Het slaapt heerlijk aan de Atlantische kust. Maar onze buren beginnen om 5 uur al met inpakken. Koffie roepen ze. Canadezen waar we gisteren een leuk gesprek mee hebben gehad. Moet eens gaan kijken bij de klif zegt Tony. Je moet wel een stevige maag hebben. En inderdaad de klif steekt stijl en een flathoogte boven de kust uit. Op de rand staat een potplantje, een leeg blikje bier, met een afscheidsbrief. Nieuwsgierig bekijk ik het briefje en ondanks dat ik de taal niet machtig ben ontcijfer ik de laatste zin; een dikke kus voor mijn familie en vrienden. 29 mei 2023.
.....stilte, ruisende golven, de diepte.
Gelukkig is ML bij het huisje gebleven en staat te popelen om te starten. Snel naar de bakker om croissant en brood het leven gaat door. Het peloton wacht niet. De camino vraagt onze aandacht want we gaan steil omhoog. We worden niet gespaard over de moeilijk begaanbare paden. En zie, we kruisen een weg met een restaurant. Koffie met koek als beloning.
Nog even doorzetten na het bezoek aan de Ermita de San Roke, de patroonheilige van de stad, en we zijn in Deba een kleine nederzetting en godsamme wat gaat het hier steil naar beneden, de knieën protesteren. Het lijkt wel een deurstijl zo steil.
Nee we zijn zo geconcentreerd op die rotspadjes dat we de lift niet zien die ons op een makkelijkere manier op het stadsplein, zeehoogte, had gebracht. Effe pauze hoor.
Mensen kijken vlak voor het station. Want onderweg hebben we de zeldzame soort mens nauwelijks gezien. Opvallend. In plaats van op walvisjacht lopen de mannen nu achter de kinderwagens. Er kan veel veranderen op ruim 100 jaar tijd.
Maar bij het verlaten van Deba wacht ons de heuvel. We kruipen, lijkt het wel, omhoog. Maar zoals altijd komt na het zuur het zoet en zijn wij om klokslag twee in pikua landetxea. (Landhuis de vijg). In het restaurant een flink bord friet, dat mag wel is een keer met een salade zalm en avocado. We kunnen er weer even tegen.
Op de foto's;
Rand van de klif, woorden spreken, beeld boven ingang van San Pedro, ei zeg eens aaa, altaar in Santuario de Nuestra Senora in Itziar, de horizon is horizontaal, het altaar van de Ermita, stadspoort van Deba, ingang hotel, ouderwets met de hand gesneden frieten.

Geschreven door Marie-louise-en-sjaak-op-reis