Omdenken en nog eens omdenken

Vanmorgen om 11.00 uur stapte ik bij het Veerhuis in Varik in mijn auto, met een kruiwagen aan boord, op weg naar de gemeente Eemsdelta. Daar vond de start plaats van de vele Krui-tochten die we door Groningen gaan lopen op initiatief van Het Onderste Boven.

Om 14.00 uur kwam ik aan bij Landgoed DeCamping van Drewes Wildeman. Daar trof ik een inspirerend gezelschap waarmee we die middag een mooi gesprek zouden voeren. En mooi werd het. Drewes had twee speciale gasten uitgenodigd: Zef Hemel, hoogleraar aan de Abe Bonnema-leerstoel, en Joop van de Leij, raadslid van de gemeente Eemsdelta. Ook aanwezig waren het team van Het Onderste Boven – Anne, Hilde en Nellian – en Hermien en Jan.

Om met het einde te beginnen: Drewes sloot de middag af met de vraag: "Wat brengt ons deze middag en wat gaan we doen?" Omdenken en nog eens omdenken. Er is een groot verlangen om het anders te doen, maar wel met respect voor de huidige systeemwereld. Aan het eind van de Krui-tocht kunnen we zeker huiswerk meegeven.

Mooie onderwerpen kwamen die middag aan bod.

We spraken over buurthuizen die geld krijgen om financiële lasten (leningen) te verlichten. Ik heb uitgelegd hoe een andere eigendomsvorm kan voorkomen dat er zomaar in de statuten gesleuteld wordt. Dit noemen we drievoudig eigenaarschap:

1. Juridische eigenaar
2. De gemeenschap
3. De beheerder

Deze drie partijen werken in dialoog samen en zorgen ervoor dat het eigendom doorgegeven wordt aan volgende generaties. De rol van de gemeenschap is daarbij cruciaal. Zij hebben immers de kennis en ervaring die dicht bij huis nodig is en kunnen met €100 dingen realiseren die eigenlijk €300 waard zijn. Maar snappen beleidsmakers dat wel? We hopen dat deze Krui-tocht dat zichtbaar maakt. Een sleutel ligt bij het schuldenvrij maken van land en vastgoed als stimulans voor creativiteit in gemeenschappen. Geen zorgen meer over het aflossen van leningen betekent meer aandacht voor de lokale samenleving.

Een ander belangrijk onderwerp was kinderarmoede. In Groningen leeft 1 op de 7 kinderen in armoede. Ik hoorde voor het eerst over het Instituut Publieke Waarden, dat met doorbraakteams aan dit probleem werkt. Zij geven het omdenken letterlijk een duw in de goede richting en werken domeinoverstijgend. Er werd voorgesteld om niet langer over generatiearmoede te spreken, maar over generatierijkdom – een nieuw woord dat aanzet tot positief denken.

Drewes en zijn Landgoed DeCamping vormen een heerlijke plek, vrij van strikte domeinen. Als hij extra land zou kunnen kopen met geld uit de ereschuld, zou hij dit tot een parel in Groningen kunnen maken, onder andere door het ontwikkelen van bezinningstoerisme. Omdat hij niet de eigenaar is en de gemeenschap betrokken wordt, is dit een ideaal voorbeeld van brede welvaart creëren.

We sloten het gesprek af met ieders droom:

• Ik leef nu al in mijn droom.
• Een woongroep in Usquert realiseren.
• Ny Begun als startpunt voor het versterken van gemeenschappen.
• Onze oren gebruiken: luisteren.
• Een gelijkwaardige samenleving – de verbinding is er nu uit.
• Samenleven is van ons allemaal; we moeten daarvoor zorgen.
• Filosoferen als les op school, om een bredere kijk mee te geven.
• Kinderen laten leren op de boerderij.
• Alles richten op kinderen.
• Een museum oprichten voor Noord-Nederland met de titel: 'Alles is er al'.
• Leren verlicht en gelukkig te worden.
• Moeilijkheden kunnen overstijgen.
• We moeten eerst on-beschaven.
• Voor mijn zeven kleinkinderen: de Aarde als werelderfgoed.

We sloten de middag af en gingen van de warme houtkachel naar de straffe, koude wind. We begroeven een briefje van 100 euro, als symbool van wat we aan de Aarde hebben verdiend en nu teruggeven. Als we met de ereschuld de schulden op land en vastgoed vrijmaken, houden we eer over. Het geld dat we begraven, heeft het hoogste rendement: er zitten namelijk zaadjes in die ons helpen aan een bloemrijk voorjaar.
Zie het filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=O4_2su7Ytqc

Het was een mooi begin van de Krui-tochten door Groningen.

Op de ochtend van de eerste loopdag werd ik wakker met een poëtische ingeving voor Landgoed DeCamping.


Bezinningstoerisme nieuwe stijl in 2035
Vertolkt door een Meeuw

Gegroet, ik ben een meeuw, een trotse bewoner van het Groningse landschap.
Vanuit de lucht zie ik hoe mensen mooie dingen doen.
Maar ik herinner me ook de tijden dat dit anders was.
Jullie mensen beseffen niet altijd dat wanneer de Aarde uit balans raakt,
dit ook jullie raakt.
Jullie ademen haar lucht, drinken haar water, leven van haar grond.
Jullie zijn niet anders dan wij vogels—
afhankelijk van een gezond ecosysteem,
van een wereld die in harmonie zingt.
Ik wens dat de Aarde en haar bewoners geëerd worden.

Laat me je meenemen naar 2035,
waar ik met gespreide vleugels over dit landschap zweef.
Ik vlieg over Landgoed DeCamping,
dat schittert als een parel in het Groningse landschap.
Een plek waar de tijd zachter tikt,
waar mensen zich bezinnen tussen groentetuinen, visvijvers en speelhoeken.
In elke tuin, onder elke boom,
vinden ze een stukje van zichzelf terug.
Er komen veel bezoekers. Maar zeg nu zelf,
zijn wij niet allemaal toerist op deze Aarde?

Ook ik, een meeuw, een eeuwige toerist in de wind.
Wij worden uit Moeder Aarde geboren,
ieder van ons is een erfgenaam van haar schatten.
En als toeristen op Aarde dragen wij de verantwoordelijkheid
om haar met zorg achter te laten.

Bij DeCamping zie ik hoe mensen landen—
zoals ik op het water, zij op de aarde.
Hier ontdekken ze opnieuw wat harmonie betekent,
voor zichzelf en voor het leven dat hen omringt.
Ik begrijp hen.
Ook ik kan slechts vliegen als ik in balans ben met de wind.

Mijn vlucht brengt me over ’t Zandt,
waar de dorpelingen sinds 2025 steeds vaker hun weg vinden naar DeCamping.
Ze tuinieren, bouwen hutten voor hun kleinkinderen,
lachen samen zonder zich af te vragen tot welke kleur of overtuiging ze behoren.
Hier is gemeenschap opnieuw geboren.

Sinds 2025 vlieg ik ook hoog boven Groningen
en zie hoe Ny Begun liefde en aandacht schenkt
aan plekken waar mensen samen een nieuw begin maken.
Ze laten geld los,
ze maken land en huizen vrij van schuld,
en wat overblijft,
is de ware betekenis van ere-schuld—de eer om te geven,
de eer om de Aarde terug te geven wat haar toekomt.

Zo doen wij meeuwen dat al generaties lang.
Wij bouwen nesten waar de wind ons brengt.
Wij hoeven geen land te kopen,
wij zijn van het land, net als jullie.
En nu zie ik dat ook de mensen dit weer leren.

En zo groeit DeCamping,
zijn wortels verstrengelen zich met naastgelegen boerenland,
een landschap van bezinning, van thuiskomen.
Mensen komen er niet alleen om te zijn,
maar om te voelen,
te herinneren dat ze toeristen op Aarde zijn—
tijdelijke gasten in een oneindig wonder.

En als ik op een dag mijn vleugels vouw en mijn ogen sluit,
weet ik dat de wind mijn verhaal zal dragen.
Dat ergens, in de schaduw van een oude boom op DeCamping,
een kind zal zitten,
zijn handpalm tegen de aarde gedrukt,
luisterend naar het gefluister van de wind.

Dan weet ik: de Aarde is niet vergeten.
Dan weet ik: wij zijn thuis.

Geschreven door Henry.kruier