Gisterenochtend begaven we ons om half negen richting de pier op Koh Rong om de boot terug te nemen. Op het strand bleek dat er vannacht een flinke storm had huisgehouden; het water kwam zowat tot aan de strandtenten en het strand lag bezaait met meubilair, bouwmaterialen, boten en van alles en nog wat. Het leek wel of er een orkaan over was gekomen. We hadden het wel flink horen waaien, maar hadden geen idee gehad dat het zo heftig was. Nog steeds waren de golven net voor de kust metershoog, met als gevolg dat er geen enkele boot vanaf het eiland mocht vertrekken. We moesten maar plaats nemen in het restaurant naast het kantoor van de bootmaatschappij en wachten op verdere informatie; al durfde niemand enige inschatting te geven hoe laat de boot weer zou kunnen gaan varen of dat hij vandaag uberhaupt nog zou gaan varen. Op goed geluk namen we daarom maar plaats om iets te drinken; met zulk weer was er ten slotte toch niets beters te doen op het eiland. Nicole werd tijdens het wachten vergezeld door een lokaal jong meisje dat maar al te graag met haar telefoon wilde spelen. Zonder enige uitleg wist ze binnen enkele seconden haar favoriete kinderserie op YouTube te openen; dat had ze overduidelijk vaker gedaan.

Om elf uur bleek het plots veilig genoeg voor onze slow-boat om uit te varen. Al was ons snel duidelijk dat dit geen plezierige vaart ging worden; gasten die net per boot waren aangekomen, moesten er op de pier nog van overgeven. Onze boot was een oude, gammel uitziende houten boot die open was van de zijkanten. Nog geen honderd meter uit de haven spatte de eerste golf dan ook al over het dek heen; iedereen werd zeiknat onderweg. Eenmaal op open zee waren de golven soms wel tot drie of vier meter hoog; de kapitein moest soms inhouden om niet te hard op zo'n golf te klappen. Enkele van de toeristen hadden het dan ook niet erg breed en dachten dat hun laatste uurtje wel een geslagen had kunnen hebben. De schipschommel was er niks bij. Na een helse vaart van meer dan tweeënhalve uur, kwamen we gelukkig toch veilig aan in Sihanoukville.

Maar in plaats van de toeristen-pier, waren we afgezet ergens middenin een havengebied; niet zoals afgesproken. Maar volgens de bemanning van de boot zou een bus ons op komen pikken en alsnog naar het toeristengebied brengen. Maar na ruim een half uur gewacht te hebben, was er nog steeds geen bus op komen dagen. Wel stikte het er aan de straat van de opdringerige tuk-tuk chauffeurs. Zelfs na tien keer gezegd te hebben geen interesse te hebben en op de bus te willen wachten, bleven ze geduldig staan wachten. Één voor één gaven de andere toeristen toch maar toe omdat ze het wachten beu raakten. Toen wij nog maar als één van de laatste over waren, hebben ook wij uiteindelijk maar eieren voor ons geld gekozen. Dit was overduidelijk weer een smerige oplichtingspraktijk; de bootmaatschappij had zijn geld al binnen en de tuk-tuk chauffeurs wisten goed zat dat er nooit een bus op zou komen en dat de toeristen dus uiteindelijk toch wel mee zouden gaan.

We vertelden de tuk-tuk chauffeur dat we afgezet wilden worden op het kruispunt met allemaal buskantoortjes. In plaats daarvan bracht hij ons naar een iets verderop gelegen 'bevriend' buskantoor waar we nog voor we uitgestapt waren, werden besprongen door een verkoper. Als het zo moest, hoefde het van ons niet en we zijn daarom ook zonder zijn aanbod aan te horen vertrokken.

Even verderop vonden we een kantoortje waar we tickets kochten voor de nachtbus naar Bangkok. Deze vertrok pas om zeven uur en daarom hadden we nog een hele middag te besteden in Sihanoukville. In de buurt zijn we op zoek gegaan naar een bakker/eetcafé en per toeval kwamen we uit bij de Starfish café en bakery. In dit café werken enkel lichamelijk gehandicapten om hen ook een kans te bieden in de maatschappij; dat is in Nederland al moeilijk, laat staan in Cambodja. Hier hebben we heerlijk geluncht en nog wat gezeten. Aan het eind van de middag zijn we bij een ander restaurantje gaan avondeten.

Stipt om zeven uur vertrok de bus vanuit Sihanoukville naar Bangkok. In plaats van een slaapbus zoals wij ze eerder hadden gezien met kuipstoelen, hadden we nu een heus 'tweepersoonsbed' in de bus. Wat ons enigszins verbaasde bij vertrek was dat er ook mensen in de bus zaten die naar Siem Reap en Phnom Penh moesten; maar ach, die zouden vast nog ergens over moeten stappen op een andere bus. Niet dus, de 'directe bus' naar Bangkok reed over Phnom Penh en Siem Reap - dat is maar een klein beetje om. Dit verklaarde waarom de bus er 16 uur over zou doen, terwijl wij dachten dat dat misschien te maken had met de openingstijden van de grensposten. Maar ach, we konden prima slapen in de bus een zouden het zo ook wel volhouden tot aan Bangkok.

Maar ook dat ging anders dan gepland. Vanmorgen kwamen we om zes uur aan in Siem Reap en in plaats van enkel de passagiers die hier moesten zijn, moest iedereen de bus verlaten. Op een koude en verlaten remise moesten we tot zeven uur wachten op een bus die ons verder zou brengen - heerlijk wakker worden. In een volgepropt busje vertrokken we uiteindelijk zonder te hebben kunnen ontbijten weer uit Siem Reap; van verder slapen kwam niets meer terecht. In plaats van naar Bangkok, bleek dit busje ons maar tot aan de grens bij Poipet te brengen. Onderweg kreeg het busje ook nog mankementen, waardoor het niet harder meer dan 50 km per uur kon rijden.

Eenmaal aangekomen bij de grens, hebben we nog drie kwartier moeten wachten op een gast die ons te voet over de grens zou leiden. Toen deze eindelijk op was komen dagen, konden we achtereenvolgens in de rij aansluiten bij de Cambodjaanse en Thaise grenspost. Na bij elkaar ruim een uur te hebben moeten wachten, waren we dan uiteindelijk in Thailand. Nu bleken we daar eerst nog een halfuur te moeten wachten op het minibusje dat ons naar Bangkok ging brengen. Inmiddels was het één uur geweest, de tijd waarvan ze ons beloofd hadden dat we in Bangkok zouden zijn.

Eenmaal in het minibusje gepropt, racede we richting Bangkok; de chauffeur reed echt als een idioot. Desalniettemin deden we er nog vier uur over om Bangkok te bereiken. Eenmaal in Bangkok was de avondspits al in volle gang en was er geen doorkomen meer aan. Al probeerde onze chauffeurs met allerlei capriolen om sneller te zijn, hij reed zich telkens opnieuw toch weer vast. Daarop besloten wij maar ergens middenin Bangkok om uit te stappen en vanuit daar zelf met de metro onze weg naar ons hotel te vinden - dat schiet tenminste wel op.

Al met al zijn we tot aan de deur van ons hotel bijna 23 uur onderweg geweest - we hebben wel leukere dingen beleefd tijdens onze reis. Maar we waren er, en voor ons maakte de tijd niet zo heel veel uit; andere toeristen in de bus moesten een vlucht halen en hadden het dus minder breed.

Geschreven door TimNicole