Gisteren avond nog ff met zijn vieren een pelgrimsmenu naar binnen bewerkt. Tijd om rustig te eten krijg je niet met die menuutjes.

Vrij snel na het eten terug naar de herberg, voetjes op een dekentje en de mobiel in mijn gezicht. Beetje contact houden met Nederland.

Tegen 22.00 uur licht uit en slapen.

Iets na zevenen vertrokken, eerst koffie en een tortilla, daarna een paar boodschapjes, geld pinnen en door.

Het eerste stuk liep langs de provinciale weg, op dit stuk haalde Pietro mij in met de mededeling dat hij ging stoppen vandaag, jammer.

Na ongeveer vijf kilometer kun je kiezen, of langs de provinciale weg blijven lopen of naar rechts, een iets langere maar rustiger.

Het lopen ging vandaag super slecht, de moraal was niet goed, voelde alles en kon even niet omdenken.

Besloten om ff een pauze te nemen en in mijn, volgens de kinderen, natuurlijke languit op de rug te liggen.

Ik vraag aan mijn reisgenote Siri of ze de timer op 20 minuten wil zetten, en dat deed ze.

Heb ik net mijn lijf in horizontale positie gebracht, komen er ineens drie blaffende honden op me af. Ik schrok met helemaal de t.... snel rondkijken maar er liep gelukkig iemand bij.

Gaat daar op nog geen twee meter afstand van mij een van die honden zitten schijten, de wind stond verkeerd, ga ik daar bijna over mijn nek. Ook lag ik precies in de aanvlieg route van de strontvliegen die dat, zojuist gekleide, hoopje snel konden vinden.

Gauw opstaan en verder. De moraal was nog niet om over naar huis te schrijven dus heb ik besloten maar in het eerst komende dorp op minder dan twee kilometer wandelen te blijven. Vlak voor dit dorp nog ff in een kapel gezeten en een stempel gehaald.

Op de app van de Camino zit een kompas voor het zoeken van herbergen....... ga ik in Villacalzar, letterlijk, het hoekje om, zitten daar Jan en Wilma. Zij hadden de andere route gelopen. Een flinke dosis morele steun gekregen en toch besloten om met hun de laatste 6 km door te lopen. Kon nog ff met de voetjes tegen de muur terwijl zij nog ff een kerk gingen bezoeken.

Ik dacht, toen in de alternatieve route liep, zal wel bijna de laatste zijn, zag niemand meer. Op de “normale” hebben we zelfs nog mensen ingehaald. Zo beroerd heb ik dus helemaal niet gelopen. We kwamen om 14.00 uur op onze slaapplek aan, een klooster.

Heb wel ff nagedacht over de titel van vandaag. Het eerste verzinsel was: moet (d) in de schoenen, maar ik wil eigenlijk niet zoveel moeten.
Toen kwam hondepoep in mijn gedachten maar heb besloten om het TOCH NOG te noemen, speciaal voor mezelf omdat: je bent 100 keer sterker dan jezelf weet (huil naar niet: de dijk).

Dat was het tot nu toe voor vandaag, wie weet wat er nog komt.

Groetjes uit een zonnig Carrillon de los Condes

Geschreven door Karelskriebels