Gisterenavond om tien uur zijn we per sleeper bus vertrokken vanuit Hanoi, op weg naar het stadje Sapa in de bergen in het noorden van Vietnam. Deze keer kregen we stoelen achterin de bus boven de motor toegewezen - rustig slapen zat er dus niet in. Voordeel van deze achterste plekken was wel dat we niet aan het gangpad lagen en onze bezittingen dus minder makkelijk voor het grijpen waren. Bovendien kregen we hier niets mee van de roekeloze rijstijl van de buschauffeur over bergweggetjes in de stromende regen. Als alternatief zouden we met de meer comfortabelere trein hebben kunnen gaan, maar de bus is sneller en goedkoper - dan maar een minder goede nachtrust. Al om vier uur kwamen we aan in Sapa, waar we nog twee uur verder konden 'slapen' in de bus.

Om zes uur werden we samen met nog een Britse jongen en een Amerikaanse meid door een taxi opgepikt en naar een eettentje aan de rand van Sapa gebracht. Hier konden we douchen en kregen we een simpel ontbijtje. Rond zeven uur werden we opgehaald door onze (super lieve) gids Pen en vier van haar vriendinnen. Pen was zo'n 35 jaar oud, behoorde tot de stam uit het bergdorpje Lao Chai en sprak vloeiend Engels, zichzelf aangeleerd tijdens haar voormalige werk in een hotel.

Pen zou ons de komende twee dagen meenemen op een trekking door de bergen rondom Sapa. In plaats van met een grote groep toeristen een trekking te maken over begaande paden en te slapen in een hotel, hebben wij er voor gekozen iets meer te betalen en met een groepje van vier onder leiding van de local een trekking te maken langs minder toeristische plekken en te slapen in een homestay. Een leukere ervaring voor ons en beter voor de lokale bevolking aldaar.

'S ochtends trokken we door een adembenemend landschap van de rand van Sapa naar het in de vallei gelegen dorpje Lao Chai. De tocht leidde dwars door rijstvelden, bossen en weiden en de paden waren over het algemeen erg slecht begaanbaar door modder en rotsen - precies waarvoor we zijn gekomen. Daar waar wij de grootste moeite moesten doen om met onze grote wandelschoenen overeind te blijven, bleek dit voor Pen en de andere dames geen enkel probleem op slippertjes. Tim en de andere Engelse jongen kregen het voor elkaar om beiden precies op dezelfde plek in de modder onderuit te gaan en beiden stapten zij één keer mis in een rijstterras, wat resulteerde in bruine broeken en schoenen vol modder. Minpunten voor de mannen.

Na zo'n vierenhalf uur gelopen en geploeterd te hebben, kwamen we aan in Lao Chai. In een eettentje kregen we er een heerlijke uitgebreide Vietnamese lunch voorgeschoteld, bestaande uit de gebruikelijke rijst, vlees, groenten, tofu en loempia's. Nicole en de Engelse backpackster hadden alleen meer oog voor het über schattige, wollige puppytje dat er rond liep. De blijdschap sloeg echter snel om in medelijden toen de eigenaresse van de zaak even vermelde dat "dogs are no pets, dogs are for eating". Het lot van het lieve mormeltje zag er dus niet al te best uit.

Na de lunch gaf Pen ons een kijkje bij het eenvoudige huisje van haar ouders en de basisschool van het dorp waar haar kinderen op dat moment waren. Hierna vervolgden we onze tocht naar het dorpje Ta Van. Onderweg vertelde Pen honderduit over het leven in de berg-stammen rondom Sapa. Zo is het er gebruikelijk dat de vrouwen al het werk verzetten, zowel op het land als in het huishouden. De mannen doen over het algemeen niet veel meer dan met elkaar bier en 'happy water' (rijstwijn) drinken. Bovendien blijken opium en heroïne, afkomstig uit Laos en China, een groot probleem te zijn onder de jonge mannen. Wat moet je anders als je de rest van de dag geen zak te doen hebt? Ook vertelde ze dat kinderen al vanaf hun vierde(!) overdag alleen thuis blijven als beide ouders weg zijn. En het is gebruikelijk dat meiden trouwen tussen hun 14e en 18e. En hoewel het in haar stam niet meer het geval is, is het bij veel andere stammen nog wel aan de orde dat ouders bepalen met wie hun kinderen trouwen. Voor meisjes is het daarom zaak om al jong goed te leren weven, koken, en rijst planten om goed 'in de markt te liggen'. Het uithuwelijken was in Pens eigen stam afgeschaft nadat enkele tieners zelfmoord hadden gepleegd door het eten van giftige bladeren na te zijn uithuwelijkt. Ook Pen had hiermee gedreigd bij haar eigen ouders toen zij een 'geschikte kandidaat' voor haar hadden gevonden die zij zelf niet zag zitten.

Na nog eens tweeënhalf uur gelopen te hebben, en inmiddels zo'n 14 kilometer afgelegd te hebben, kwamen we aan bij de homestay in Ta Van waar we de nacht door zouden brengen. Na onszelf opgefrist te hebben, en terwijl de anderen hun slaaptekort gingen inhalen, hebben wij nog gezellig verder zitten kletsen met Pen. Zij had de mooiste roddelverhalen over mensen uit haar familie en vriendenkring. Zo bleek ze haar schoonzus nog al eens uit de brand te moeten helpen als die weer eens met één van haar minnaars een 'rustig plekje in de bergen had opgezocht'. Maar ze vertelde ook hoe ze haar eigen man betrapte toen hij vreemd ging. Hij had deze vriendin nu nog steeds, maar theoretisch gezien was het nu geen vreemd gaan meer. Pen zei dat ze er vrede mee had, hij moest het zelf maar weten. Maar stiekem bemerkte wij dat ze het (logischerwijs) helemaal niet leuk vond. Maar voor vrouwen is het in deze cultuur nagenoeg onmogelijk om te scheiden. Zelf zou ze er echter nooit een tweede vriendje bij willen, veel te veel gedoe zei ze.

Na deze integrerende gesprekken mochten we mee kijken en helpen bij het bereiden van het diner. Hoewel we het slachten en klaarmaken van de kip toch liever overlieten aan de man des huizes, hebben we wel zelf onze loempia's gerold - genoeg viezigheid voor ons. Nadat al het eten was geserveerd, hebben we gezamenlijk met het gastgezin, nog vier andere toeristen en onze gidsen gegeten - heel knus en gezellig. En zoals hier gebruikelijk is, verschenen na het eten de flessen rijst- en appelwijn op tafel. Al is 'wijn' een misleidende benaming voor deze dranken, aangezien het smaakt en net zoveel alcohol bevat als Whisky. Hoewel de eerste shotjes enigszins moeizaam gingen, smaakten de volgende shotjes steeds beter en werd het steeds gezelliger. Pen vertelde dat ze op een 'gewone avond' met vrienden of familie makkelijk een halve liter rijstwijn wegdronk - respect.

Rond half tien stelde onze Amerikaanse groepsgenote om nog wat te gaan drinken bij een Duitse vriend van haar die zou verblijven in een nabijgelegen homestay. Omdat wij onze slaap inmiddels voorbij waren en de alcohol begon te werken, waren ook wij er wel voor in om de avond nog ergens anders voort te gaan zetten. Gewapend met onze telefoons voor navigatie en licht, gingen we de pikdonkere bergpaden weer op, op zoek naar een feestje. Maar naar meer dan een half uur dwalen, konden we de homestay nog steeds niet vinden. Omdat we inmiddels al wel het halve dorp hadden wakker gehouden door het geblaf van alle waakse honden, besloten we maar terug te gaan naar ons eigen homestay en te gaan slapen. We hadden ons best gedaan, maar geen feestje voor ons helaas.

Geschreven door TimNicole