36 km/15°/⛅


Ik word wakker van Frank, die al op is gestaan. Ik vraag hoe laat het is. 6 uur. Mooie tijd om aan de dag te beginnen. Naar Muxia is 32 km...
We wassen ons en hopen dat we een kop koffie kunnen scoren. Er brandt licht! Ja, hoor! Ik neem er een tortilla bij. Op de eieren en aardappelen kan je prima lopen.
Gelukkig is het inmiddels licht. Dat loopt wel fijn. Het regent en is nog wat mistig.
Al snel wandelen we langs velden met opkomende mais. Frank staat stil bij een plant, die lijkt op venkel. Dat dacht hij eerst ook. Het blijkt heel sterke anijs te zijn. Lekker, als je aan de wandel bent. We lopen een bos in met de gebruikelijk bemoste steenwallen. Als we het bos uit zijn, zien we diep beneden ons een rivier met kleine stuwmeertjes. Er hangt een mysterieuze sfeer door de mist.
We komen bij de splitsing Muxia/Finisterre.
Frank geeft aan, dat hij van de natuur wil genieten en alleen wil lopen.
Ik loop verder langs groene velden en door eucalyptusbossen. Onderweg kan ik weer mooie plaatjes schieten. Het wandelen gaat heerlijk. Ik besluit door te lopen naar Muxia. Dan moet ik wel even eten. Ik heb gisteren kaas gekocht en heb nog brood over, die ik bij de linzensoep niet op had gegeten. Ik vind een grote steen en geniet van de rust.
Nog maar 10 km naar Muxia. Het pad daalt gestaag. De kust kan niet ver meer zijn. Ja, hoor! Daar is de oceaan. Ik loop op een vervelende autoweg langs de kust.
Gelukkig. Nog maar 3 km (dacht ik). Inmiddels loop ik bij de kust. Ook hier zijn vlonders aangelegd met zoals in Portugal. Er volgt een prachtig zandstrand. Maar het loopt dood op een rots. Daar kan ik niet langs.... Ik wil niet het hele stuk terug lopen...! Ah, een pad omhoog! Daar heb ik mijn stokken voor nodig. Het eerste stuk moet ik zelfs kruipen. Maar dan sta ik weer op de weg(dacht ik). Ook deze weg loopt dood op een huis. Ik zie een paadje langs het huis, wat uitkomt......op de rotsen. Ik zal dus toch het hele stuk terug moeten. En dan toch nog 3 km lopen.
Ik heb het gehad. Mijn rugzak wordt zwaar....
Het laatste stuk naar Muxia daalt de weg, er liggen stenen en wortels steken uit de grond. Ik pak maar weer mijn stokken
M'n benen zwabberen een beetje.
En dan zie ik het schattige Muxia liggen met haar bont gekleurde huizen.
De Albergue Municipal heb ik snel gevonden. Als ik op de slaapzaal kom, zegt een man dat dat bed speciaal voor mij is vrijgehouden(!) Een onderbed. Dat is fijn. We kletsen wat en hij blijkt Belg te zijn. We gaan in het Nederlands verder. Na een poosje vraagt hij of ik een vriendin heb, die Frieda heet. Ik ben verbaasd. Het blijkt Vincent te zijn. Frieda had hem een paar jaar geleden op de Camino ontmoet. Hij herkende mij van foto's. Zó grappig!

Geschreven door Rinawandelt