Vanmorgen stond onze tuk-tuk chauffeur alweer om half vijf voor ons hostel op ons te wachten. Het beste tot het laatst bewaard hebbende, bracht hij ons naar dé topattractie van de Temples of Angkor: de zonsopkomst bij Angkor Wat. Angkor Wat is 's werelds grootste religieuze bouwwerk (1,5 km bij 1,3 km) en representeert de hemel op aarde. Met name de zonsopkomst is er bijzonder mooi. We waren dan ook niet de enigen die dit spektakel wilden aanschouwen; in het donker stonden honderden toeristen rijen dik samengepakt rondom een meertje om de beste foto te kunnen schieten. Gelukkig waren wij er op tijd en hadden we een prima plek aan de rand van het water.

Na ruim een uur gewacht te hebben, kwamen de eerste zonnestralen tevoorschijn en ontstond er een prachtige weerspiegeling van Angkor Wat is het meertje. Het was inderdaad schitterend om te zien, en was het vroege opstaan dus zeker waard. Nog voordat de zon goed en wel was opgekomen, zijn we de tempel van Angkor Wat al binnen gegaan om de grote hordes toeristen voor te zijn. Het prachtige bouwwerk is inderdaad zo immens groot, dat je er haast in zou verdwalen.

Toen de grote menigten toeristen eenmaal naar binnen kwamen, hebben wij Angkor Wat weer snel verlaten - met name Chinezen zijn bijzonder vervelend, zeker 's morgens vroeg. Na buiten nog een rondje te hebben gelopen, zijn we terug naar onze tuk-tuk gegaan, op weg terug naar ons hostel. We hadden genoeg tempels gezien. Als je zou willen zou je nog dagen of weken rond kunnen kijken bij de tempels van Angkor; maar na de hoogtepunten vinden wij het wel mooi geweest. Eenmaal terug bij het hostel, zijn we allereerst gaan ontbijten. Vervolgens hebben we onze spullen ingepakt en zijn we op het busje naar Phnom Penh gaan wachten.

Graag had Nicole in Seam Riep ook nog één of enkele dagen vrijwilligerswerk gedaan op een basisschool of in een weeshuis of iets dergelijks. Maar na op internet op zoek te zijn gegaan naar de mogelijkheden, zijn we snel van gedachte veranderd. We kwamen meerdere verhalen tegen over 'verantwoord vrijwilligerswerk' in Cambodja, waarbij je als vrijwilliger ook daadwerkelijk op lange termijn een positieve bijdrage kan leveren aan het leven van inwoners van Cambodja. Om werkelijk een positieve impact te hebben op het leven van (arme) kinderen in Cambodja is het noodzakelijk om enkele maanden ergens als vrijwilliger aan de slag te gaan en iets te doen waar echt behoefte aan is en waar je kundig in bent, ook al is dit misschien niet altijd alleen maar 'fun'. Vele backpackers gaan echter maar één of enkele dagen langs een school of weeshuis en richten daarmee indirect alleen maar leed aan dan dat zij goed doen. Wat zou jij er tenslotte van vinden als er iedere week (of dag) andere ongeschoolde, buitenlandse toeristen zonder enige screening voor de klas van je kind(eren) zou staan, en hen iedere keer weer opnieuw het alfabet, een liedje of een dansje aan zou leren? Deze kinderen leren niets op deze manier en moeten telkens weer opnieuw een band opbouwen met deze 'begeleiders', om daarna weer afscheid te moeten nemen. Toch zijn er in Cambodja nog ontzettend veel toeristen die toch deze onverantwoorde manier van 'vrijwilligerswerk' doen. Als gevolg daarvan zijn weeshuizen 'booming business'; het aantal weeshuizen groeit even snel als het toerisme in Cambodja. Uit recent onderzoek van Unicef is gebleken dat 76% van de kinderen in weeshuizen in Cambodja helemaal geen wees is; tegen een vergoeding staan arme ouders hun kind(eren) af aan deze 'weeshuizen'. Mallefiede organisaties verdienen dus veel geld over de rug van deze (wees)kinderen door Westerse toeristen geld te laten betalen om 'vrijwilligerswerk' te mogen doen.

Rond één uur vanmiddag werden we door een minivan bij ons hostel opgehaald en naar Phnom Penh gebracht, de hoofdstad van Cambodja. Het busje was krap, de wegen onverhard en tot overmaat van ramp moest een lokale passagier continu overgeven. We waren dan ook erg blij toen we iets na zeven uur eindelijk aankwamen in het centrum van Phnom Penh. Omdat Nicole zich toch nog niet helemaal lekker voelde, hadden we vooraf een privé-kamer geboekt bij een hostel - dachten we. Per tuk-tuk eenmaal bij het hostel aangekomen, bleken we een tweepersoonsbed op een mannen-slaapzaal te hebben geboekt in plaats van een eigen kamer - dat was mooi even balen. Omboeken zat er niet meer in en dus moesten we het er maar mee doen.

Geschreven door TimNicole