Na eergisteren na het tuben nog even naar de Sakurabar te zijn geweest, zijn we toch nog aardig op tijd naar bed gegaan. Gisterenochtend vertrokken we namelijk al vroeg op weg terug naar Vientiane. Zowel wij als Lars en zijn vrienden wilden na Laos naar Thailand gaan en daar tot na oud-en-nieuw blijven. Echter bleek een visum dat je krijgt als je Thailand over land binnenkomt niet lang genoeg geldig en daarom moesten we terug naar het Thaise consulaat in Vientiane om daar een 60-dagen toeristenvisum aan te vragen. Achteraf bezien hadden we ons dit beter eerder kunnen bedenken toen we nog in Vientiane waren. Maar dan zouden we pas later naar Vang Vieng hebben kunnen gaan en dus niet meer hebben kunnen tuben. Zo erg was het dus toch niet om weer terug te moeten.

In plaats van weer met de bus te reizen, besloten we om voor twee dagen scooters te huren en daarmee op en neer te rijden - dat leek ons leuker en avontuurlijker. Bovendien zouden we met de bus pas 's middags aankomen in Vientiane en een visum kon maar tot 11:30 aangevraagd worden. Om geen dag extra te verliezen en de visa nog gisteren aan te kunnen vragen, vertrokken we al om half zeven nog half slapend vanuit Vang Vieng. Het bleek echter nog niet zo makkelijk om scooters te huren zonder ons paspoort als borg af te geven - die hadden we tenslotte nodig voor onze visumaanvraag. Uiteindelijk vonden we toch één stalletje waar ze ons vier semi-automatische scooters (motoren volgens de Nederlandse wet) wilden verhuren voor 48 uur met slechts Tim zijn rijbewijs als 'deposit'.

De trip van 155 km naar Vientiane lijkt in principe prima te doen per scooter, ware het niet dat de weg tussen Vang Vieng en Vientiane in een erbarmelijke staat is. Hele stukken weg waren niet eens geasfalteerd en bestonden uit puin, en de delen die wel waren geasfalteerd zaten vol met diepe gaten waar we omheen moesten slalommen; één misser en we zouden worden gelanceerd. Er zat dus niets anders op dan zachtjes te rijden.
Het eerste probleem dat zich onderweg aandeed, was dat onze scooter dreigde met een lege tank te komen te staan in de middle-of-nowhere - met tweeën op een scooter leek het brandstofverbruik ook te verdubbelen. Na bij enkele huisjes te hebben nagevraagd, bleken ze gelukkig ergens flessen brandstof te verkopen - al was het voor een veel te hoge 'toeristen-prijs'. Maar we konden in ieder geval weer vooruit. Na zo'n twee uur gereden te hebben en we weer even stopten om te tanken, bleek dat we nog niet eens halverwege waren. Om het visum vandaag nog aan te kunnen vragen zouden we dus meer vaart moeten maken. Gelukkig was de weg inmiddels iets beter geworden en konden we sommige stukken aardig doorrijden. Ook besloten we om onze scooter te ruilen met die van Daniël; ons achterwiel was onderweg steeds meer gaan zwabberen en het leek ons veiliger en minder schadelijk als er maar één in plaats van twee personen op die scooter verder zou rijden.

Zo gezegd zo gedaan, kwamen we uiteindelijk om kwart voor elf aan bij de Thaise ambassade. Daar werden we echter doorgestuurd naar het Thaise consulaat om daar ons visum aan te vragen. Om kwart over 11 stapten we uiteindelijk het consulaat binnen en om klokslag half 12 leverden we onze aanvragen in. Dit was ons in ieder geval gelukt - al was het op het nippertje. Vervolgens zijn we naar het hostel gereden waar we eerder al waren verbleven om daar nog een nachtje bij te boeken.

Na 's middags verkoeling te hebben gezocht in het zwembad van het hostel, wilden we 's avonds bij de beste pizzaria in de stad (volgens Tripadvisor) gaan eten. Omdat het een aardig van het hostel vandaan was, besloten we om met de scooter te gaan - we hadden ze nu tenslotte toch. Met de pizzahut in het zicht, kwam onze scooter echter plots niet meer vooruit. De ketting bleek gebroken. Gelukkig zat er precies op die plek langs de weg een supermarktje/eettentje/brommerboer en een jongen daar wist in een kwartier tijd de ketting weer te maken voor omgerekend tweeënhalve euro - dat viel nog alles mee. Na een goede pizza te hebben gegeten, besloten we gezien de snelheid en prijs van de vorige reparatie, om ook de scooter met het zwabberende wiel na te laten kijken - we moesten er tenslotte nog 155 km op terug rijden. De brommerboer had slecht nieuws voor ons, het bleek dat er zo'n 10 spaken op rij waren afgebroken en dat het wiel daardoor zo zwabberde. Waarschijnlijk zijn we toch nog te hard door kuilen gereden en/of was de staat van het wiel al niet best. Er zat niks anders op dan de scooter daar achter te laten voor reparatie en hem de volgende ochtend weer op te pikken.

Vanochtend zijn Daniel en Lars samen teruggegaan om de scooter weer op te halen. Maar toen zij naar een uur nog steeds niet terug waren bij het hostel, begonnen wij ons toch een beetje zorgen te maken - waar bleven ze ingodsnaam. Pas een hele poos later kwamen ze bij het hostel aanrijden en bleek waar ze al die tijd waren geweest. Op weg terug naar het hostel hadden ze na vijf minuten wachten voor een rood stoplicht toch maar besloten om door te rijden. Enkele kilometers later werden ze plots staande gehouden door een motoragent die hen maande mee terug te komen naar het bewuste kruispunt. Het bleek dat er langs de weg een politiepostje zat vanwaaruit de agent alles had zien gebeuren. Echter sprak de agent geen woord Engels en er werd telefonisch een 'tolk' ingeschakeld om Lars en Daniël te informeren over de verdere afhandeling. Het bleek dat naast het rode licht, ook het ontbreken van spiegels en het ontbreken van verzekeringspapieren een probleem was. Gelukkig bleek er met de agent te onderhandelen over de sanctie en uiteindelijk betaalden ze tezamen maar zo'n tien euro om de boete af te kopen en dit verdween uiteraard rechtstreeks in de agent zijn eigen zak. Daar waren ze ook weer goed mee weggekomen.

Na te hebben geluncht, besloten we op tijd naar het consulaat te gaan. Hoewel we onze paspoorten pas vanaf half twee af konden halen, waren we er al om één uur. Hoe eerder we onze paspoorten zouden hebben, hoe eerder we aan onze rit terug naar Vang Vieng zouden kunnen beginnen. Helaas bleek deze vlieger niet op te gaan; in plaats van een afhandeling op volgorde van binnenkomst, bleek iedereen zijn paspoort af te moeten halen op volgorde van aanvragen. En omdat wij gisteren de allerlaatste waren met aanvragen, waren er vandaag zo'n 230 wachtenden voor ons - daar sta je dan met je goed gedrag. Uiteindelijk waren we pas om 3 uur aan de beurt. Tot onze grote opluchting waren wel alle aanvragen goedgekeurd en had iedereen zijn visum gekregen - daar was het tenslotte allemaal om te doen geweest.

Na de scooters weer helemaal afgetankt te hebben, vertrokken we om kwart voor vier weer uit Vientiane, op weg terug naar Vang Vieng. We besloten om door te rijden tot zonsondergang en dan pas weer te stoppen om zo kort mogelijk in het donker te hoeven rijden. Toen het om zes uur inmiddels pikkedonker was geworden, besloten we om bij een truckers-tentje langs de weg te gaan eten - of in ieder geval een poging toe, het eten was werkelijk niet te vreten. Iedereen was het rijden inmiddels al flink beu en iedereen had een pijnlijke houten kont gekregen van het zitten. Helaas waren we pas halverwege de trip en moesten we in het pikkedonker nog langzamer rijden dan op de heenweg om alle gaten in de weg te kunnen ontwijken. Evenals als alle andere brommers in Laos, bleken ook onze scooters geen achterlicht te hebben - lekker veilig. Tot overmaat van ramp bleek onze brommer ook nog eens een platte band te hebben toen we terugkeerden van het eten. Ook nu zat er gelukkig weer een reparatieservice aan de overkant van de weg, maar het betekende wel weer een half uur later terug in Vientiane. Nadat er een nieuwe binnenband in ons achterwiel was gelegd, hebben we onze tocht naar Vang Vieng hervat.

Met nog maar een uur rijden te gaan, leek het er uiteindelijk op dat we Vang Vieng toch nog veilig gingen halen. Totdat er midden op een donkere bergpas plotseling een politiefuik opdoemde en we allen werden gesommeerd om te stoppen. Vijf 'rijke' toeristen op scooters zonder papieren en zonder spiegels - dat was kassa. Maar wonder boven wonder liet de officier ons zomaar gaan, na onze nep-uitziende internationale rijbewijzen van de ANWB grondig te hebben bestuurd. De officier en zijn collega's spraken geen woord Engels en waarschijnlijk vonden ze het te veel moeite om ons te bekeuren en alles af te handelen. Daar kwamen we goed weg - eindelijk ook een beetje geluk.

Uiteindelijk kwamen we om half 10 aan in Vang Vieng, door-en-door koud, bruin van het stof, maar erg blij dat we het allemaal zonder kleerscheuren hadden gehaald. En ook de verhuurder van de scooters was erg verheugd ons terug te zien. Enigszins argwanend vroeg hij ons waar we waren geweest; het verhaal dat we een beetje de omgeving hadden verkent leek niet echt overtuigend over te komen. Gelukkig nam hij de scooters zonder problemen terug en het geld van alle reparaties mocht hij van ons part houden - we zijn er maar niet eens over begonnen, allang blij dat Tim zijn rijbewijs zonder problemen terug kreeg. Later hoorden we bij ons hostel in Vang Vieng dat de scooter-verhuurder gisterenavond langs was geweest omdat hij had begrepen dat we de scooters maar één dag zouden huren en hij zich zorgen maakten waar we waren gebleven. Omdat we bij het hostel ook niks over onze visa trip hadden verteld, hadden ze ook daar geen idee waar we waren, hoewel onze spullen nog op onze kamers lagen. Daarom hadden ze afgesproken om, als we vanavond nog niet waren teruggekeerd, morgenochtend de politie in te schakelen voor vermissing en/of scooterdiefstal. Gelukkig is het zover niet gekomen.

Al met al was de scootertrip inderdaad veel avontuurlijker dan de busreis, maar we zijn het er niet helemaal over eens of het nu ook echt léuker was. Maar achteraf gezien is het een mooi verhaal en we hebben onze Thailand visa, het was het dus zeker wel waard.

Geschreven door TimNicole