Na afgelopen donderdag heerlijke Vietnamese tapas te hebben gegeten aan de backpackersstraat in Ho Chi Minh city, zijn we per taxi naar een hotel op loopafstand van de luchthaven gegaan. De volgende ochtend vlogen we al om tien voor half zeven naar Da Nang in het midden van Vietnam. Van daaruit namen we de taxi naar het stadje Hoi An. Ons initiële plan was om per bus of trein naar Hoi An te reizen, maar een trein bleek duurder dan vliegen en een bus bleek vijf euro goedkoper maar 16 à 18 uur te duren. Voor die vijf euro extra prefereerden we vliegen toch boven een ellenlange busrit. De controle op de luchthaven van Ho Chi Minh bleek trouwens ook niet bijzonder scherp, gezien het feit dat Nicole onder een valse naam heeft gevlogen omdat Tim de volgorde van haar doopnamen nog steeds niet weet.

Na te hebben ingecheckt in ons hostel in Hoi An, hebben we allereerst een handwas gedaan omdat we geen kleren meer hadden om aan te trekken. Onze kamer zag er hierna uit als een washok met allemaal kleren aan onze geïmproviseerde waslijnen. Hierna zijn we naar de oude binnenstad van Hoi An gefietst om daar te gaan lunchen. Hoi An lijkt in niets op andere steden in Vietnam; het oude handelscentrum bestaat uit kleine Japanse huisjes en Chinese tempels, de straten zijn er versierd met lampionnen in plaats van neon-reclameborden, en er is bijna geen gemotoriseerd verkeer en luchtvervuiling.

Naast de historische binnenstad, is Hoi An ook vooral geliefd bij toeristen vanwege de vele goedkope 'Taylor shops'. Hoi An kent de grootste dichtheid aan kleermakers van heel Vietnam, en waarschijnlijk van heel de wereld. Waar er 20 jaar geleden zo'n 40 Taylor shops waren in Hoi An, zijn dat er nu meer dan 400. Maar deze wildgroei aan kleermakers heeft er ook toe geleid dat er grote verschillen zijn in prijs en kwaliteit. Ook wij wilden onszelf natuurlijk iets moois aan laten meten en daarom hebben we tijdens onze lunch in een typisch Franse brasserie eerst een short list van Taylor shops gemaakt op basis van onder andere Tripadvisor en onze Lonely Planet. Vervolgens zijn we deze zaken langs gegaan om onszelf te laten informeren over de mogelijkheden en daaraan verbonden kosten. Na enkele winkels te hebben bezocht, zijn we uiteindelijk terug gegaan naar de eerste - zul je altijd zien - om daar iets te laten maken.

Bij de shop van Mr. Xe werden we erg gastvrij ontvangen door zijn vrouw, dochters en andere aanverwante dames. Zij lieten Tim alle mogelijkheden zien voor een pak: modellen, stoffen, kleuren, kragen, knopen, stropdassen, enz. Uiteindelijk besloot Tim twee, naar eigen voorkeur en volledig op maat gemaakte pakken te laten maken. Hierna was het de beurt aan Nicole; ook zij wilde graag een jurkje laten maken maar had geen idee wat precies. Daarom kwam er een ipad op tafel met duizenden foto's van jurkjes uit catalogussen van bekende merken; ze hoefde er maar één uit te kiezen en hij werd precies op maat nagemaakt, eventueel met een eigen finishing touch. Na vele foto's te hebben bekeken, besloot Nicole uiteindelijk om voor een blauw, getailleerd jurkje te gaan. Omdat we "de eerste klanten van vandaag" waren, kregen we een "special last price'". Maar na stevig onderhandelen bleek ook hier nog aardig wat vanaf te kunnen. Uiteindelijk betaalden we voor de maatpakken, inclusief blouses en stropdassen, nog geen 100 euro per stuk - daar heb je ze in Nederland niet voor. En hoewel het nog maar afwachten is hoe lang ze mee zullen gaan, doen de pakken van Mr. Xe volgens de recensies op internet niet onder voor degelijke pakken uit Nederland.

Na de prijs te zijn overeengekomen, werden we beiden van top tot teen opgemeten door Mr. Xe himself. Tim moest zelfs nog even mee naar de 'fabric', waar de broer Mr. Xe Tim nogmaals zelf op wilde meten. In deze hete 'fabriek' zaten mannen met ontbloot bovenlijf heel de dag kleren op maat te knippen, te naaien en af te werken - best zielig eigenlijk. Eer dit allemaal achter de rug was, was het inmiddels avond en na het avondeten zijn we bek af op tijd in bed gekropen.

Gisterenochtend zijn we de als werelderfgoed aangemerkte oude binnenstad van Hoi An beter gaan verkennen. Voor een paar euro mocht je vijf historische gebouwen bezoeken. Wij hebben achtereenvolgens de Japanese Covered Bridge, het Tan Ky House, de Tran Family Chapel, de Quan Chong Temple en de Assembly Hall of the Fujian Chinese Congregation bezocht. Leuk om even gezien te hebben allemaal, maar niet super bijzonder. We merken dat we onderhand een beetje raken uitgekeken op alle tempels en andere historische en/of heilige gebouwen - alles lijkt uiteindelijk op elkaar. Hierna hebben we nog de lokale markt bezocht, alvorens we weer langs Mr. Xe moesten om onze nieuwe kleren te gaan passen. Tim zijn pakken zaten als gegoten, maar toch zag Mr. Xe met zijn vakmans-oog nog enkele kleine verbeterpuntjes: "hier nog een beetje innemen, dit iets korter, deze naad overnieuw". Op enkele kleine puntjes na was ook Nicole erg tevreden met haar jurkje. Gisterenavond hebben we bij een restaurantje aan de haven gegeten en vanwege de vele mooi gekleurde lantaarns bleek het straatbeeld in het oude centrum nog romantischer dan overdag. Het enige niet-romantische waren de vele ratten die langs de waterkant schoten.

Vanochtend moesten we opnieuw langs Mr. Xe om onze vermaakte kleren te passen. Hoewel we erg blij waren met het resultaat, waren er toch nog kleine details die wij en Mr. Xe zelf graag anders zouden zien. In plaats van vandaag nog Hoi An te verlaten, besloten we daarom om nog een nacht langer in Hoi An te blijven en Mr. Xe en zijn team de tijd te gunnen om onze kleren tot in detail af te werken. We wilden niet dat onze pakken en jurkje zouden worden afgeraffeld omdat wij zo nodig snel weer verder wilden reizen; en een dag langer in Hoi An was zeker geen straf. Aan het eind van de middag moesten we weer terug komen om onze aankopen opnieuw te keuren. In de tussentijd zijn we op zoek gegaan naar een nieuw hostel voor de extra nacht. Toen we die middag weer terug kwamen bij Mr. Xe bleek alles helemaal naar wens en konden we onze nieuwe kleren meenemen. Vervolgens zijn we direct naar het postkantoor gegaan om onze nieuwe aanwinsten naar Nederland te versturen - we hebben niet genoeg plek over om ze in onze backpacks mee te nemen. We hebben er dus nog geen plezier aan kunnen beleven, al weten we ook niet wat Tim hier met een pak zou moeten. Nu is het afwachten wie er eerder in Nederland is, wij of het pakje dat we per boot hebben verstuurd.

Geschreven door TimNicole