We hebben lekker geslapen, de was is droog dankzij de tomeloze inzet van de föhn en M
L. Na voor het eerst een gezamenlijk ontbijt met medepelgrims zijn we weer onderweg. De beklimming van gisteren zit nog in de kuiten. Erbij was het in het pension steenkoud gebleven en heeft het vannacht gespoeld. Plassen water zo groot als een miniatuur zwembad maakten het ontwijken ervan een gymnastische ochtend. Want Valença en Tui komen in zicht. Dat betekent de grens over. Net als we zingen in Spanje, in Spanje, in Spanje. In Spanje schijnt altijd de zon. Krijgen we toch een bui op de kop. Net te laat onder een viaduct. En even geen aandacht besteed aan de telefoon. Die gaf de pijp aan Maarten. Vandaar dat ik pas nu kan reageren.
Het oversteken via de mooi gebouwde Romeinse bruggetjes zijn kinderspel vergeleken met de Romeinse bouwwerken in Valença en Tui. Hier staan vakwerk nederzettingen uit de oudheid. De soms stervormige bouw met op iedere punt een uitkijk torentje getuigt van een robuust verdedigingswerk. Nu zijn er te verdedigen de talloze souvenir winkeltjes, terrasjes en cafeetjes.
De eerste stappen in Spanje. Dat is aan de andere kant van Rio Minho. Tui is gebouwd tegen een heuvel aan. Uit de smalle steegjes en vele stenen trappen kiezen wij uiteindelijk de goede deur naar ons hotel.
We krijgen een tip van Diana om de telefoon, die niet meer te motiveren is, in de rijst te leggen. Juist als we uit de supermarkt komen met een kilo rijst treffen we Rob en Diana in een restaurant. Effe bijkletsen en afspreken voor morgen.
Op de foto's;
Het vredige dorp Rubeães, bidden voor droog weer, Suzanne Maria en Marie-louise, water op weg naar het laagste punt, eigen tuintjes, Valença in zicht, onbetrouwbare wolken, altaar van Capelle de São Sebastião, de Rio Miño tevens grens tussen Spanje en Portugal, verbindingsbrug.

Geschreven door Marie-louise-en-sjaak-op-reis