Vandaag is de grote dag: Nicole is jarig! Hoewel er natuurlijk gezamenlijk 'happy birthday' is gezongen en ze een cadeautje - twee traditionele houtgesneden poppetjes - van de tour guide kreeg, leek de dag niet veel spannender te worden dan dit. Er stond enkel een busreis van zo'n vijf uur op het programma naar een plaatsje waar niets te beleven viel en we slechts zouden overnachten. Bovendien voelde Nicole zich niet helemaal lekker zoals meerdere in de groep.

Eenmaal aangekomen bleek het hotel het meest troosteloze en vervallen hotel ooit te zijn, zonder wifi. En dat juist op de dag waarop je zo graag even contact met vrienden en familie wil hebben. Het leek er dus op een verjaardag te worden om nooit te vergeten, maar dan in negatieve zin.

Omdat er in Panyabungan niet één fatsoenlijk eettentje was waar ze eten serveerde dat onze maag zou kunnen verdragen, had de reisleider een diner geregeld bij een local thuis. Geen idee wat we moesten verwachten. Om zeven uur werden we opgehaald bij het hotel, en wel door hele speciale vervoersmiddelen: brommers met zijspan. Een zijspan bleek echter gebouwd voor een gemiddelde Indonesiër van 1.60 meter en Tim had dus enige moeite om zichzelf er in te vouwen. In een stoet van zeven brommers reden we door een wijkje met kleine huisjes en smalle steegjes. En overal langs de weg zaten en stonden mensen naar ons te zwaaien, alsof ze wisten dat 'De blanken uit het Westen' zouden komen. Niets bleek minder waar. Bij het huis waar we zouden gaan dineren stond en menigte van zo'n veertig dolenthousiaste kinderen ons op te wachten! Eenmaal uit de zijspan gekropen, wilden zij allemaal een handje of een high-five en wisten we met moeite het hek van het huis te bereiken. Sommigen vonden het zo fascinerend om een blanke te zien - die zij slechts van TV kennen - dat ze ons vol verbazing aanstaarden. Een hele bijzondere ervaring; we waanden onszelf net Justin Bieber en Kim Kardiahian. En waar we het gisteren nog heel irritant vonden om telkens belaagd te worden en op de foto te gaan, was het met deze kinderen juist heel leuk en schattig. Zelfs toen wij binnen van de heerlijke lokale gerechten aan het genieten waren, bleef het buiten ongekend druk en rumoerig. En telkens als één van ons naar buiten ging om een praatje of een foto met de 'fans' te maken, nam het enthousiasme en gejuich van de kinderen alleen nog maar verder toe. Nog nooit waren er zoveel mensen op Nicoles verjaardagsfeestje afgekomen! Als verrassing had het gezin waar we aten ook nog een verjaardagstaart gebakken, wat het feest helemaal compleet maakte, na nog een 'happy birthday' en de Indonesische versie daarvan hebben we heerlijk genoten van deze taart. Toen we uitgegeten waren en weer vertrokken, kreeg een klein meisje de eer om bij Nicole op schoot mee terug te mogen rijden in de zijspan. Het was zo'n lief en verlegen dotje, dat Nicole haar het liefst had gehouden als verjaardagscadeau! Al met al maakte deze onvergetelijke ervaring Nicole haar verjaardag van de slechtste ooit uiteindelijk toch nog de beste ooit.

Geschreven door TimNicole