Het is ongelooflijk. Een buurvrouw die savonds de tv keihard aanzet. Om middernacht uitzet en om 6 uur smorgens vertrekt. We zien ze smiddags ook in het stadje 1e prijs zuur gezicht.
Het was ongelooflijk vermoeiend vandaag. Hele zware tocht. Ik sprak net met een man die hier woont die zij dat dit stuk het zwaarste was van alle camino's. Klopt precies. Iedereen die we tegenkomen is de nek af. Precies 0 km asfalt. Dus 25 km bos- keien- gras- zand- of greppel pad. Gisteren boden ze ons een ontbijt aan om half 9. Nee hebben we gezegd, veels te laat. En gelijk hebben we. Het slaagt net 4 uur als we binnen zijn en we zijn om kwart voor 8 gestart. Jonge mensen stuk zien gaan op de hellingen. Kerels uit eikenhout hijgend als een maaidorser van 1950. En veelal puffende mensen die zonder zware rugzak dit wel eens even zullen doen. Lachen.
Maar prachtig hier. Alles in de groei en de bloei. Vlinders, alle kleuren, vliegen voor, achter en naast je. Velden met varens, speelterrein voor vogels, insecten en zoogdieren maken het de moeite waard. En in de verte, steeds in de verte de Atlantische oceaan die vandaag op de Stille lijkt omdat er nauwelijks wind staat. Vandaag zeker 30 mensen op de route dat is druk voor de camino del norte. In het pension 4 kamers allen bezet. Gezellig hoor. We gaan zo onze bak met sla nuttigen, papje na en gaan voor morgen voorbereiden. Het leven van de pelgrim in een notendop.
Op de foto's;
We verlaten de kust, zien het hooggebergte, hier en daar een huis, en soms herinneringen die er om doen toch zeker vandaag M, doe niet graag uit de hoogte, maar ja, de plank draagt gespierde benen, een betonweg waar we niet inmogen, drie grote rotsen als altaar geven aan hoe nietig de mens is, kapel van Markina Xemein.

Geschreven door Marie-louise-en-sjaak-op-reis