Nadat we eergisteren om acht uur (in de ochtend nog steeds) bij ons hotel terugkeerden van de Bromo vulkaan, hadden we ruim een uur om te ontbijten, te douchen en onze spullen weer te pakken. Rond half 10 vertrokken we per mini-busje weer naar de voet van de berg om aldaar over te stappen op een grote touringcar die ons naar Denpasar op Bali bracht. Er werd ons verteld dat deze reis zo'n zes uur zou duren. Hoe ze daar bij zijn gekomen, geen idee, maar uiteindelijk kwamen we pas om middernacht aan bij het busstation in Denpasar. En waar wij er vanuit waren gegaan met een lijnbus naar ons hotel voor die nacht te gaan, bleken er op dat tijdstip natuurlijk geen bussen meer te rijden. Het busstation was geheel verlaten, op vier taxibusjes na - heel toevallig. Zij wilden ons maar al te graag wegbrengen, maar dan wel voor een veel te hoog tarief. Maar omdat het busstation ergens afgelegen buiten de stad lag, wisten ook zij maar al te goed dat wij geen andere keus hadden en dus toch wel zouden betalen. Het had er overduidelijk alle schijn van dat de touroperator en taxi's onder één hoedje speelden. Oververmoeid van de lange dag en de reis in een veel te warme bus, stapten we uiteindelijk met veel tegenzin toch maar in - er zat niks anders op.

Na een rit van nog eens anderhalf uur kwamen we uiteindelijk om half twee bij ons hotel aan in Padangbai op Bali. Hoewel we bij onze reservering hadden aangegeven dat we misschien pas rond tien uur 's avonds in zouden checken, bleek de hoteleigenaar ons inmiddels ook niet meer te verwachten en stonden we tot overmaat van ramp voor een gesloten poort. Er was verder ook niemand meer op straat te bekennen en ook de taxi was inmiddels alweer vertrokken. We besloten toch maar net zo lang met de poort te rammelen totdat er iemand wakker zou worden. En gelukkig voor de andere hotelgasten kwam al na twee minuten iemand de poort open doen om ons binnen te laten.

Hoewel we na het inchecken en het beleefd aanhoren van een nachtelijk fastboot-verkkooppraatje van de hoteleigenaar pas om half drie in bed lagen, stonden we gisterenochtend toch al weer om half acht op om de ferry naar Lombok van negen uur te kunnen halen. Vanuit de haven van Padangbai vaarden we in vier uurtjes naar Lembar op Lombok. Daar stond een busje ons op te wachten om ons, en enkele andere backpackers, naar Kuta in het zuiden van Lombok te brengen.

Echter, vanwege de onverwacht lange reis de vorige dag, hadden we nog geen verblijf kunnen boeken. Dus na aankomst zijn we eerst maar op zoek gegaan naar een barretje met Free WiFi, om daar en geschikt onderkomen uit te kunnen zoeken. Eenmaal geboekt, vertrokken we vol goede moed naar ons guesthouse voor de komende twee nachten. Eenmaal aangekomen zag alles er inderdaad prima uit. Maar de receptioniste dat ze ons had ingedeeld op een andere, nieuwe locatie van het guesthouse. Prima, nieuw is altijd goed dachten wij. Maar eenmaal aangekomen veranderde onze stemming toch enigszins. We bleken in een hutje ergens achteraf op een bouwplaats te zijn weggestopt dat alleen bereikbaar was via een onverlichte pad van een kilometer. Én de WiFi deed het niet. Daarop besloten we toch maar te vragen of we toch niet alsjeblieft gewoon in het hotel mochten verblijven waarvan we de foto's met het reserveren hadden gezien. Gelukkig deed de receptioniste niet moeilijk en konden we meteen van kamer ruilen. Na 's avond gegeten te hebben, zijn we direct naar bed gegaan om wat slaap in te kunnen halen.

Vanochtend hebben we bij het hostel en scooter gehuurd en zijn we de strandjes in de buurt van Kuta gaan ontdekken. Deze bleken echt adembenemend mooi - dit maakte al het geploeter van de afgelopen dagen meer dan goed. De stranden waren parelwit en vrijwel verlaten (op een paar koeien en honden na). De zee was zo mooi turquoise-blauw en helder dat wij het alleen van Expeditie Robinson kenden. Pas nadat we de zon onder hebben zien gaan, zijn we teruggekeerd naar ons hostel.

Geschreven door TimNicole