Gisterenochtend zijn we per bus van Vientiane naar Vang Vieng gereisd, hét backpackers-oord in Laos. Tot enkele jaren geleden kwamen er busladingen met jongeren naar dit feest-mekka om op een tractorband (tube) een kroegentocht te doen over de Song River. Bovendien kwamen veel toeristen naar Vang Vieng om allerlei soorten vrij verkrijgbare 'happy' en 'special' drugscocktails te proberen, vaak in combinatie met het tuben. Niet heel verwonderlijk, resulteerde dit in vele ongelukken en voor 2012 vielen er 25 à 50 doden per jaar onder de backpackers in Vang Vieng! Op een zeker moment was de situatie niet meer te verantwoorden en heeft de overheid alle barren aan de rivier gesloten, de drugs uitgebannen en heeft het dorpje zich geherprofileerd als een outdoor-paradijs. Inmiddels zijn er wel weer drie barren geopend aan het water en is het tuben weer een beetje op gang gekomen - dat is toch hetgeen waarvoor bijna alle backpackers (inclusief wijzelf) naar Vang Vieng komen.

Gisterenavond zijn we op tijd gaan eten om om acht uur bij de alom bekende Sakurabar te kunnen zijn. Al waren we hier uiteindelijk alsnog later dan gepland omdat na ruim anderhalf uur wachten de helft van ons gezelschap uiteindelijk een pizza kreeg die hij niet had besteld. Daarop besloten we om op te stappen en een snel broodje op straat te halen en linea recta door te gaan naar de Sakurabar. Hier is het namelijk iedere avond van 8 tot 9 uur happy hour met gratis Vodka en dus is het er al vroeg erg druk en gezellig - vooral met de dronken mensen die 's middags al hebben getubed en met de ladyboys die altijd in zijn voor een 'feestje'. Zoals alle andere gierige Nederlanders hebben ook wij natuurlijk flink geprofiteerd van de gratis drank. Na nog enkele bier te hebben gedronken, lachgas-ballonnen te hebben geïnhaleerd en gratis tank-tops te hebben gescoord, zat de stemming er ook bij ons goed in en binnen de kortste keren stond heel de tent op zijn kop. Helaas bleek de bar al om middernacht te sluiten. Maar gelukkig gaat er iedere avond een andere bar open voor de afterparty, en ook daar zijn we natuurlijk nog even en kijkje gaan nemen. Dat hebben we gevoeld ook de volgende ochtend - pfff.

Zoals het hoort voor een kroegentocht, hebben we vanmorgen eerst een goed anti-katerontbijt weggewerkt onder het genot van opnieuw een aantal aardig sterke Vodka-Cola's. Een fles Vodka is hier goedkoper dan een fles frisdrank, en aangezien wij backpackers op de kleintjes moeten letten.. Vervolgens zijn we naar de tube-verhuur in het dorp gegaan om onze banden op te halen. Voor je je band meekrijgt, moet je eerst tekenen dat alles op eigen risico is en het verhuurbedrijf nergens voor aansprakelijk gesteld kan worden - anders waren ze inmiddels al tig keer failliet geweest. Bovendien wordt er met watervaste stift en nummer op je hand geschreven; mochten ze je de volgende ochtend ergens stroomafwaarts vinden, weten ze in ieder geval wie je bent.

Hierna zijn we met een tuk-tuk naar de eerste bar gebracht waar alle 'tubers' van vandaag zich verzamelden. Hoewel het nog geen één uur was, was het feest er alle in volle gang. Na ons gratis welkomsshotje en armbandje als bewijs-van-deelname te hebben opgehaald, hebben we ons ook in het feestgedruis gemengd en deelgenomen aan de verschillende drankspellen. En toen moest het tuben nog beginnen.

Na ongeveer een uur verliet iedereen de eerste bar en dreven we af naar de volgende 'bar'. Deze tweede bar stelde echter niet zoveel voor, een voetbalveld en een drank-stalletje, al was het er daarom echter niet minder gezellig om. Nog een uur later vertrokken we weer naar de derde bar, waar er gelukkig wel weer muziek was en je heerlijk kon relaxen op een zonne-bedje. Echter was het niet echt wat we van de feesten langs de rivier hadden verwacht; uitgezonderd van de eerste bar was het nergens echt een beachparty met harde muziek en een feestmassa die helemaal los gaat. Desalniettemin werd er volop gedronken en menigeen stapte aardig aangeschoten weer in z'n band op weg terug naar het eindstation. Hoewel het tuben van bar naar bar iedere keer maar tien minuten had geduurd, was het laatste stuk terug naar het dorp ruim een uur. Het was bepaald geen pretje om half-bezopen en half-onderkoeld nog zo'n eind te moeten tuben op een rivier vol rotsen - al wist Tim het toch te presteren om soms in slaap te doezelen op zijn tube en was daarmee en heuse foto-attractie voor alle voorbij kanoënden spleetogen. Gelukkig bleef Nicole alert en kwamen we net voor zonsondergang aan in Vang Vieng. We hebben het gehaald. Maar naar wat we later hoorden gold dat niet voor iedereen. Volgens de verhalen op straat - heel zeker is het dus niet - is er één jongere uit onze lichting verdronken nadat hij alleen en in het donker verder was gaan tuben. Feit was wel dat vanaf vandaag de barren langs de rivier voor onbepaalde tijd waren gesloten door de politie, schijnbaar omdat dit alweer de vierde dode in twee weken was. Dat was toch wel even schrikken. We waren eigenlijk graag nog een keer gaan tuben, dat ging nu niet meer, maar misschien maar beter ook.

Geschreven door TimNicole