Eergisteren zijn we 's ochtends vroeg opgestaan om de Wat Pho tempel en het Groot Koninklijk Paleis te kunnen bezoeken voordat busladingen toeristen zouden arriveren. Op weg naar Wat Pho kwamen we nog voorbij het kruispunt gewandeld waar eerder dit jaar een bomaanslag werd gepleegd; hoewel hier niets meer van terug te zien was. Ons valt wel op dat met name rondom Kao San Road altijd veel politie op de been is, al weten we niet of dit als gevolg van deze aanslag is of niet. Het zou ook zo kunnen zijn dat toeristische trekpleisters nu scherper in de gaten worden gehouden nadat de Russische inlichtingendienst Thailand onlangs gewaarschuwd zou hebben voor plannen van IS om een aanslag te plegen op (met name Russische) toeristen in Thailand. Desondanks hebben wij ons - afgezien van enkele helse busritten - geen moment onveilig gevoeld in Thailand.

Eenmaal in de straat van Wat Pho aangekomen, werden we zoals wel vaker benaderd door een bijzonder vriendelijke tuk-tuk chauffeur: "Hello my friend, where you going?". Toen we vertelden op weg te zijn naar Wat Pho bleek hij slecht nieuws voor ons te hebben; net vandaag was de tempel gesloten. Hij vond het ook heel jammer voor ons, maar voor een klein prijsje wilde hij ons maar al te graag langs andere bezienswaardigheden leiden. Natuurlijk hadden we deze keer ook direct door dat dit een bekende 'scam' is en dat de tempel helemaal niet gesloten was. Deze 'behulpzame' tuk-tuk chauffeurs proberen toeristen op deze manier mee te krijgen naar winkeltjes van vrienden en familie en zo commissie op te strijken. Het is soms zelfs zo erg dat als je arriveert in Thailand en een tuk-tuk chauffeur vraagt je naar je hotel te brengen, ze je vertellen dat deze erg slecht is of zelfs is afgebrand en ze een beter vervangend hotel voor je weten. Dit is natuurlijk niet zo, maar ze verdienen er aan als ze jou naar een bevriende hoteleigenaar kunnen brengen.

Na de tuk-tuk chauffeur genegeerd te hebben, bleek inderdaad dat we Wat Pho gewoon konden bezoeken. Deze tempel is befaamd vanwege Bangkoks grootste liggende gouden boeddha (46m breed en 15m hoog) en Thailands grootste aantal boeddha-afbeeldingen. Bovendien is de tempel bijzonder vanwege de vele mooi gedecoreerde spitse 'stupas' (een soort van massieve stenen torens).

Na hier twee uurtjes rondgedwaald te hebben, zijn we naar het om de hoek gelegen Grand Palace gelopen. Hier aangekomen, bleken de touringcars inmiddels toch al gearriveerd. Het stikte er al van de irritante Chinese toeristen die iedereen aan de kant duwen en prikken met hun paraplu of selfie-stick. Toch besloten we maar naar binnen te gaan en te proberen ons niet te veel aan de Chinezen te storen. Bij de poort kwamen we er echter achter dat we niet aan de kledingvoorschriften van het paleis voldeden; Tim zijn knieën waren niet bedekt en Nicole haar schouders niet. Gelukkig konden we er tegen betaling van een borg een (niet-flatteuse) broek en blouse krijgen. Na deze horde te hebben genomen, moesten we in de rij aansluiten om onze rugzakken te laten controleren op verboden voorwerpen. Na ook dit gedaan te hebben, bleek eenmaal binnen bij de kassa dat de entree omgerekend 15 euro bedroeg - belachelijk veel geld voor Thaise begrippen. Van dat geld konden we overnachten én uitgebreid avondeten. Gezien de drukte vonden wij dit het geld niet waard en we besloten na al het gedoe om binnen te komen toch alsnog om rechtsomkeert te maken.

Nadat we 's middags niet meer hadden gedaan dan in het hostel gehangen, wilden we 's avonds nog wel iets van Bangkok gaan ervaren. We besloten om naar een sky-bar te gaan; niet die ene uit de film Hangover 2, maar een relatief onbekende die Nicole ergens op internet had gevonden. Deze zat alleen wel een stukje buiten het centrum van Bangkok. We zouden eerst met de bus naar het centraal station moeten en vanaf daar verder reizen. Maar na bijna een half uur op de bus gewacht te hebben die om de tien minuten zou komen, gaven we de hoop maar op dat er uberhaupt nog één ging komen. Daarom hielden we maar een tuk-tuk aan om ons naar het centraal station te brengen. Hoewel het net spitsuur was, slingerde de tuk-tuk van links naar rechts over de vijfbaans wegen om zo snel mogelijk bij zijn eindpunt te zijn. Achterin een tuk-tuk was wel dé manier om de chaos van Bangkok te kunnen ervaren, én in te ademen. Er zitten zoveel uitlaatgassen in de lucht dat we constant ons shirt voor onze mond hielden om te kunnen ademen. Het is zelfs zo erg dat toen we uit de tuk-tuk stapten we helemaal plakten van en stonken naar de smog.

Eenmaal aangekomen bij het centraal station hebben we de metro gepakt naar een ander station waar we zijn overgestapt op de skytrain (en soort bovengrondse metro). Deze keer letten we goed op dat we tegelijk instapten. We wilden niet nog eens meemaken dat de deuren zich sloten met één van ons in de metro en de ander nog op het perron, zoals ons al wel was overkomen in Singapore. Na een hele reis kwamen we uiteindelijk aan bij de Skywalk Condominium sky-bar, al waren we te laat om de zonsondergang nog te kunnen aanschouwen. Eenmaal boven bleken we nagenoeg de enige gasten te zijn; dat was wel wat anders dan de Hangover sky-bar waar je hutje mutje staat en tevens entree moet betalen.

Na een paar drankjes 'op hoogte' te hebben genuttigd, zijn we afgedaald om ergens wat te gaan eten. Toevallig bleek er vlak naast de Condominium toren een gezellig openlucht food court te zijn met allerlei verschillende soorten eetstalletjes. Hier hebben we dan ook heerlijk zitten eten tussen de locals en expats. Na ons buikje te hebben gevuld, zijn we opnieuw gaan proberen om op een bus te stappen; deze keer met succes. Per bus gingen we op weg naar Route 66, één van de grootste discotheken in Bangkok.

Eenmaal aangekomen bij de club werd ons echter de toegang geweigerd. Alweer voldeden we niet aan de kledingvoorschriften; Tim kwam niet binnen op zijn slippers. Dat was flink balen; waren we helemaal naar een uithoek van Bangkok gereisd en nu kwamen we er niet in. Winkels waren inmiddels ook al gesloten en dus zat er toch echt niets anders op dan weer terug te keren naar ons hostel, dachten we. Maar net toen we aan wilden lopen, zagen we tegenover de entree een schoentverhuur-kraampje. Een slimme Thaise had ingespeeld op dit probleem en was schoenen gaan verhuren aan onwetende toeristen. Voor een paar euro kon Tim een paar mooie blauwe gympies huren en zodoende konden we alsnog naar binnen.

Al was het een gewone dinsdagavond, het was flink druk in de drie zalen van de Route 66 club. Na een paar uur 'aapjes te hebben gekeken' vanaf ons tafeltje in de grootste en drukste zaal, zijn we naar de naastgelegen 'danszaal' gegaan. Daar werd - naar onze mening - betere muziek gedraaid. Het was prachtig om daar de Thaise jeugd uit zijn dak te zien gaan. Uiteindelijk besloten we rond twee uur, na Tim zijn 'huurschoenen' ingeleverd te hebben, terug te keren naar ons hostel.

Het was ons idee om gisteren naar een 'floating market' nabij Bangkok te gaan. Na onszelf ingelezen te hebben op internet, kwamen we er echter achter dat dit toch niet is wat we wilden. De kleurrijke verzameling boten die samenkomt op zo'n markt op het water en waar onderling handel wordt bedreven, is zo goed als verleden tijd. Er zijn nog maar enkele kleinschalige authentieke floating markets waar locals daadwerkelijk samenkomen om handelswaar te kopen en verkopen, en deze worden slechts in het weekend gehouden. De grotere markten die nog dagelijks open zijn, zijn slechts toeristische attracties waar enkel souvenirs worden verkocht in plaats van onderlinge handel bedreven. De Thaise bevolking kan zijn eten etc. tegenwoordig immers ook gewoon op een normale markt of in een supermarkt kopen. Voor veel te veel geld kun je als toerist een bootje huren om deze met toeristen overladen 'floating market show' te aanschouwen. Na dit gelezen te hebben, besloten we om een bezoek hieraan toch maar aan ons voorbij te laten gaan en het geld te besparen.

Daarom zijn we gisteren na het ontbijt maar naar het MBK center te gaan, een gigantische shopping mall met allemaal goedkope meuk - ook een markt, maar dan zonder bootjes. Onderweg hier naartoe zijn we ook nog even bij de Sathorn Ghost Tower wezen kijken. Deze gigantische toren is vanwege een economische crisis nooit helemaal afgebouwd. Nu is het een troosteloze blikvanger in de skyline van Bangkok. Tot enkele jaren geleden kon je tegen een kleine vergoeding - omkopen van de bewaker - de toren op eigen risico beklimmen. Maar omdat er te veel ongelukken zijn gebeurd vanwege de staat waarin de toren verkeerd, is dit tegenwoordig (helaas) ook niet meer mogelijk. Na vanaf de grond rondgekeken te hebben, zijn we dan ook maar doorgereisd naar het MBK Center. Hier hebben we heel de middag rondgeneusd en uiteindelijk nog wat noodzakelijke korte broeken voor Nicole en een riem voor Tim gekocht. Bovendien heeft Nicole er de batterij van haar telefoon laten vervangen voor een 'Turken-prijsje'. Het is namelijk erg vervelend als je op reis bent en je telefoon niet langer meegaat dan een kwartier. 'S avonds hebben we er ook nog gegeten bij het gigantische food court, al smaakte de Bibimbab er niet zo lekker als de originele uit Korea - vond zelfs Nicole.

Na terugkomst van ons dagje shoppen zijn we nog 'eventjes' naar Kao San Road geweest. Uiteindelijk keerden we pas na vijf uur in de ochtend terug naar ons hostel, zo gezellig was het onverwacht geworden. We waren wat gaan drinken bij de bar met de luidste (maar goede) muziek en hadden daar vele andere backpackers leren kennen, waaronder twee hele aardige Braziliaanse meisjes. En uiteindelijk werd het zo gezellig dat de tijd voorbij vloog zonder dat we het door hadden - 'time flies when you're having fun'.

Dat hebben we vanochtend geweten ook. Om half één werd er op de deur van onze kamer gebonkt met de mededeling dat we een half uur geleden al hadden moeten uitchecken; we waren helemaal vergeten de wekker te zetten. We hebben vervolgens in een record tempo gedoucht en onze tas ingepakt. De rest van de dag hebben we vandaag uit zitten brakken in een eetcafeetje, tot meer waren we niet in staat. Rond vijf uur zijn we onze backpacks op gaan halen bij het hostel en zijn we per watertaxi weer naar het centraal station gegaan. Na hier op straat nog iets gegeten te hebben, stapten we om zeven uur op de nachttrein naar Surat Thani. Rond een uur of 10 kwam een conducteur onze bankjes omtoveren in een stapelbed waar we heerlijk hobbelend in konden slapen.

Geschreven door TimNicole