20 km/ 26°/⛅ regen

De dag begint best kil. Ik trek mijn shirt met lange mouwen aan.
Vanuit de Albergue loop ik binnen 2 minuten het fort van Valenca binnen. Het is een enorm fort; uiteraard was de architect Vaubain....
Ik kom Manuel, een Portugees, tegen die ook in de Albergue sliep. We drinken samen koffie. Ik neem ook een ontbijt. Hij wil persé mijn ontbijt betalen, omdat een andere pelgrim ook voor hem had betaald. Een gewoonte op de Camino. Ik betaal dan een volgende keer voor een andere pelgrim. Leuke 'traditie'!
We gaan ieder onze weg en ik bekijk uitgebreid het fort. Het is nog stil in de straten. Dat maakt het extra leuk om rond te lopen. Nog geen toeristen en geen souvenierswinkels open. Er zijn veel straatvegers aan het werk.
Rond een uur of 10 worden de eerste touringcars 'geleegd'. De winkeltjes gaan open en het straatbeeld verandert. Ik heb het fort en de uitzichten vanaf het fort wel gezien.
Op naar Tui. Ik loop over de brug over de Rio Minho, waar ik gisteren de hele dag langs heb gewandeld, Spanje in. Geen controle. Ik dacht dat ze op zijn minst mijn vaccinatie bewijs zouden willen zien...
Vanaf de brug kon ik Tui al zien liggen. De kathedraal torent boven de stad uit. Tui is op een berg gebouwd. Het is er erg gezellig. Niet zo druk als in Valenca. Beide steden liggen maar 3 km van elkaar verwijderd.
Het is inmiddels 1 uur. Ik kan hier blijven of verder lopen. Dan moet ik nog wel 15 km wandelen. Ik besluit verder te gaan. Het is bewolkt en het grootste deel van de camino gaat door de bossen.
Dat valt dus vies tegen. Ja, de wandeling gaat door prachtige bossen: op en neer... Bovendien is het benauwd. De wandeling is prachtig, maar het valt me zwaar. Af en toe spettert het een beetje. Dat is wel lekker, maar mijn rugzak voelt zo zwaar. Dicht bij O Porrino is een bushalte. Ik eet nog een yoghurt je en doe mijn schoenen weer even uit.
Even later loop ik langs een bord: Taverne Tia Maria 60 m naar links. Eerst loop ik er voorbij. Ik hoef nog maar 3 km... Ik keer om en besluit toch wat te eten en drinken. Ik bestel een sandwich kaas en een KAS. Die dronken we vaak in Spanje. Het is een soort Fanta. Ik krijg een half stokbrood... Het smaakt. Nog een café con leche toe en ik voel me veel beter. Mijn rugzak is een stuk lichter geworden en voor ik het weet wandel ik het gezellige centrum van O Porriño binnen. Er zijn wat lingeriewinkels, maar ik heb niet de puf om mijn onderbroeken aan te vullen.
Als ik bij de herberg aankom is deze gesloten. Je moet opbellen. Shit! Ik kan niet bellen met mijn telefoon... Ik klop op de deur, maar er gebeurt niets. Aan de zijkant van het gebouw zie ik een trap. Ik loop hem op , de deur is open en ik kan zo de herberg in. Een keuken, een zitkamer, veel slaapkamers, maar niemand te zien. Ik loop naar beneden. Langs de gesloten receptie en zie een deur naar een slaapzaal. Veel gordijnen voor de bedden zijn gesloten. Hier en daar liggen wat spullen. Door een kiertje van een gordijn zie ik iemand bezig met zijn telefoon. Ik vraag hem waar de beheerder is, maar hij spreekt alleen Portugees en ik niet. Dan neem ik maar gewoon een leeg bed. Ik vind de douche en neem een heerlijk warme douche. Dezelfde Portugese jongen kom ik op de terugweg weer tegen en vraag hem om de Wifi-code. Hij snapt me, maar het lukt me niet om WiFi te ontvangen.
Dan maar weer het stadje in. Het onweert en regent, maar met mijn waterdichte jack gaat het prima. Bij een café drink ik 2 prachtige cappuccino en bel Frank en Jeroen. Hier hebben ze wel Wifi.
Door de regen wandel ik terug naar de Albergue. Ik ga weer via de trap omhoog. De deur is open en in de gemeenschappelijke ruimte drink ik nog wat van de wijn van gisteren en schrijf mijn blog.
Iedereen slaapt al. Ik stap in mijn supergrote bed met heerlijk kussen en ben vertrokken.....

Geschreven door Rinawandelt