Na gisteren de geschiedenis van Vietnam, en met name de oorlog, te hebben te bestudeerd, zijn we vandaag de tunnels van Cu Chi gaan bekijken. De bevolking van dit buitengebied woonde tijdens de oorlog in deze tunnels en genoot daarmee een natuurlijke vorm van bescherming tegen luchtaanvallen. Bovendien vormde het tunnelsysteem een bijzonder goede verstopplek, voor zowel burgers als militairen. Mede doordat de Vietnamese militairen zich met behulp van de tunnels ongezien konden terugtrekken en even onverwacht weer konden opduiken, waren zij onverslaanbaar voor de Amerikanen. Op het hoogtepunt van de oorlog bestreek dit tunnelcomplex een lengte van meer dan honderd kilometer, van Ho Chi Minh city tot aan de grens met Cambodja.

Na een verplichte stop bij een werkplaats en galerij met kunst gemaakt door Agent Orange slachtoffers, kwamen we rond half tien aan bij de voor toeristen toegankelijke Ben Dinh tunnel. Onze gids leidde ons allereerst langs een stukje originele tunnel, inclusief zuurstoftoevoer- en rookafvoersysteem. De toeristen die het probeerden kwamen slechts met veel moeite door de ingang, laat staan dat ze zich door de tunnel konden begeven. De originele tunnels waren op sommige plekken slechts 60-70 cm hoog. Toch konden de Vietnamezen zich er relatief eenvoudig doorheen bewegen omdat Aziaten veel dieper en voor langere tijd door hun hurken kunnen dan wij westerlingen. Voorover gebukt lopen, zoals de westerse toeristen het nu proberen, en de Amerikanen toentertijd, blijkt erg ongemakkelijk en al na enkele meters verzuren alle spieren in je benen.

Vervolgens werden ons allerlei boobytraps getoond die de Vietnamezen gebruikten tijdens de oorlog. De Amerikanen zijn zeker geen lieverdjes zijn geweest, maar de Vietnamezen konden er ook wat van. Valkuilen vol pinnen met weerhaken werden overal in de bossen verstopt. Als een Amerikaanse soldaat hier dan per abuis inviel, was het de bedoeling dat hij een langzame pijnlijke dood zou sterven. Zo had hij nog de mogelijkheid om om zijn kameraden te schreeuwen, die dan vervolgens het zelfde lot zouden treffen.

Hierna kwamen we aan bij een shooting range. Ondanks de gruwelijkheden die precies op deze plek met soortgelijke wapens zijn aangericht tijdens de Vietnamoorlog, wordt er nu maar al te graag geld verdiend aan toeristen die ook eens met een semi-automatisch wapen willen schieten. En omdat het een once-in-a-lifetime opportunity is, wilden wij deze kans natuurlijk ook niet laten schieten. Het was een fraai gezicht, Nicole met een M30 machine gun in haar handen.

Na deze adrenaline-kick mochten we tot slot ook zelf een speciaal voor toeristen verruimde tunnel in. En inderdaad bleek dit niet gemakkelijk; het was er warm, vochtig en nog steeds zo krap dat je er spontaan claustrofobisch werd. Maar als enige van ons groepje hebben wij de volledige 40 meter volbracht. Eenmaal weer boven de grond was het toch een bijzonder leuke ervaring.

Geschreven door TimNicole