberg, die waren we gewoon voorbij gelopen omdat we onze vitamientjes B al in de verte zagen.

Ingecheckt, gedoucht kleren nogmaals in de wasmachine, hopen dat de bugjes dit niet allemaal overleven, en daarna hapje eten. Tijdens het eten kreeg ik een behoorlijke dip... op tijd het mandje in en morgen op weg naar Cruz de Ferro.

Voor mij weer een ijkpunt, het symbolisch afleggen van iets dat je ziel bezwaart in de vorm van een steen die je van huis meegenomen hebt.

Ik loop dus al ruim 500 km met een steen te sjouwen...

Ben benieuwd

Tot gauw

Geschreven door Karelskriebels