Met vieren maar met de kracht van een heel elftal laten we de bewoonde wereld achter ons en trekken het veld in. Gisteravond een gezellige zelf georganiseerde picknick gehad. We weten het weer, de restaurants gaan s avonds pas om 8 uur open en dat is te laat voor ons. Wij liggen dan al op 1 oor.
Vandaag naar Hospital de Orbigo toch een etappe van 287 min 315 is 28 km. Nog minder dan 300 km te gaan dus. Morgen naar Murias de Rechivaldo 287 min 265 is 22 km.
We vertrekken om goed zes uur om de warmte voor te blijven, hetgeen later blijkt redelijk goed gelukt is. In plaats van de zon zien we de maan ondergaan. Buiten de bebouwing lopen we door de pampas en steppen naast een drukke weg af richting het westen. Geritsel, wegschietende beestjes, met witte vlekjes op hun achterste wat is dat voor gekrioel. Aha hier zitten konijnen en niet zomaar eentje. Na dertig meter zij we de tel al kwijt, leuk zicht hoor.
De eerste pauze in Villadangos doet de rammelende magen tot rust komen en niet onbelangrijk de stoelgang ordenen.
We lopen zowat constant naast de N120 verdwalen kunnen we dus niet, aan de ene kant weg, andere kant pampas of landbouwgrond met vooral maïsteelt.
We hebben praat voor 11 en voor we het weten zien we het dorpje waar we gaan overnachten. Veronica had al verteld hoe het eruit zag, ingebouwde radar, niet te geloven na 12 jaar. Enfin onze gastvrouw deed open en we werden hartelijk verwelkomd. Goede bedden en vooral lekker koel binnen. Ze weten hier met warmte om te gaan. We moeten zelf voor diner en ontbijt zorgen maar dat komt best goed. Tevens gaan we nog even terassen keuren, wie weet wat voor verassingen dat brengt.
Op de foto's;
Het elftal, ondergaande maan, reis lijder ( let op lange ij), het blijft te gek, bloemetje erbij,
Caminoganger eigen maaksel, de verwilderde omgeving, een konijnenberg, klaterende beekje, aanzicht van onze bestemming.
Vraag van de dag: wat gaat het worden;
Voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht?
Fantaseren maar!

Geschreven door Marie-louise-en-sjaak-op-reis