Na eergisteren te zijn teruggekeerd van Tanah Lot, had Tim het idee dat zijn kater alleen maar erger werd in plaats van minder. Zijn hoofdpijn werd alleen maar heviger en hij had geen trek in avondeten - en dat is echt bijzonder, voor zijn doen. 'S avonds zijn we op tijd naar bed gegaan in de hoop dat het over zou zijn wanneer we de volgende dag naar Singapore zouden vliegen. 'S nachts werden de griepverschijnselen echter alleen maar erger. Hoewel hij 38,5 °C koorts had en lag te baden in het zweet, lag hij te rillen en klappertanden van de kou. Daarbij kreeg hij ook nog buikpijn en spierpijn. Hoewel het een gewoon griepje zou kunnen zijn, hielden we gezien de symptomen ook sterk rekening met malaria. Hoewel we (super dure) malariapillen hebben geslikt en onszelf (bijna) altijd goed hebben ingesmeerd met het anti-muggenmiddel Deet, is het toch nog goed mogelijk malaria op te lopen.

Na een slechte nachtrust voor ons beiden, ging het de volgende ochtend gelukkig toch weer iets beter met Tim. Maar ook het optreden van de griepverschijnselen in vlagen is een kenmerk van malaria. We besloten, zo goed als het ging, toch gewoon te gaan vliegen, en we zouden in Singapore wel verder zien. De tickets waren immers al betaald en mocht het nodig zijn een bloedtest af te nemen, dan deden we dat ook nog altijd liever in Singapore dan in Indonesië.

Tijdens de vlucht ging het toch alleen maar weer slechter met Tim. Terwijl hij nog steeds koorts had, zat hij weer te rillen en klappertanden van de kou en kreeg hij paarse lippen en tintelende handen. De vrouw naast hem in het vliegtuig moet wel gevreesd hebben om de meest verschrikkelijke besmettelijke ziektes op te lopen. We besloten meteen na aankomst op het vliegveld in Singapore de reisverzekering te bellen en te vragen wat zij adviseerden om in deze situatie te doen. Na ons verhaal aangehoord te hebben, raadde de vrouw van de verzekering ons inderdaad aan om langs een dokter te gaan, gewoon voor de zekerheid.

Na met de metro naar ons hostel te zijn gereisd en daar onze tassen te hebben afgezet, zijn we meteen doorgegaan naar het dichtstbijzijnde Raffles ziekenhuis. Hoewel de verzekering het ziekenhuis al op de hoogte gesteld zou hebben over onze komst, bleken ze hier van niets te weten. En zonder betalingsgarantie van de verzekering, geen hulp. Na een uur heen en weer gebel en gemail, was het rond zeven uur gelukkig toch eindelijk geregeld en mochten we plaatsnemen in de wachtruimte van de dokterspraktijk van het ziekenhuis. Na een kwartiertje wachten werden we door één van de doktoren naar zijn onderzoekskamer geroepen. Na ons verhaal gedaan te hebben moest Tim een klein standaard onderzoekje ondergaan - zijn koorts bleek inmiddels gestegen tot 40,5 °C. Gezien de klachten en ons reisverleden leek het de dokter ook het beste om een bloed- en urineproef af te nemen. Hoewel hij niet vermoedde dat het om malaria zou gaan, wilde hij het in ieder geval uit te kunnen sluiten. Hij zat eerder te denken aan Dengue of één of andere kippen-gerelateerde ziekte.

Na meer dan twee uur gewacht te hebben, waarin Tim zich alleen nog maar beroerder was gaan voelen, werden we iets voor tien opnieuw bij de dokter geroepen. Uit de tests was gebleken dat Tim geen malaria of andere exotische ziekte onder de leden had. Gelukkig, maar wat was het dan wel? Gezien Tim zijn hoge koorts wilde de dokter ons zo ook niet laten gaan om het nog maar even aan te kijken. Hij besloot nogmaals een onderzoekje te doen. Bij het drukken op Tim zijn buik gaf Tim aan dat het rechtsonder enigszins meer pijn deed dan in andere gedeelten van zijn buik. Zowel de dokter als wijzelf wisten meteen waar dit op zou kunnen wijzen: een blindedarmontsteking.

Vanuit de dokterspraktijk werd Tim in een rolstoel meteen naar de spoedeisende hulp gereden, waar er een CT-scan van zijn buik werd gemaakt. De gebelde arts die de uitslag kwam beoordelen, bevestigde inderdaad dat de blinde darm enigszins was ontstoken. We waren er volgens hem mooi op tijd bij, Tim zijn bloedwaarden waren nog niet schrikbarend hoog en de blinde darm stond nog niet op klappen. De volgende ochtend zou Tim als eerste aan de beurt zijn voor een operatie. Deze uitslag overrompelde ons een beetje, al was Tim allang blij dat ze iets hadden gevonden dat verholpen kon worden.

Het was inmiddels middernacht geweest toen we arriveerden op de verpleegafdeling waar Tim werd opgenomen. Ondanks het tijdstip was het noodzaak dat Nicole eerst nog met een verpleger meeging naar de administratieve afdeling van het ziekenhuis om één en ander papierwerk af te handelen. De reisverzekering moest ten slotte ook akkoord gaan met een opname en operatie. Tim werd in de tussentijd aangesloten op het infuus en in een ziekenhuis-gewaat gehesen. Na ook onze ouders ingelicht te hebben, was het bijna twee uur 's nachts toen Nicole het ziekenhuis verliet om in het hostel te gaan slapen. Gelukkig is het in Singapore veilig om je rond dat tijdstip als meisje nog alleen op straat te begeven. Terwijl we tot nu toe altijd erg luxe op een eigen kamer kamer hadden geslapen, hadden we juist net nu twee bedden op een slaapzaal geboekt - Singapore is anders onbetaalbaar voor backpackers als ons. Niet ideaal, net nu nicole toe was aan een goede nachtrust (in zoverre dat zou lukken).

Na een nacht met weinig slaap - vanwege de vele controles, het vervelende infuus en de spanning - werd Tim vanochtend om zeven uur opgehaald en naar de operatiekamer gebracht. Onder algehele narcose hebben ze daar door middel van een kijkoperatie de blinde darm succesvol verwijderd (en wie weet welke organen nog meer voor de zwarte markt). Als aandenken hebben we foto's mee gehad van de boosdoener, evenals een beschrijving van de opname en de operatie, de uitslagen van de bloedproef en de beelden van de CT-scan - leuk voor later. Opgewacht door Nicole, was Tim om negen uur al weer terug op de afdeling. Hoewel stevig onder de medicatie, voelt Tim zich meteen al een stuk beter en ook eten gaat inmiddels weer goed. Toch moet Tim nog wel een nachtje blijven ter observatie.

Al met al zijn we blij dat het kwaad nu is geschiet en dat dit euvel zich heeft voorgedaan nu we in Singapore zijn en niet toen we in de rimboe van Sumatra waren. De zorg hier is minstens zo goed als die in Nederland. En hoewel we het op voorhand vrij prijzig vonden, zijn we nu achteraf ook heel blij dat we een goede reisverzekering hebben afgesloten. De ziekenhuisrekening - ter hoogte waarvan we beiden nog een half jaar langer kunnen gaan backpacken - wordt gelukkig volledig vergoed. We hoeven dus niet eerder huiswaarts te keren en kunnen onze reis, met enige vertraging, gewoon voortzetten!

Geschreven door TimNicole