18 km/19°/zon

Mijn kamer is een rotzooi. Maar....alles is droog. Behalve natuurlijk de gewassen sokken en onderbroek. Die hang ik zoals gewoonlijk aan mijn rugzak. Met dit zonnetje zijn ze zo droog. Ik pak alles in en wandel naar de bar waar ze sigaretten verkopen. Shit! Die gaat pas om 8:30 uur open. Nou, dat maar ontbijten in mijn hostel. Als ik daarna naar de bar ga, blijken zij geen sigaretten te verkopen. Bij het hotel misschien. En ja, hoor. Ik kan op pad.... Voor het hotel staat een mooi houten beeld van St. Jacques.
Op de weg naar de kust ontmoet ik een Duitse, Marijke. Ik vertel haar dat ik 4 km langs de kust wil lopen. Daarna kan je de Camino weer oppikken. Ze wil wel meelopen. Het is een smal pad met prachtige begroeiing en natuurlijk een schitterend zicht op de oceaan. Ik gebruik mijn stokken voor een goed evenwicht. We spreken af steeds op elkaar te wachten, want er zijn ook veel andere wegen. Je raakt makkelijk verdwaald.
We komen bij een strand en zij ziet een caminovriend: Tolbert. Ook een Duitser. Hij had gehoord dat dit het mooiste strand was. We lopen naar hem toe.
Het is adembenemend! Het hele strand voor ons alleen. Het geluid van de golven en de meeuwen... Verder niets.... Zó rustgevend.
We eten wat, wandelen langs de vloedlijn. Kijken voor ons uit ....
Verder volgens de officiële Camino. Voor we het weten zijn we nog maar 4 km van Finisterre verwijderd. We drinken samen koffie en ieder gaat zijn weg. Ik loop via een langgerekt strand en de haven het oude centrum in. Daar is een hostel, waar ontbijt bij de prijs is inbegrepen. Wat een wirwar van nauwe straatjes! Op de één of andere manier kom ik toch bij het hostel. Juan, de eigenaar, heeft zelf ook veel Camino's gelopen. In januari zal hij zijn hostel sluiten om een Camino te lopen.
Ik ga onder de douche en zit lekker op het balkon in het zonnetje. Nog even een fles wijn halen en dan mijn Camino afmaken. Nog 3 km naar de kaap. Ik hoop op een mooie zonsondergang.
Er lopen veel mensen naar de kaap en op de weg rijden erg veel auto's.
Daar is de steen met 0,000 km! Een stel vraagt me een foto van hen te maken. Daarna doen ze het ook voor mij. Ik voel me heel blij. Zo leuk om daar te staan!
Ik zoek een steen om een bekertje lambrusco te drinken. De kurk knalt. De Spanjaarden naast me moeten lachen. Ze vragen of ik het leuk vind als zij een foto maken. De vrouw wijst op haar man en zegt: "expert". We zullen zien. Hij doet in ieder geval zijn best.
De zonsondergang is wat flauw, maar het gaat om het idee. Als de zon onder is, loopt bijna iedereen weg. Ik ga ook maar, want binnen een half uur is het donker. Dat gaat snel, want de weg gaat naar beneden. Het hotel heb ik zo gevonden. Ik herkende al snel hoe ik moest lopen. Het is niet zo ingewikkeld als het in eerste instantie leek.

Geschreven door Rinawandelt