Drie dagen geleden zijn we na onze tocht door het Kao Sok National Park nog dezelfde middag met een minibusje van Kao Sok naar Krabi gereisd. Deze vier uur durende rit was bepaald geen pretje in een te krap en volgepropt busje en een kotsende local achter ons. Uiteindelijk kwamen we pas na acht uur 's avonds aan in Krabi. Op dat tijdstip voeren er geen boten meer naar het eiland Koh Phi Phi en daarom verbleven we noodgedwongen een nachtje in Krabi Town. De volgende ochtend zijn we per tuk-tuk naar de pier gegaan vanuit waar de ferry naar Koh Phi Phi vertrok. Omdat ons initiële plan was om naar de haven te lopen maar we dat uiteindelijk toch niet gingen halen, waren we er maar net op tijd. In alle haast en op aandringen van het personeel, kochten we een kaartje van ruim 12 euro bij de balie bij de ingang van de pier. Bleek om de hoek pas de officiële ticket desk te zitten waar we onze gekochte voucher nog moesten omruilen voor een echte ticket (van maar zevenenhalve euro); weer een voorbeeld van een Thaise naaistreek waarmee onwetende toeristen geld afhandig wordt gemaakt. Maar ach, er was nu toch niets meer aan te doen en het vooruitzicht op weg te zijn naar het paradijselijke Koh Phi Phi maakte het minder erg.

Na een boottocht van zo'n anderhalf uur, kwamen we rond het middaguur aan op Koh Phi Phi Don om precies te zijn. Koh Phi Phi bestaat uit een groepje eilandjes waarvan alleen Phi Phi Don bewoond is. Phi Phi Don is een prachtig eiland met witte stranden en een blauwe zee, maar wordt als gevolg daarvan wel overspoeld door (voornamelijk jonge) toeristen die er komen voor het zon-zee-zuipen (en ziekenhuis). Toch ziet het eiland er nog heel mooi en nieuw uit. Maar dat komt omdat alles op het eiland opnieuw is opgebouwd na de verwoestende tsunami in 2004. Op Tweede Kerstdag werd het hele centrum van het eiland weggevaagd en hierbij kwamen zo'n 1.000 van de 10.000 mensen op het eiland bij om het leven. Inmiddels is het eiland weer helemaal opnieuw opgebouwd en floreert het toerisme er als nooit tevoren.

Vanwege de vakantieperiode was het nu extra druk op het eiland en online waren er (gezien ons budget) geen betaalbare accommodaties meer te vinden op Koh Phi Phi. Daarom zijn we maar op de bonnefooi naar het eiland afgereisd, in de hoop dat we daar nog een betaalbare kamer zouden kunnen vinden. Gelukkig bleek dit geen enkel probleem. Al bij het eerste guesthouse dat we op het oog hadden, bleken er nog voldoende vrije kamers voor een schappelijke prijs. Onze kamer was zelfs 'tsunami-proof' gelegen op een heuvel en had zelfs (door de bomen heen) uitzicht op zee.

'S middags hebben we niet veel meer gedaan dan geluncht en een rondje over het eiland gelopen langs de vele kleding- en souvenir-shops. 'S avonds hebben we er afgesproken met twee oude bekenden: Anne en Dieke. Ook zij hadden na onze laatste ontmoeting in Chiang Mai hun hun eigen weg naar het zuiden van Thailand gevonden en waren nu al enkele dagen Koh Phi Phi. Samen zijn we gezellig gaan dineren bij een restaurantje waar zij al eerder heerlijk hadden gegeten.

Daarna zijn we met zijn vieren naar het strand gegaan om daar wat te drinken. Bij toeval stond er net een vuurshow op het punt van beginnen en zijn we daar gaan zitten. We hadden al wel over deze shows gehoord, maar hadden geen idee wat we er ons bij voor moesten stellen; uiteindelijk hebben we twee uur lang met verbazing zitten kijken. Een tiental artiesten voerde allerlei spectaculaire acts op met brandende stokken en kogels. Het maakte het extra spannend dat je er als publiek met je neus bovenop zat; je kon de hitte werkelijk voelen. Het gebeurde tijdens de show dan ook een aantal keer dat er een stok of kogel het publiek in vloog; daar werd niet van op gekeken, "the show must go on". Nadat de show was afgelopen werd er te midden van het (inmiddels deels aangeschoten) publiek een brandend koord gespannen. Iedereen die wilde mocht onder het koord limbo-dansen, voor een shotje als beloning. Je kreeg zelfs een gratis bucket (emmer drank) wanneer je het als man naakt deed of topless als vrouw. Geheel tegen onze verwachting in stonden de mensen in de rij om hun acrobatische kunsten te vertonen, zelfs enkele naakte gasten. Afgezien van enkele weggeschroeide wenkbrauwen bracht iedereen het er hier toch nog goed vanaf. Dat was wel anders bij het touwtje springen.

Toen we het limbo-dansen wel hadden gezien, zijn we bij een andere strandtent bij het touwtje springen gaan kijken, met een brandend touw. Hoe krijg je het verzonnen zou je denken, maar ook hier stonden weer vele vrijwilligers te wachten om het publiek te mogen vermaken. Zodra je alleen (of met tweeën) aan het springen was, werd er steeds sneller gedraaid en dus moest je van goede huizen komen om er ook weer uit te kunnen springen zonder geraakt te worden; dit lukte dan ook bijna niemand. De meeste werden door het brandende koord geschampt, maar enkelen bleven in het touw hangen en kwamen er dus minder goed vanaf. Niet dat zij levend verbandden, maar zij zaten wel onder de schroeiplekken en hadden wat haar minder - puur leedvermaak voor het publiek natuurlijk.

Na genoeg 'ooh' en 'aah' momenten, zijn we bij weer een andere strandtent gaan feesten. Met de voetjes in het zand zijn we tot in de late uurtjes gaan disco-dansen op snoeiharde house muziek, en dat op een maandagavond (en nacht). En om de kosten te drukken, zijn we - zoals iedereen dat daar doet - telkens drank gaan halen bij één van de aan het strand gelegen supermarktjes. Deze mini-markets zijn hier helemaal op ingericht en draaien dan ook een hogere drankomzet dan alle barren tezamen.

In de loop van onze reis hadden wij bedacht om vanuit hier een originele kerstkaart te maken voor het thuisfront. Het plan was om een zonnige strandfoto met kerstmutsen te maken - het ultieme contrast. Omdat het gisteren al 22 december was, werd het onderhand hoogste tijd om de foto's te maken - anders werd het een gevalletje 'met je eieren na Pasen' maar dan met een kerstkaart na Kerst. Omdat Anne en Dieke het zelfde idee hadden als wij, besloten we er gisteren met zijn vieren op uit te trekken om mooie kerstfoto's te gaan maken. Tim had op de kaart van Koh Phi Phi een verlaten strandje gevonden dat enkel bereikt kon worden per boot of over een lang pad over het eiland. Omdat het het mooiste zou zijn als er geen andere toeristen op de foto's zouden staan, besloten we gisterenochtend op goed geluk naar dit strandje toe te wandelen. Dat hebben we geweten ook. Het eerste stuk van de route ging stijl omhoog een heuvel op en al snel was ieder van ons bek af - de conditie is inmiddels helemaal vervlogen. Eenmaal boven leverde dit gezwoeg echter wel een prachtig uitzicht over het eiland op; de eerste foto's werden hier dan ook al gemaakt.

Na een halfuurtje op adem te zijn gekomen, vervolgden we onze wandeltocht naar het Tok Koh Beach. Al snel bleek echter dat het verharde pad overging in een wirwar van zandpaden. Na een paar keer verkeerd te hebben gelopen, de weg te hebben gevraagd aan bosbewoners en achterna te zijn gezeten door honden, vonden we uiteindelijk toch het juiste pad dat naar het strandje leidde. Maar hoe verder we dit pas volgden, hoe meer het er op leek dat dit pad zelden tot nooit werd gebruikt; het was een smal zandpaadje dat op sommige plekken helemaal dicht was begroeid en doorkruist met spinnenwebben. We verbaasden ons erover dat zo'n paadje aangegeven stond op onze navigatie-app. Na bijna een uur spinnen en ander ritselend gedierte ontwijkt te hebben, waren we allen erg blij dat we het strandje bereikt hadden; als we dit vooraf hadden geweten, waren we er nooit aan begonnen. Maar het resultaat mocht er daarentegen wezen. Het witte strand en de blauwe zee waren prachtig en op enkele andere verdwaalde toeristen na was het strandje inderdaad verlaten. Na te zijn bijgekomen van onze geïmproviseerde jungle-trekking, zijn we met zijn vieren ruim een uur foto's aan het maken geweest voordat er een paar geschikte bij zaten. Maar het resultaat mag er wezen.

Net op het moment dat we klaar waren met de heuse fotoshoot, kwam er een motorbootje andere toeristen afzetten op het eiland die daar bleven overnachten. Omdat we niet weer heel het stuk door de jungle terug wilden lopen, besloten we om in plaats van nog even te gaan zonnen en zwemmen om toch maar met dit bootje mee terug te gaan naar het bewoonde deel van het eiland. Met name de dames waren de schipper bijzonder dankbaar.

Na samen te hebben gedineerd, zijn we gisterenavond uren bezig geweest met het maken en verzenden van de kerstkaarten - die k*t apps van Greetz en Hallmark doen nooit wat je wil en ook het internet op een eiland land laat nogal eens te wensen over. Na veel gevloek en getier waren de meeste kaarten dan toch op tijd besteld om nog voor de kerst bezorgd te worden - voordeel van het zes uur tijdsverschil. Vervolgens zijn we opnieuw naar het strand gegaan voor een mooi feestje - weg met de 'kerst-stress'. Natuurlijk werd het ook nu weer erg gezellig, al waren Nicole en de andere dames niet erg gediend van alle mannelijke aandacht die ze kregen. Tim kreeg daarentegen geen enkele vrouwelijke aandacht, aangezien hij al werd omringd door drie blondines. Wel waren er mannen die zich hardop afvroegen of ze werkelijk alledrie bij Tim hoorden - wellicht hoopten ze stiekem dat Tim als homo met zijn drie vriendinnen op vakantie was.

Rond middernacht hebben we het strandfeest achter ons gelaten en zijn we naar een bar in het 'centrum' gelopen. Middenin deze grote bar stond een grote boksring waar dronken gasten in drie rondes konden strijden voor een emmer drank. En evenals bij het touwtje springen waren er tot onze verbazing voldoende vrijwilligers die zich publiekelijk af wilden laten staan. En omdat alle vechtersbazen voldoende gedronken hadden en werden opgejut door hun vrienden, ging het er alles behalve onbehouwen aan toe. Ook dit was puur leedvermaak voor het publiek natuurlijk. Ze zouden het in Nederland ook moeten introduceren voor kroeggevechten. Toen de bar eenmaal dicht was en we voor op straat nog wat stonden te kletsen, vroegen twee zatte Noorse gasten of Tim scheidsrechter wilde zijn bij hun gevecht. Zij waren speciaal naar de bar gekomen om tegen elkaar te vechten en nu was hij al dicht. Daarop besloten ze maar voor de kroeg op straat met elkaar op de vuist te gaan, maar ze hadden daarvoor nog wel een scheidsrechter nodig. Tim vond het prima om hun van dienst te zijn en onder zijn leiding vochten de twee vrienden een onderlinge strijd, al leek het ondanks enkele rake klappen meer op grondknuffelen. Na deze drie rondes was het wel mooi geweest en riep Tim beide kemphanen uit tot winnaar en zei dat ze beter vrienden konden blijven in plaats van vechten.

Vandaag verlieten Anne en Dieke het eiland en hebben wij een georganiseerd boottochtje gemaakt langs de mooiste plekken rondom Koh Phi Phi. Allereerst voeren we naar Maya Bai bij Koh Phi Phi Leh, super bekend van de film 'The Beach' met Leonardo Di Caprio - alleen hadden wij er nog nooit van gehoord. Er was de mogelijkheid om aan land te gaan op Maya Beach, maar daarvoor moest wel een tientje 'toeristenbelasting' per persoon betaald worden. Dat vonden wij te veel geld om een voet aan land te zetten op dit niet-super bijzondere strand en daarom moesten we in een rondom de boot een uurtje wachten op de groepsgenoten die het geld er wel voor hadden. Vervolgens zijn we verder gevaren naar een prachtige baai in de buurt waar we hebben gesnorkeld tussen duizend miljoenen tropisch gekleurde vissen - die werden gelokt met voer, dat dan weer wel. Desalniettemin super vet om tussen deze vissen te zwemmen. Nadat iedereen genoeg selfies met de vissen had gemaakt, zijn we naar Monkey Beach gevaren. Normaalgesproken zou het er volgens de foto's moeten stikken van de apen, maar helaas zat er nu maar ééntje. En deze ene langstaart makaak werd omringd door wel twintig toeristen met groothoeklens camera's. Daarop besloten wij dat het ook nu niet de moeite was om van de boot af te gaan en we bekeken die ene aap wel vanaf onze schuit. Hierna zijn we met zonsondergang terug naar de haven van Koh Phi Phi Don gevaren. Ondanks dat de tocht een beetje tegenviel, hebben we toch een leuke dag gehad - het was tenslotte nog altijd beter dan een gewone werkdag in Nederland.

Geschreven door TimNicole